Κάπου, σε ένα υπόγειο γραφείο, ένας επικοινωνιολόγος της Νέας Δημοκρατίας ξύνει το κεφάλι του. «Γιατί δεν μας καταλαβαίνει ο κόσμος;», αναρωτιέται, την ώρα που ένας υπουργός του κόμματος βγαίνει live και χάνει δέκα ψήφους ανά λεπτό. Μάταια προσπαθεί να τους εξηγήσει ότι το «μας φτύνουν» δεν σημαίνει «βρέχει». Η κυβέρνηση, όμως, έχει άλλες προτεραιότητες: Να μας βουλιάξει στη χειρότερη οικονομία της Ε.Ε., να χτίσει το κράτος των κολλητών και να βαφτίσει το ξεπούλημα «επένδυση».
Αλλά μήπως το θέμα δεν είναι μόνο η εξουσία; Μήπως δεν τους κρατάει εκεί μόνο η απληστία, αλλά και ο φόβος; Όταν έχεις βουτήξει μέχρι τον λαιμό στη διαφθορά, όταν έχεις κάνει τη διαπλοκή τρόπο ζωής, η εξουσία δεν είναι απλώς αυτοσκοπός – είναι ζήτημα επιβίωσης. Γιατί αν χάσουν την καρέκλα, έρχεται η Δικαιοσύνη (αν φυσικά λειτουργήσει σωστά) και τότε οι απευθείας αναθέσεις, τα σκάνδαλα και οι λίστες πληρωμένων δημοσιογράφων θα γίνουν στοιχεία δικογραφίας. Και όχι, δεν θα τους σώσει τότε κανένα τηλεοπτικό πάνελ, καμία στρατιά τρολ στα social media και καμία δήλωση του τύπου «όλα έγιναν νομότυπα».
Ο λαός βγαίνει στους δρόμους, φωνάζει για διαφάνεια και δικαιοσύνη, αλλά αντί για απαντήσεις, παίρνει δακρυγόνα και τηλεοπτικούς «βουλτεπορτοζαχάρους» που προσπαθούν να τον πείσουν για υστεροβουλία και υποκίνηση – παλιά τους τέχνη κόσκινο…
Και μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι, οι υπουργοί δεν σταματούν να απειλούν τους πάντες, λες και έχουν κάνει σεμινάρια PR από νταβατζήδες της νύχτας. Ο επικοινωνιολόγος τους απελπίζεται, δεν ελέγχει την κατάσταση και πλέον δεν μένει πια τίποτα να κάνει – εκτός, ίσως, από το να ετοιμάζει και το δικό του βιογραφικό.
Άτιμη δουλειά η απάτη και, όπως είπε κάποτε ο Λίνκολν: «Μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ καιρό, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για όλον τον καιρό».
