εν τέλει

Της  Έλενας Πατρικίου. Στις 5 Μαρτίου του 1943 έγινε στην κατεχόμενη Αθήνα η μεγαλύτερη στην ως τότε ευρωπαϊκή ιστορία απεργία δημοσίων υπαλλήλων, οργανωμένη από το ΕΑΜ, κατά της πολιτικής επιστράτευσης που απεργαζόταν η δοσίλογη κυβέρνηση Λογοθετόπουλου. Το πρωί εκείνης της μέρας, καταλαβαίνοντας πως η Εκκλησία δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός δήλωσε στον Γερμανό επιτετραμμένο Άλτεμπουργκ πως, αν δεν γίνει επίσημη διάψευση για την πολιτική επιστράτευση, «οι καμπάνες όλες της χώρας θα ηχήσουν πένθιμα». Σήμερα μία τέτοια εκκωφαντική απειλή δεν θα είχε ουδέν πολιτικό βάρος, διότι απλούστατα, με τη νέα νομοθετική ρύθμιση περί αντιμετώπισης του «περιβαλλοντικού θορύβου», που έρχεται να καλύψει ένα νομοθετικό κενό για το οποίο είχε εγκαίρως κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ο Συνήγορος του Πολίτη, οι άσκοπες (ή και σκόπιμες) κωδωνοκρουσίες τίθενται εκτός νόμου.

Του Δημήτρη Σεβαστάκη. Η πλέμπα θέλει ευκολίες για φαγητά και μοιχείες, θέλει το ζωδιακό υπερπέραν της μύτης της, θέλει Μύκονο, θέλει βιβλία για μεταφύτευση φυτών, για ελεγχόμενες αναπνοές και θετική ενέργεια, για πλούσια ηλιθιότητα και τεχνικές αδυνατίσματος. Ακόμα, θέλει απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας μπλεγμένα με Αγωγή του Πολίτη: πτωχεύουμε ως χώρα γιατί δεν απολύουμε με ξυλοδαρμό «τους άλλους», ώστε ν’ ανασάνει ο ιδιωτικός τομέας.

Του Μαρά. Οι συνεσταλμένοι πολίτες, οι άνθρωποι που αγαπούν την ησυχία τους, οι ευτυχισμένου τούτου του αιώνα, οι βδέλλες του κράτους και όλοι οι απατεώνες που ζουν από τις δημόσιες καταχρήσεις, δεν φοβούνται τίποτα περισσότερο από τις λαϊκές εξεγέρσεις: έχουν σαν σκοπό να καταστρέψουν την ευτυχία τους φέρνοντας μια καινούργια τάξη πραγμάτων. Έτσι, ξεσηκώνονται ασταμάτητα ενάντια στα ζωντανά κείμενα, στους ορμητικούς λόγους, με μια λέξη, ενάντια σε κάθε τι που μπορεί να κάνει το λαό να νιώσει την αθλιότητά του και να του θυμίσει τα δικαιώματά του.

Της Γιάννας Γιαννουλοπούλου. Η κυβέρνηση του Μνημονίου αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το πολιτικό της θάρρος και την «αδιαφορία της για το πολιτικό κόστος», προτίθεται να νομοθετήσει για την Ανώτατη Εκπαίδευση «μεσούντος του θέρους».

Του Βένιου Αγγελόπουλου.
Οργή και χαμόγελα. Πείσμα κι ελπίδα. Ο όχλος, το πλήθος, ο κόσμος, γέμισε τις πλατείες της χώρας.

Άγαλμα του Τρούμαν, 9 το πρωί της Τετάρτης. Άλλα δύο μπλόκα χαμηλά στη Ρηγίλλης και στο Καλλιμάρμαρο. Ακολουθώντας την απόφαση της λαϊκής συνέλευσης του Συντάγματος και αυτοσχεδιάζοντας. Στον Τρούμαν 150 δεκαοχτάρηδες, εικοσάρηδες, λίγοι μεγαλύτεροι. Κλείνουν τους δρόμους, σπρώχνουν τα ΜΑΤ, πάει να περάσει ένα υπουργικό αυτοκίνητο με συνοδεία, δεν τα καταφέρνει και φεύγει ανάστροφα προς το Χίλτον. Λίγοι κάθονται στην άσφαλτο. Οι περισσότεροι έχουν κάνει ανθρώπινη αλυσίδα.

Της Έλενας Πατρικίου. O Λισιέν Λεβέν, ο νεαρός ήρωας του ομώνυμου μυθιστορήματος του Σταντάλ, δήλωνε πως στη δημοκρατική Αμερική θα έπληττε θανάσιμα «περιτριγυρισμένος από ανθρώπους δίκαιους και λογικούς, αλλά χοντροκομμένους, που σκέφτονται μόνο τα δολάρια». Ο ίδιος ο Σταντάλ, με τη λαμπερή και κυνική πολιτική του διαύγεια, δήλωνε πως θα προτιμούσε αναφανδόν να «κολακεύει τον κύριο Γκιζό παρά τον παπουτσή του».

Της Νάντιας Βαλαβάνη. Μόνο ένας τυφλός δε θα ’βλεπε ότι η χώρα βαδίζει, μέσα σε σύγχυση, απελπισία και μυρίζοντας μπαρούτι, προς «ελεγχόμενη» (ή ίσως όχι και τόσο) χρεοκοπία υπέρ των δανειστών πολύ πριν την «προγραμματισμένη» του 2013. Και μόνο κάποιος που στερείται όλες του τις αισθήσεις μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι η παρέμβαση όχι του facebook, αλλά της «πληβειακής» μάζας όλων των ηλικιών, και προπαντός των νεότερων, άλλαξε ριζικά το πληκτικό τοπίο.

Της Βέρας Δαμόφλη. Η ελληνική σημαία, που οι γραμμές της σημαίνουν Ελευθερία ή Θάνατος, ο Ύμνος στην Ελευθερία, που αργότερα έγινε εθνικός ύμνος, όπως και η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο δεν μπορούν να απαξιώνονται επειδή τα καπηλεύτηκαν και τα καπηλεύονται οι κυβερνήσεις των κάθε λογής δοσίλογων και οι κάθε λογής Τσαουσέσκου.
Λίγο πριν μπουν τα τανκς στο Πολυτεχνείο, το 1973, τον Εθνικό Ύμνο ψάλλαμε. Από την πύλη, μαζί με τους εξεγερμένους έπεσε και η ελληνική σημαία. Την κρατούν κάθε χρόνο στην επέτειο της εξέγερσης.

Είναι δύσκολο να υπερασπίζεσαι τη συνδικαλιστική δράση, όταν αυτή διασύρεται καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το απεχθές πρόσωπο των γραφειοκρατών, των διεφθαρμένων ή των εκπροσώπων του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και η αφασία του αποκομμένου κομματικού συνδικαλισμού του δοκιμαστικού σωλήνα είναι η καλύτερη δυσφήμιση της συνδικαλιστικής ένταξης.