Στην ιστοσελίδα slpress δημοσιευτηκε άρθρο του καθηγητή Γιώργου Μαργαρίτη με τίτλο: «Γιατί σε λίγο ο ελληνικός στρατός θα χάσει την αποτρεπτική του ισχύ». Παρακάτω, ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
Η χώρα δημιούργησε ένα “κλασσικό” για την συμμαχία των δυτικών δυνάμεων οπλοστάσιο, υπερβολικά βαρύ και μεγάλο, ώστε να εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τις συμμαχικές της υποχρεώσεις και να διασφαλίζει, μέσα από αυτήν την προσήλωση στη συμμαχική ιδέα, τα εθνικά της συμφέροντα.
Πρόκειται ίσως για την μοναδική χώρα στην πρόσφατη ιστορία που αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι σε μία συμμαχία με σκοπό να προστατευθεί από άλλο μέλος της ίδιας και της αυτής συμμαχίας. Για να το πετύχει αυτό έκτισε ένοπλες δυνάμεις ακριβώς όμοιες στη δομή, στην τακτική, στην λειτουργία και στην λογική με εκείνες της χώρας που την απειλεί. Από τη στιγμή δε που οι δυνάμεις αυτές μοιάζουν η μία με την άλλη το ζήτημα του συσχετισμού και της συνακόλουθης αποτροπής γίνεται απλά και μόνο μια υπόθεση μεγεθών.
Η ακολουθούμενη πολιτική είχε ίσως νόημα μέχρι το 1990, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ως τότε και οι δύο στρατιωτικοί μηχανισμοί, της Ελλάδας και της Τουρκίας κτίζονταν με γνώμονα τον κοινό τους εχθρό, τον εχθρό του δυτικού κόσμου. Τα δε μεγέθη ήταν συγκρίσιμα: η Ελλάδα ξόδευε σε στρατιωτικές δαπάνες περίπου 5,65 δισ. δολάρια (αναγωγή σε τιμές 2017, στοιχεία SIPRI) και η Τουρκία 9,4 δισ. περίπου. Αναλογία περίπου έξι προς δέκα. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά η αναλογία έχει ολότελα ανατραπεί. Το 2018 η Ελλάδα ξόδεψε σε στρατιωτικές δαπάνες 4,93 δισ. δολάρια (πάντα σε τιμές 2017) και η Τουρκία 22,1 περίπου. Η αναλογία έφθασε το δύο και κάτι προς δέκα.
Τα μεγέθη άλλαξαν δραματικά η δομή όμως και η φιλοσοφία των αμυντικών επιλογών παρέμειναν απελπιστικά οι ίδιες. Οι αντιπαρατιθέμενες δυνάμεις εξακολουθούν να είναι ίδιες ως προς τη δομή και όλα τα υπόλοιπα βασικά χαρακτηριστικά τους. Καθώς όμως έχουν αλλάξει δραματικά τα μεγέθη και η ψαλίδα ανάμεσα στην οικονομική επένδυση έχει ανοίξει δραματικά, η όποια δυνατότητα αξιόπιστης αποτροπής ακυρώνεται ή έχει ήδη ακυρωθεί. […]
Είναι παράδοξο το γεγονός ότι αντί να είναι η Ελλάδα, η χώρα δηλαδή που βλέπει τις επιλογές της να οδηγούν σε αδιέξοδο, εκείνη που προχώρησε ή προχωρά σε μεταβολές στην δομή και στα χαρακτηριστικά του στρατιωτικού της εργαλείου, η πρωτοβουλία αυτή ξεκίνησε και εξελίσσεται στην Τουρκία. Η ανάπτυξη εγχώριας βιομηχανίας, η ναυπήγηση πλοίων με γνώμονα εθνικές ανάγκες (ειδικά οι κορβέτες ή ακόμα και το πλοίο-σχολείο, κατασκευαστικά, τεχνολογικά κυρίως, το “Ανατολού”), η παραγγελία S400 και η σχεδιαζόμενη ανάπλαση του αεροπορικού της στόλου κ.ά.) συγκροτούν ένα συνεκτικό σχεδιασμό που θα δώσει στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά, ολοένα και πιο απόμακρα από τα αντίστοιχα του ΝΑΤΟ.
Σε λίγο καιρό η ελληνική επιλογή της αποτροπής στη βάση ίδιων μηχανισμών και μέσων δεν θα έχει πλέον νόημα. Οι αναχαιτίσεις και οι εμπλοκές στο Αιγαίο δεν μπορούν να έχουν την ίδια αποτρεπτική λειτουργία όταν το σύνολο της εναέριας αυτής ζώνης θα βρίσκεται κάτω από την απειλή των S400.
Είναι πλέον εμφανές ότι τα προβλήματα αυτά δεν απασχολούν και δεν πρόκειται να απασχολήσουν το τρέχον πολιτικό προσωπικό της ημέτερης χώρας. Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις γι αυτό, λόγοι κοινωνικοί, πολιτισμικοί, πολιτικοί σε τελευταία ανάλυση με την βαθύτερη έννοια του όρου. Δεν υπάρχει χώρος να αναπτυχθούν εδώ οι λόγοι αυτοί. Στο επίπεδο των πνευματικών, των ακαδημαϊκών ελίτ κάτι σπαράγματα κύκλων αυτού που κάποτε ονομάζαμε διανόηση υπάρχουν ακόμα.
Πολλοί δεν μιλούν για να μην εκτεθούν σε αυτόν τον ωκεανό της ανοησίας και του στρουθοκαμηλικού αγνωστικισμού. Πρέπει όμως κάτι να γίνει, όχι μόνο στο ζήτημα της προάσπισης των εθνικών υποθέσεων. Στην ιστορία έχουμε πολλές περιπτώσεις όπου οι «άρχοντες» αποδείχθηκαν μοιραία αναντίστοιχοι με καταστάσεις, που έδωσαν την πατρίδα τους και το λαό τους ως αντάλλαγμα για τη δική τους επιβίωση. Εάν η ιστορία κινιόταν μόνο με το δικό τους βηματισμό τότε, πολύ απλά, δεν θα υπήρχαν πλέον πατρίδες. Και όμως οι τελευταίες υπάρχουν. Να το ψάξουμε;
