Η «ουδέτερη» στάση και η ζέουσα πραγματικότητα
Ομολογώ πως αρκετές από τις αντιδράσεις οργανωμένων οπαδών των περισσότερων ελληνικών συλλόγων για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα με εξέπληξαν ευχάριστα. Υπήρξαν όμως και κάποιοι -λίγοι ευτυχώς- που προτίμησαν να τηρήσουν στάση ουδετερότητας, προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι η πολιτική πρέπει να μένει έξω από τις γραμμές του γηπέδου.
Είχα αναφερθεί και παλιότερα σ’ αυτό το σαθρό επιχείρημα το οποίο στην ουσία «ξεπλένει» το φασισμό από τις γηπεδικές του -και όχι μόνον- αμαρτίες. Και φυσικά, μαζί μ’ αυτόν «ξεπλένει» και τα αληθινά αίτια του θεριέματός του που δεν είναι άλλα από την κρίση και τη μνημονιακή βαρβαρότητα.
Όμως δεν χρειάζεται να μείνουμε στο σήμερα για να διαπιστώσουμε πως, όπως σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής, έτσι και στον αθλητισμό, η πολιτική είναι εκείνη που καθορίζει το χαρακτήρα του.
Σοβαρά, όσοι προσπαθούν να μας πείσουν πως το ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με την πολιτική, θέλουν να μας πουν ότι δεν έχουν ιδέα για την διαπλοκή του κράτους με παράγοντες των ομάδων; Θέλουν να μας πουν πως δεν γνωρίζουν επιχειρηματίες που έπαιρναν κρατικά «φιλέτα» και ως αντιστάθμισμα «φορτώνονταν» και κάποιον αθλητικό σύλλογο προκειμένου να μην μένει ακυβέρνητος; Θέλουν να μας πουν πως δεν υπήρξαν παράγοντες που χρησιμοποίησαν τη δύναμη του πόστου τους σε κάποιο σύλλογο για να τύχουν ευμενούς μεταχείρισης σε διάφορες άνομες υποθέσεις τους;
Θέλουν να μας πουν πως δεν γνωρίζουν πολιτικούς οι οποίοι σκανδαλωδώς μερολήπτησαν υπέρ συλλόγων της εκλογικής τους περιφέρειας; Θέλουν να μας πουν πως δεν θυμούνται τις συλλογές υπογραφών μεταξύ βουλευτών και υπουργών και τις πορείες, προκειμένου κάποιοι σύλλογοι να μην τιμωρηθούν όπως όριζε ο νόμος;
Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα δεν έχουν σχέση με την πολιτική; Δεν έχουν σχέση με τον τρόπο που ο καθένας προσεγγίζει τον αθλητισμό; Δεν έχουν σχέση με τον ευτελισμό του κοινωνικού του ρόλου;
Όσοι στις μέρες μας κρατούν στάση ουδετερότητας απέναντι σε φασίστες δολοφόνους, επί της ουσίας τους συγκαλύπτουν και τους «ξεπλένουν». Τους συγχωρούν και τους «κλείνουν το μάτι» να συνεχίσουν. Και κατά την προσφιλή τους συνήθεια, θα συνεχίσουν να κλείνουν και τα… δύο μάτια την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί στις εξέδρες του γηπέδου τους κάποια σβάστικα ή κάποιος κέλτικος σταυρός. Προφανώς δεν θα γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Αντίθετα, όπως πληροφορούμαι, διαιτητής αρνήθηκε την έναρξη αγώνα στην Άρτα, έως ότου οι οπαδοί της γηπεδούχου ομάδας κατέβαζαν ένα αντιφασιστικό πανό.
Η υπερβολική προσήλωση στην τήρηση των κανονισμών, ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, γεννά ερωτηματικά: Δυσαρεστήθηκε, άραγε, ο ίδιος ο διαιτητής στη θέα ενός αντιφασιστικού πανό ή φοβήθηκε πως θα έχει κάποιες σιωπηρές επιπτώσεις αν το ανεχθεί;
Αλλά επί του συγκεκριμένου θέματος θα έχουμε περισσότερα στοιχεία στο επόμενο φύλλο του Δρόμου.
Ν. Καραμάνος
Σχόλια
