Απόλυτη συμμόρφωση για να εξασφαλιστεί η… δόση
Του Παύλου Δερμενάκη
Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν από μια ακόμα συνεδρίαση του Eurogroup και εν όψει αποφάσεων για θέματα που σημαδεύουν τη ζωή ακόμα και των επόμενων γενιών. Όπως συμβαίνει όλα τα μνημονιακά χρόνια, ιδιαίτερα όμως επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα αποτελέσματα κάθε κύκλου «διαπραγμάτευσης» είναι εκ των προτέρων γνωστά.
Η κυβέρνηση, στο πλαίσιο του επικοινωνιακού παιχνιδιού στο εσωτερικό, διαμορφώνει κλίμα αναμονής για τα τρία θέματα, των οποίων επιδιώκει τη ρύθμιση: α) Ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης για την αποδέσμευση δόσης 9,5 δισ. ευρώ, ώστε να πληρωθούν οι υποχρεώσεις του Ιουλίου προς τους δανειστές, β) έγκριση όποιας απόφασης κρίνουν σκόπιμη οι δανειστές για μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, και γ) αξιοποίηση της όποιας απόφασης για το χρέος, προκειμένου να επιτευχθεί συμμετοχή στην «ποσοτική χαλάρωση» (Q.E.) και μελλοντικά έξοδος στις αγορές για νέο δανεισμό.
Όποιες και αν είναι οι τελικές αποφάσεις των δανειστών, είτε στις 15 Ιουνίου είτε αργότερα, είναι σίγουρο ότι θα πληρωθούν ακριβά από τον λαό για πολλά χρόνια. Διότι, όπως δείχνουν τα πράγματα, οδηγούμαστε στο όνομα των όποιων μέτρων για το χρέος σε νέα μνημονιακή περίοδο μέχρι το 2060.
Η κυβέρνηση, προκειμένου να πάρει «κάτι», συμμορφώνεται πλήρως με τις απαιτήσεις των δανειστών. Προχωρά στην ψήφιση ενός ακόμα πακέτου προαπαιτούμενων (πρόκειται για το 17ο, αν δεν μας έχει διαφύγει κάποιο) για να υλοποιήσει τις τελευταίες(;) 25 δεσμεύσεις της. Παράλληλα, εκλιπαρεί για κάποια δήλωση σε σχέση με τη μελλοντική και υπό όρους ρύθμιση για το χρέος, ώστε να θεωρηθεί βιώσιμο και να ενταχθεί (πάλι υπό όρους) στο Q.E. Μια δήλωση που ενδεχόμενα δεν θα την λάβει από το Eurogroup στις 15/6 και γι’ αυτό ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται να προσφύγει στη Σύνοδο Κορυφής μια βδομάδα αργότερα.
Η κατάντια της «διαπραγμάτευσης», η λογική του «ναι σε όλα όσα ζητάτε» ομολογείται ανοιχτά από την κυβέρνηση. Τα δίνουν όλα για να εξασφαλίσουν τη… δόση, για να διαιωνίζεται η πορεία καταστροφής χωρίς δυνατότητα αντιστροφής. Κυβερνητικά στελέχη και η καρικατούρα εσωκομματικής αντιπολίτευσης γκρινιάζουν και συναινούν αποδεχόμενοι τους εκβιασμούς. Από κοινού παραμυθιάζουν τους πολίτες ότι υποχρεώνονται σε υποχωρήσεις για χάρη της ανάπτυξης. Γνωρίζουν ότι λένε ψέματα. Η «ανάπτυξη» που ονειρεύονται είναι απλά η εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της χώρας. Το σχέδιό τους είναι πανομοιότυπο με τις προθέσεις και τους στόχους των δανειστών.
Στην ίδια σελίδα…
Πρόσφατα η κυβέρνηση, αφού πρώτα ικανοποίησε όλα τα αιτήματα του ΔΝΤ για τα μέτρα μετά το 2018, εκτίμησε ότι μπορεί να αξιοποιήσει τις απόψεις του για το χρέος, με σκοπό να πιέσει το άκαμπτο Βερολίνο. Έτσι, οι καταγγελίες προς το ΔΝΤ σταμάτησαν, η συμμαχία με την Μέρκελ εγκαταλείφθηκε γρήγορα και νέες γέφυρες επικοινωνίας αναζητήθηκαν, αυτή τη φορά με την κ. Λαγκάρντ. Ο νέος εφήμερος έρωτας άνθησε στο πρόσφατο ταξίδι Τσίπρα στην Κίνα. Τα κυβερνητικά στελέχη άρχισαν να διαπιστώνουν «απόλυτη ταύτιση» στο θέμα του χρέους με το ΔΝΤ, ενώ ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε μέσω twitter από το Πεκίνο: «Είμαστε στην ίδια σελίδα με την διευθύντρια του ΔΝΤ».
Όμως, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, Σόιμπλε – Λαγκάρντ τα βρήκαν και η κυβέρνηση «έμεινε στον άσο». Έτσι, η Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε την περασμένη Τρίτη στην καταγγελία του ΔΝΤ: «Γίνεται για μια ακόμα φορά φανερό, ότι το ΔΝΤ υποχωρεί άτακτα κάθε φορά που έρχεται η στιγμή να συζητηθεί το θέμα του ελληνικού χρέους. Πρόκειται για μια θέση που αν διατηρηθεί ως το τέλος, θα επιφέρει άλλο ένα καίριο πλήγμα στην αξιοπιστία του».
Με δεδομένο ότι τελικά ο Σόιμπλε, όχι μόνο ο Τσίπρας, είναι στην ίδια σελίδα με την Λαγκάρντ, η κατάσταση διαμορφώνεται ιδιαίτερα δυσοίωνη για τα σχέδια της κυβέρνησης. Αυτό, βέβαια, σημαίνει νέες υποχωρήσεις εκ μέρους της και συνεπώς νέα μέτρα στον ορίζοντα, χωρίς χρηματοδότηση και συνέχιση των μνημονίων μέχρι το 2060.
Ξεκάθαρο το γερμανικό πλαίσιο
Εν τω μεταξύ, την προηγούμενη βδομάδα δημοσιεύτηκε στο διεθνή Τύπο ο σχεδιασμός της Γερμανίας για το ελληνικό ζήτημα. Το σχέδιο αξιοποιεί τη διαδικασία «ελάφρυνσης» του χρέους με έμμεσα μέτρα, προκειμένου να δεσμευθεί η Ελλάδα για ένα τέταρτο επίσημο και διαρκές μνημόνιο. Εξετάζοντας ένα από τα σενάρια ελάφρυνσης, μέσω της καθυστέρησης πληρωμών έως το 2048 που φαίνεται να ισοδυναμούν με ποσό της τάξης των 118-123 δισ. ευρώ, διαπιστώνεται: «Μία τέτοια επιμήκυνση στην αποπληρωμή των επιτοκίων αποτελεί ένα de facto νέο δάνειο, το ύψος του οποίου θα εξαρτηθεί από την πορεία των επιτοκίων».
Έτσι στήνεται μια νέα διαρκής «δανειακή σύμβαση» για να την ακολουθήσει το νέο μνημόνιο: Χωρίς νέο δάνειο, με αξιοποίηση μη χρησιμοποιημένων κεφαλαίων του 3ου μνημονίου, με μεταφορά πληρωμών τόκων στο μέλλον και κέρδη από τα ελληνικά ομόλογα της ΕΚΤ που δεν αποδίδονται στην Ελλάδα, όπως είχε αρχικά συμφωνηθεί.
Θυμίζουμε ότι κινούμενο στο πλαίσιο των γερμανικών σχεδιασμών, το Eurogroup στις 22 Μαΐου αναλώθηκε στο θέμα των πρωτογενών πλεονασμάτων μετά το 2023, με τα νούμερα που έπεσαν στο τραπέζι να κυμαίνονται σε ποσοστά της τάξης του 2% έως 2,2% του ΑΕΠ.
Η τελική συζήτηση και λήψη αποφάσεων φαίνεται ότι θα γίνει, σύμφωνα με τους γερμανικούς σχεδιασμούς, μέσα στην άνοιξη 2018, ενόψει μιας ακόμα αξιολόγησης. Η κυβέρνηση, πέρα από όσα λέει για εσωτερική κατανάλωση, γνωρίζει ότι οδηγεί τη χώρα για μία ακόμα φορά στον γκρεμό, αφού διαπραγματεύεται για νέο πολυετές μνημόνιο που, όταν έρθει η ώρα, θα παρουσιαστεί και πάλι ως αναγκαίο κακό για να βγούμε κάποτε από τα μνημόνια…
Επί του παρόντος, στο Eurogroup ή στη Σύνοδο Κορυφής, η κυβέρνηση θα πρέπει να αρκεστεί: α) στην εκταμίευση της δόσης (ολόκληρης ή ακόμα και με καψόνια για «δόση-γέφυρα»), β) σε μια γενικόλογη πολιτική δήλωση για το χρέος που δεν θα αποτελεί βάση για να κριθεί η βιωσιμότητά του από την ΕΚΤ, γ) στην απόκλιση για μία ακόμα φορά από το στόχο της συμμετοχής στην «ποσοτική χαλάρωση», και δ) στα καλά λόγια των δανειστών για να προσφύγει, επί της ουσίας μόνη της, στις αγορές.
«Η κυβέρνηση προσπαθεί, η ζωή όμως συνεχίζεται», όπως κυνικά διαπίστωσε και ο κ. Φλαμπουράρης. Απλώς, συνεχίζεται διαφορετικά για τον λαό και διαφορετικά για τους κυβερνητικούς…
Παρωδία δημοκρατίας
Απίθανο και όμως αληθινό. Τα τελευταία προαπαιτούμενα των δανειστών έρχονται για έγκριση στη Βουλή με τη μορφή τροπολογιών σε ένα νομοσχέδιο που αφορά την αλιεία. Μαζί με την έγκριση ενός ευρωπαϊκού κανονισμού για το ψάρεμα θα εγκριθούν νέες περικοπές για τις συντάξεις, θα επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και θα ανατραπούν προς το χειρότερο τα όσα πρόσφατα ψήφισε η Βουλή για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Το «είμαστε η κάθε λέξη του Συντάγματος» παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις. Ο κοινοβουλευτισμός στα σκουπίδια. Το Σύνταγμα στα σκουπίδια. Ο εξευτελισμός κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μνημονιακής καταστροφής. Όλα καθορίζονται από τις ημερομηνίες που καθορίζει ο Ντάισελμπλουμ. Όλα εναρμονίζονται στους «φετφάδες» του Σόιμπλε. Σήμερα αριστερά αλά ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει… εξασφάλιση της δόσης, έξοδος στις αγορές, ξένες επενδύσεις.
Και όλοι ξέρουν ότι τίποτα από αυτά δεν θα γίνει… Όλοι ξέρουν ότι η πορεία καταστροφής θα συνεχιστεί. Οι 153 απλώς επικυρώνουν τις εντολές. Η ευαισθησία για τη δημοκρατία και το διάλογο είναι για να… κάνουμε δημόσια πλάκα. Η ευαισθησία για την αγωνία του κόσμου είναι μόνο για τις δηλώσεις πόνου, αφού όμως σηκώσουν το χεράκι υπερψηφίζοντας όσα πριν κατήγγειλαν. Μέρος της δουλειάς κι αυτό. Πώς αλλιώς θα το… μεροκάματο;
