Μιλώντας την Πέμπτη το βράδυ στη Βουλή ο Γ. Παπανδρέου αναρωτήθηκε αποτιμώντας το έργο του «ποιος άλλος έφερε τέτοιο πακέτο δανείων στη χώρα, ποιος έφερε τέτοιο πακέτο χρημάτων μέσα σε δύο χρόνια;».
Το «πακέτο» με μεταφορική έννοια είναι όντως πολύ μεγάλο. Αλλά όχι ευεργετικό. Ξήλωσε σε δύο χρόνια όλα τα δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί εδώ και 100 χρόνια με αίμα και θυσίες, μείωσε 3-4 μισθούς το χρόνο σε όλους τους εργαζόμενους, εκτίναξε την ανεργία πάνω από 1 εκατομμύριο, εκχώρησε κυριαρχικά δικαιώματα, ξεφτίλισε τη δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, μετέτρεψε τη Βουλή σε οίκο πρωτοκόλλησης διαταγμάτων, έπνιξε την Αθήνα και τη χώρα στα χημικά και τώρα βάζει τις βάσεις με την «ιστορική» νέα δανειακή σύμβαση της μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο.
Οι πιρουέτες της τελευταίας εβδομάδας οδήγησαν να ευθυγραμμιστούν όλοι οι αστικοί σχηματισμοί υπό την μπαγκέτα των Γερμανών και να ψάχνονται για μεταβατικές κυβερνήσεις προθύμων να εφαρμόσουν όλα τα τελεσίγραφα. Η χώρα περνά σε ανοικτή πολιτική κηδεμονία της τρόικας που ορίζει και το περιεχόμενο και τη διάρκεια των κυβερνήσεων. Το «πακέτο» όντως είναι πολύ μεγάλο.
Από την άλλη η μνημονιακή πολιτική απελευθέρωσε συνειδήσεις και επέτρεψε μετατοπίσεις μέσα στο λαό που έκφρασε επί δύο χρόνια την αντίστασή του και άνοιξε τα μυαλά και τα αυτιά σε πολλές προτάσεις, σε σκέψεις που τρία χρόνια πριν έμοιαζαν με υποθέσεις επιστημονικής φαντασίας. Ο λαϊκός ριζοσπαστισμός με τη συνεχή παρουσία του – πολλές φορές πιο μπροστά από πολλούς φορείς – έδωσε μάχες. Υπήρξε ο καταλύτης της γρήγορης φθοράς του Γ. Παπανδρέου και του καθεστώτος της τρόικας. Τώρα είναι στο στόχαστρο όλων των μεθοδεύσεων τρόικας και εγχώριων που καταλαβαίνουν ότι τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν καμφθεί, αν δεν τσακιστεί.
Τώρα φαίνεται πως η επιδίωξη μεγάλων συναινέσεων εξαντλείται στην επιβολή της τροϊκανής πολιτικής και μόνο. Ήταν μια επείγουσα ανάγκη για το καθεστώς. Τώρα φαίνεται πως το μαζικό λαϊκό κίνημα αντιμέτωπο με την επιχειρούμενη συστημική, αστική σύγκλιση θα πρέπει να βαθύνει τους στόχους και τους προσανατολισμούς του, χωρίς να χάσει την έκταση και την μαζικότητά του.
Ο να εκφραστεί η θέληση του λαού είναι διαρκής απαίτηση. Οι εκλογές είναι αναμφίβολα βασικός τρόπος αυτής της απαίτησης. Αν είναι όμως και ο πλέον δόκιμος αυτό είναι υπό εκτίμηση. Διότι δεν διαφεύγει κανενός, το απεργαζόμενο σχέδιο για εκτόνωση της οργής μέσα από αλλεπάλληλες, εγκλωβιστικές εκλογικές διαδικασίες. Το κίνημα πρέπει να λύσει άλλα και να υπερκεράσει καθηλωτικές αντιφάσεις.
Ελπίζουν να κερδίσουν χρόνο, να κουράσουν το λαό. Θα επιτεθούν ξανά με μεγαλύτερη βουλιμία. Να τους εμποδίσουμε. Οργάνωση του λαού, παλλαϊκό μέτωπο διεξόδου, ενωτικές πρωτοβουλίες της Αριστεράς για να γκρεμίσουμε το μνημονιακό τροϊκανό καθεστώς και όλο το εποικοδόμημά του.
Επιβίωση και ελευθερία της χώρας και του λαού!
