Η κυβέρνηση της Ν.Δ. με τη βοήθεια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα γενικευμένης αισιοδοξίας για την επόμενη μέρα. Είναι η περίφημη «φυγή προς τα εμπρός» που δημιουργεί προσδοκίες για ένα μέλλον με «ανάπτυξη για όλους». Όλα αυτά ακούγονται καλά αλλά ταυτόχρονα δημιουργούνται πολλά ερωτήματα. Το πρώτο ερώτημα είναι αν και πως επιτυγχάνονται. Αν υπάρχει αντιστοιχία του σκοπού με τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν για την επίτευξή του. Αν πράγματι αυτός είναι ο σκοπός ή απλά αποτελεί μία ακόμα ενέργεια παραπλάνησης του λαού για να βιώσουμε ακόμα χειρότερες καταστάσεις.
Ένα πρώτο κριτήριο αξιολόγησης, με τα σημερινά δεδομένα, της κυβερνητικής αισιοδοξίας είναι το τι είδους μέτρων έχουν εξαγγελθεί και πως αυτά αξιολογούνται σε σχέση με τις εμπειρίες του παρελθόντος.
Εδώ διαπιστώνουμε ότι τα μέτρα είναι α) Φορολογικά: δραστικές μειώσεις φόρων επιχειρήσεων και μερισμάτων (σωρρευτικά πάνω από 50% για το τελικό διανεμόμενο μέρισμα) που αφορούν τους λίγους και ψίχουλα για τα χαμηλά εισοδήματα με στόχο να τονώσουν τη ζήτηση και να ωθήσουν σε μεγέθυνση την οικονομία (υπό προϋποθέσεις λέμε εμείς), β) Απελευθερώσεις: εφαρμογή των «εργαλειοθηκών» του ΟΟΣΑ και τις απαιτήσεις του επιχειρηματικού κόσμου, γ) Ικανοποίηση συγκεκριμένων αιτημάτων του κεφαλαίου για άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας με προνομιακούς όρους σε βάρος του δημοσίου και κοινωνικού συμφέροντος. Χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις οι Σκουριές με την Eldorado Gold και το Ελληνικό με το Λάτση, δ) Αποκρατικοποιήσεις: με ξεπούλημα των πάντων. Ήδη δρομολογούνται άμεσα τα ΕΛΠΕ, το 30% του αερολιμένα Αθηνών, η ΔΕΠΑ (φυσικό αέριο), η ΕΛΒΟ, μαρίνες, λιμάνια και ετοιμάζονται η ΔΕΗ και δίκτυα (ΔΕΔΗΕ, ΑΔΜΗΕ) κ.λπ.
***
«Θέλουμε να γίνουμε η πιο φιλική χώρα στις επιχειρήσεις στο τέλος της τετραετίας. Όσα λέμε τα εννοούμε» είπε ο Αδ. Γεωργιάδης μιλώντας σε Γερμανούς επιχειρηματίες (19/9/2019). Και άλλα κράτη έγιναν «φιλικά» στις επενδύσεις αλλά τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά όσον αφορά την ανάπτυξη και ανύπαρκτα όσον αφορά την «ανάπτυξη για όλους». Η εικόνα στις γειτονικές Βαλκανικές χώρες είναι άκρως κατατοπιστική.
Τα εργαλεία αυτά χρησιμοποιήθηκαν και στο παρελθόν στην Ελλάδα σε διάφορες περιόδους. Τα αποτελέσματά τους είναι γνωστά. Όχι μόνο δεν έφεραν «ανάπτυξη για όλους» αλλά αντίθετα δημιούργησαν το σημερινό αδιέξοδο.
Οι μειώσεις φόρων στις επιχειρήσεις επί Ν.Δ. –του Κώστα Καραμανλή– μας έφεραν πιο κοντά στα τα μνημόνια. Οι απελευθερώσεις-μεταρρυθμίσεις την περίοδο των μνημονίων έφεραν χαμηλότερους μισθούς, απλήρωτη εργασία και ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ουσιαστικά συνθήκες «γαλέρας». Η ικανοποίηση των αιτημάτων για Σκουριές αποτελούν σκάνδαλο με την περιβαλλοντική καταστροφή που συντελείται στην περιοχή, η ο οποία θα πληρωθεί από όλους στο μέλλον. Το Ελληνικό αποτελεί ένα πολλαπλό σκάνδαλο τόσο όσον αφορά το ευτελές τίμημα που το αγόρασε ο Λάτσης, όσο και για όλο το επενδυτικό σχέδιο. Από το πως θα χρηματοδοτηθεί (όχι φυσικά με χρήματα του Λάτση) μέχρι το περιεχόμενο των εγκαταστάσεων (ουρανοξύστες, καζίνο) που είναι εκ διαμέτρου αντίθετο σε σχέση με τις ανάγκες του λεκανοπεδίου Αττικής, όπως έχουν τεκμηριώσει οι ειδικοί. Οι αποκρατικοποιήσεις συνεχίζουν να αποτελούν την πλέον ασφαλή μέθοδο μεταφοράς δημόσιου πλούτου στους ξένους και τους εκλεκτούς των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Η οδυνηρή εμπειρία της μνημονιακής και της «μεταμνημονιακής» περιόδου έχει αποδείξει ότι όσο υπάρχουν οι πάσης φύσεως μνημονιακές δεσμεύσεις και το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ανάπτυξη και μάλιστα για όλους. Η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε παταγωδώς γιατί υποτάχθηκε σε αυτές τις μνημονιακές δεσμεύσεις και το χρέος. Η παρούσα κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη όχι μόνο δεν αμφισβητεί αυτές τις δεσμεύσεις αλλά σε ορισμένα θέματα θέλει να πάει ακόμα παραπέρα εφαρμόζοντας τη νεοφιλελεύθερη πολιτική στην πιο ακραία μορφή της. Συνεπώς υπό αυτές τις συνθήκες κάθε άλλο παρά θα πρέπει να αναμένουμε «ανάπτυξη για όλους».
Μας φορτίζουν με ενέσεις αισιοδοξίας για να αποδεχθούμε το νέο κύκλο λεηλασίας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, της αύξησης των κερδών και της μείωσης των φόρων στις επιχειρήσεις ώστε εμείς να αρκεστούμε στα ψίχουλα των επιδομάτων και της μερικής απασχόλησης με ελάχιστες αποδοχές
Αφού λοιπόν το μέλλον δεν διαγράφεται τόσο ρόδινο όσο προσπαθούν να μας πείσουν τότε προς τι όλη αυτή φρενίτιδα αισιοδοξίας; Οι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα είναι απλές και τις περιγράφουν τα αρνητικά αποτελέσματα των ίδιων πολιτικών που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν. Μας φορτίζουν με ενέσεις αισιοδοξίας για να αποδεχθούμε το νέο κύκλο λεηλασίας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας (ιδιωτικοποιήσεις, αλλαγές ιδιοκτησίας επιχειρήσεων μέσω των τραπεζών, πλειστηριασμοί κατοικιών) της αύξησης των κερδών και της μείωσης των φόρων στις επιχειρήσεις ώστε εμείς να αρκεστούμε στα ψίχουλα των επιδομάτων και της μερικής απασχόλησης με ελάχιστες αποδοχές. Ήδη στην κατεύθυνση αυτή δρομολογούνται μια σειρά διαγκωνισμοί και ανακατατάξεις στα «τζάκια», ελληνικά και ξένα, προκειμένου να πάρουν την «μερίδα του λέοντος» από το σαρκίο της Ελλάδας και του λαού της που εκποιεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ως συνεχιστής του έργου των προηγούμενων….
