39 λεπτά πριν μπει η άνοιξη
λυγίσαν οι γραμμές για τους ορίζοντες
Φλεβάρης μήνας δε θα μείνει
να μη σε θυμηθούνε
με τα λευκά να τρέχεις στα χωράφια
γυρεύοντας τη δίδυμη ψυχή σου
ανάμεσα σε σπαρτά, παλιοσίδερα
και καμιά πενηνταριά παπαρούνες
που να τώρα ψηλώνουν αθόρυβα
σαν να κόπηκε η γη σιγοτραγουδώντας
στο πρωινό ξύρισμα
Το Μάρτη άραγε φέτος θα τον φορέσεις;
Ή τον ακούμπησες απαλά
σαν στολίδι πάνω στο καλοσιδερωμένο σύννεφο;
Η λάμψη σου δεν τύφλωσε κανέναν
Όπως τότε που κοιτούσες τον ήλιο
μετρώντας πόσο θα αντέξεις
Μετρώντας ξανά και ξανά
39 λεπτά για την άνοιξη
Γ.
Τσαφ τσουφ
Σε μια γραμμή τους φύτεψαν.
Αρτίβλαστους και πολυχρονεμένους.
Κι άλλες πολλές σχηματίστηκαν καρτερικές κι αμίλητες.
Να δώσουν λέει από το περίσσευμα του κορμιού τους λίγη ζωή πραγματική. Μήπως και ξεβρωμίσει η Τρίτη.
Λύγισαν κι οι ράγες κι ας ήταν λάθος ώρα.
Για μανάδες και φίλους που έμειναν μισοί μαζί με τα σταυρόλεξα.
Και κάμποσα καθίσματα στραπατσαρισμένα -αναπαυτικά κατά τα άλλα.
Με κάτι άθλιες σημαίες του συρμού.
Και κάτι τσάντες ξεχασμένες από το Λύκειο.
Που τώρα κάποιοι μικροί τις κάναν γράμματα θεόρατα.
Ίσως για τις σημαίες -ή για τους αγνοούμενους- του μέλλοντος.
Κι ένα κλειδί τη λύση θα ‘δινε λένε αυτοί που τα κλειδιά κρατάνε.
Μα τι να ξεκλειδώσει κανείς πριν να ‘ναι αργά;
Πόσα λεπτά πορεία για να αλλάξει;
Και δώστου κλάμα και κακό στα έδρανα.
Να σκεπαστεί ο κουρνιαχτός από τα αχ κι από τα βαχ.
Μην κι ο Σταθμάρχης εξαϋλωθεί ανυπερθέτως -αν κι όχι τελεσίδικα.
Τρέχει μια χώρα κομμάτια να μαζέψει μα στο σωρό βαράνε οι σκέψεις.
Το τέμπο το δίνει ακόμα το τσαφ τσουφ.
Τ.
