του Γιάννη Σχίζα
Ήταν μια ημέρα, σημαδιακή που λένε… Αυτή τη μέρα ξεκινήσαμε για μια «εξόρμηση» σε κάποιο ορεινό προορισμό. Οι πιο πολλοί δεν ξέραμε ότι η ημέρα αυτή είναι γιορτή για τις Μαρίες ορισμένων κατηγοριών και ακολουθήσαμε τον «Όμιλο Φίλων Βουνού και Θάλασσας» σε μια εκδρομή σε ύψωμα της Πελοποννήσου, κοντινότερο μάλλον στο Ναύπλιο, όπου υπήρχε κάποια εκκλησία σε σχετικά μικρό υψόμετρο που εόρταζε τα Εισόδια της Θεοτόκου…
Η πορεία δεν ήταν δύσκολη, ανεβήκαμε μάλλον γρήγορα και χωρίς στάση, όταν δε φτάσαμε κοντά στην Εκκλησία, σε ένα υψίπεδο, όπου το μονοπάτι ήταν επίπεδο, βρεθήκαμε γρήγορα ανάμεσα σε πολλούς και διάφορους που ήταν κερασμένοι με τσάι… Σκεφθήκαμε όλοι ότι αυτό περιποιούσε τιμή στους «παράγοντες» της εκκλησίας και κεραστήκαμε και εμείς, με πλαστικά ποτήρια…
Πιστεύαμε ότι είχαμε φτάσει στο τέλος των κερασμάτων, εμ δε: Σε λίγο το ακροατήριο πύκνωσε, ήλθαν ιππείς, πρόσκοποι, απλοί πολίτες, γυναίκες και άντρες, ξένοι επισκέπτες, τουλάχιστον 300 τον αριθμό, και διαλέγοντας από ένα σωρό ένα πήλινο πιάτο –όπως αυτά που πουλιώνται με το γιαούρτι– στάθηκαν μπροστά από τα καζάνια και κεράστηκαν με σκέτο κρέας, κρέας βραστό, αχνιστό, σε μεγάλες ποσότητες! Σύντομα μας έφυγαν οι δισταγμοί και επαναλάβαμε και εμείς την κίνηση!
Είχα μείνει έκπληκτος παρακολουθώντας αυτό το θέαμα, αλλά σκεπτόμουν και την συγκυρία μέσα στην οποία εκδηλώθηκε η συγκεκριμένη συμπεριφορά: Ήταν η αιχμή των Μνημονίων, είχε περάσει λίγος καιρός αφότου ο Παπανδρέου παρέδιδε τη χώρα στους δανειστές, και ο λαός υπέφερε πολλές στερήσεις και ανασφάλειες, επικρατούσε αθλιότητα, συλλαμβάνονταν καστανάδες γιατί δεν εκδίδαν αποδείξεις, όταν όλοι σχεδόν (εκτός από αυτούς που προλάβαιναν να βγάλουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό…) περίμεναν με αγωνία να δουν τη συνέχεια των εκάστοτε μέτρων.
Είπα μέσα μου: Αυτό λέγεται ελληνικός λαός, αυτό είναι διάθεση να κερνάς, να κερνάς ακόμη και από το υστέρημά σου, εν ανάγκη σφάζοντας ένα ολόκληρο κοπάδι…
Για κάμποσο καιρό, αισθανόμουν υπερήφανος 100% που ανήκω σ’ αυτή τη συλλογικότητα…
