Ασφαλώς και αγαπώ τους Ουκρανούς. Το έχω αποδείξει. Έχω κάνει πολύ περισσότερα από όσα έχουν κάνει οι περισσότεροι Ουκρανοί για την πατρίδα τους. Ξόδεψα πάνω από το ένα τέταρτο της ζωής μου πηγαινοερχόμενος στην Ουκρανία. Με πραγματική έγνοια. Η Μαριούπολη έγινε και δική μου πατρίδα. Έκανα εκατοντάδες φίλους, φιλοξενήθηκα σε σπίτια πολιτών της Ουκρανίας, Ρώσων, Ουκρανών, Ελλήνων και Εβραίων στα χωριά της Αζοφικής Θάλασσας, αλλά και στην Οδησσό, το Κίεβο και το Λβιβ (Λβοβ). Βοήθησα με όποιον τρόπο μπορούσα. Έκανα δεκάδες διαλέξεις στα τμήματα ελληνικών σπουδών των πανεπιστημίων. Μελέτησα την ιστορία τους, περπάτησα στη στέπα, αγάπησα τον Ταράς Σεβτσένκο και την Λέσια Ουκραΐνκα, τους εθνικούς τους ποιητές. Έγραψα άρθρα, έκανα εκπομπές, ομιλίες και εκθέσεις φωτογραφιών, οργάνωσα εκδηλώσεις εδώ και στην Ουκρανία, δημιούργησα ένα μεγάλο αρχείο του Ελληνισμού και γύρισα επτά ταινίες που δείχνουν την Ουκρανία και την Κριμαία με τους ανθρώπους, την ιστορία, τα τοπία και τις ομορφιές τους. Όχι μόνο δεν μετανιώνω, αλλά έχω ακόμα πολλά να κάνω.
Αλλά δεν είμαι υποχρεωμένος μαζί με την Ουκρανία που αγαπώ, με την Ουκρανία που προβάλω και με την Ουκρανία που υπερασπίζομαι, να πάρω πακέτο και τους φασίστες και τους διεφθαρμένους ολιγάρχες και τους πολιτικούς που συνεχίζουν να λεηλατούν και να καταστρέφουν τη χώρα τους! Έτσι δεν είναι;
Ούτε να συμφωνήσω με τους αφελείς που πιστεύουν ότι πρέπει να διαχωρίσουν τις γλώσσες τους, την εθνική και φυλετική καταγωγή τους, την ιστορία τους, τον πολιτισμό τους ή τη θρησκεία τους με τους Ρώσους, για να εξυπηρετηθούν τα σχέδια των Αμερικάνων και επειδή οι ολιγάρχες αλληλοσκοτώνονται για τον δημόσιο πλούτο. Ανέκαθεν οι γενιές Ρώσων και Ουκρανών μεγάλωναν με τον Πούσκιν και τον Τολστόι και με τον Ταράς Σεβτσένκο, με τον Ντοστογιέφσκι και τον Τσέχωφ και με την Λέσια Ουκραΐνκα. Κι όλα είναι γραμμένα με το κυριλικό αλφάβητο.
Εξ αδιαιρέτου
Στις ίδιες πόλεις έζησαν και μαζί απέναντι στους κοινούς εχθρούς πολέμησαν. Κι επί Σοβιετικής Ένωσης ακόμα περισσότερο. Οι μπολσεβίκοι έκαναν την Ουκρανία αυτόνομη διοικητική περιφέρεια και με δικό της ΚΚ, ουκρανικό, προχώρησε και αναπτύχθηκε τόσο πολύ. Και της έδωσαν κι ένα κομμάτι από τη Ρωσία. Και μετά ο Χρουστσόφ της προσκόλλησε και την με ρώσικο πληθυσμό Κριμαία. Και πάνω σ’ αυτό το έδαφος που περιλαμβάνει και την Οδησσό, την πόλη που ίδρυσε η Αικατερίνη η Μεγάλη και οι Ρώσοι σε συνεργασία με τους Έλληνες και άλλους «μειονοτικούς» την έκαναν πλούσια και περίλαμπρη∙ και με τους κομμουνιστές μπήκαν τα θεμέλια στην αρχή του 20ού αιώνα για να γίνει κράτος η Ουκρανία, πολύ πριν διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση. Ενωμένοι οι λαοί της Ουκρανίας πέτυχαν πολλά.
Αντίθετα, οι φασίστες, μια φανατισμένη μικρή μειοψηφία, μαζί με τα χιτλερικά στρατεύματα, κατέσφαξαν Εβραίους, Ρώσους, Πολωνούς, Ουκρανούς και κομμουνιστές αφήνοντας παντού ερείπια και φρίκη. Κι όμως, αυτοί σήμερα έχουν αναγορευθεί από το επίσημο κράτος σε ήρωες πατριώτες. Και δεν μιλούν καθόλου γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι, όπως δεν μιλούν για τα λιθουανικά SS. Ούτε οι Πολωνοί. Ούτε καν οι Εβραίοι που ξέρουν την αλήθεια.
Μοιραία ανατροπή
Αγαπώ την Ουκρανία, αγαπώ τις Ουκρανές και τους Ουκρανούς που γνωρίζω, αλλά δεν θα πάψω να λέω ότι οι Αμερικάνοι, οι Ευρωπαίοι και οι ντόπιοι φασίστες που είναι μισθοφόροι των ολιγαρχών, είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τις συμφορές που περνάει η Ουκρανία και οι λαοί της οι οποίοι μέχρι το 2014 ζούσαν ειρηνικά και αγαπημένα. Κι αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους φίλους μου Ουκρανούς, λυπάμαι που δεν καταλαβαίνουν από πού τους ήρθε το κακό. Που αρνούνται να σκεφτούν ποιοι κυβέρνησαν την Ουκρανία επί 30 χρόνια!
Κατά κοινή ομολογία, μέχρι το 2014, δεν είχε εκδηλωθεί κανένα σοβαρό πρόβλημα εθνικιστικό έξω από μερικούς θύλακες στο άκρο δυτικό μέρος της Ουκρανίας απ’ όπου κρατάει η παράδοση των ακροδεξιών εθνικιστών.
Και σ’ αυτές τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, «Δεξιός Τομέας», «Σβόμποντα» «Αζόφ» και άλλες παραφυάδες, προερχόμενες κυρίως από τη Δυτική Ουκρανία και χρηματοδοτούμενες από πλούσιους επιχειρηματίες προσκείμενους στις ΗΠΑ, ανατέθηκε από Αμερικάνους και Ευρωπαίους να αναλάβουν το πατρονάρισμα των ανυπότακτων ανατολικών περιοχών.
Δυστυχώς, δεν μπόρεσαν οι ίδιοι οι Ουκρανοί να ξεκαθαρίσουν τον τόπο τους ούτε από τους ολιγάρχες, ούτε από τα φασιστικά στοιχεία, ούτε από τους πολιτικούς που έδωσαν γη και ύδωρ στους Αμερικάνους και διευκόλυναν την καταστροφή της Ουκρανίας που αγάπησα. Κι έπεσαν στην παγίδα του διχασμού.
Η στεναχώρια μου δεν περιγράφεται. Και επί πλέον ανησυχώ τρομερά για την τύχη του μέχρι πρότινος ακμαίου Ελληνισμού της Ουκρανίας που βρέθηκε μέσα σε διασταυρούμενα πυρά. Του Ελληνισμού που κινδυνεύει όχι μόνο από τους εξτρεμιστές εθνικιστές και τις οβίδες των εμπολέμων, αλλά κι από τις ανθελληνικές πολιτικές πρακτικές της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που δεν λαμβάνει υπόψη της την παρουσία και τη σημασία της ελληνικής Διασποράς!
