Αχ αυτά τα έρμα τα «κλειδιά»!
Για τα «κλειδιά» της Πατρίδας λέω.
Χρόνια τώρα, πολλά χρόνια τώρα, τα έχουν οι «άλλοι».
Εταίροι, αγορές, επενδυτές, σωτήρες, λαμόγια, κερδοσκόποι, πατριώτες, ό,τι βάλει ο νους σου.
Όλοι, εκτός από εμάς.
Τους ιδιοκτήτες των «κλειδιών».
– Τώρα θα πάρουμε τα «κλειδιά» μας είπες, τώρα θα τα πάρει η αριστερά, μ’ ένα νόμο, μ’ ένα άρθρο, μας είπες.
Και σε πίστεψε ο κόσμος φίλε, βγήκε στις πλατείες κι’ έβαλε πλάτη για το όνειρο.
Γιατί τη δεξιά δεν την αντέχαμε πια, γιατί βλέπαμε πως υπήρχε άλλος δρόμος και νοιώθαμε πως μπορούσαμε να τον χαράξουμε και να τον διαβούμε.
Μας διαβεβαίωνες κι’ εσύ πως και το ήθελες και το μπορούσες.
Εσύ όμως, άλλα είχες στο μυαλό σου, άλλα έλεγες, άλλα λογάριαζες.
Και δυστυχώς, φάνηκε πως δεν μπορούσες.
Και το ήξερες. Και το ξέραν πολύ καλύτερα, οι τριγύρω σου.
Λάθος λογαριάσαμε, τι να λέμε τώρα…
Μας κορόιδεψε άλλη μια φορά η λαχτάρα να πάρουμε εμείς κάποτε τα «κλειδιά».
Περάσαμε τρία χρόνια ό,τι περάσαμε, χάσαμε τα κλειδιά, χάσαμε τα αυγά και τα καλάθια και ξαφνικά έρχεσαι και μας ξανατάζεις χωρίς ντροπή τα… χαμένα.
Ό,τι μας έκλεψες κι ό,τι μας στέρησες.
«Τον Αύγουστο του 2018, θα πάρουμε πίσω τα κλειδιά…».
Και πάλι ήξερες πως δε μπορούσες.
Και πάλι κάποιοι απελπισμένοι αναθάρρεψαν και κάποιοι σε εντεταλμένη υπηρεσία, ξεσάλωσαν.
– Τέρμα τα βάσανα μας, «καθαρή έξοδος» από μνημόνια και επιτροπείες.
Τώρα, μόνο ανάπτυξη!
Τώρα, κοντός ψαλμός αλληλούια, τον Αύγουστο τα «κλειδιά» στα χέρια μας!
Στα χέρια μας τα κλειδιά των λιμανιών που μας πήραν, στα χέρια μας τα κλειδιά των αεροδρομίων που τους χαρίσαμε, δικά μας τα κλειδιά των τραπεζών που χρυσοπληρώσαμε, στην τσέπη μας τα κλειδιά των πλειστηριασμένων σπιτιών μας, δικά μας πάλι τα κλειδιά των μαγαζιών μας που μας κλείσατε, τα κλειδιά των σπιτιών όλων εκείνων που στείλατε στη ξενιτιά;
Έτσι θα γίνει τον Αύγουστο;
Τον Αύγουστο, που είναι παχιές οι μύγες, ο λαός στα μπάνια του και τα κλειδιά της χώρας στου Μαξίμου, τέρμα τα νταβατζιλίκια και οι επιτροπείες;
Το προτεκτοράτο, μ’ ένα τσακ, γίνεται χώρα ευρωπαϊκή;
Και πάνω στα γλέντια και στις δηλώσεις, έρχονται οι κερδοσκόποι φίλοι σας και δε σας αφήνουν οι αφιλότιμοι ούτε τα ψέματά σας να χαρείτε:
«Το πρώτα χρόνια αμέσως μετά το πρόγραμμα είναι τα πιο καθοριστικά, οπότε θα έχουμε ενισχυμένη εποπτεία από τους δανειστές για να βοηθηθεί η Ελλάδα να παραμείνει στο σωστό δρόμο».
Και ο υπάλληλός τους, Vijlbrief, το τερματίζει: «Είναι λογικό οι δανειστές να επιδιώξουν να παρακολουθούν πώς προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις, να διασφαλίσουν ότι δεν θα υπάρξουν πισωγυρίσματα και να σιγουρευτούν ότι υλοποιούνται οι πολιτικές που έχουμε ήδη αποφασιστεί.»
Και συμπληρώνουν οι σταυροφόροι της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, καθαρά και ξάστερα, γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς τοκογλύφους: «Ο ασφαλέστερος τρόπος εξόδου είναι ένα προληπτικό πρόγραμμα. Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι κάποιας μορφής αιρεσιμότητα».
Δηλαδή, στα απλά ελληνικά, έξοδος από τα μνημόνια σημαίνει νέα μνημόνια, γιατί αλλιώς σας περιμένει «κάποιας μορφής αιρεσιμότητα».
Δηλαδή, στα απλά ελληνικά, ξεχάστε και τα «κλειδιά» και το μπρελόκ.
Δε ξέρω φίλε, αλλά ή πολιτικά αδιάβαστος είσαι, ή πολύ «διαβασμένος».
Τα «κλειδιά», ποτέ δεν σου τα παραδίνουν οι βιαστές σου επειδή έληξαν ημερομηνίες και τήρησες «συμφωνίες», επειδή ήσουν καλός και υπάκουος.
Το πολύ-πολύ να σου δώσουν έναν καλό λόγο, άντε και κάποια διακοσμητικά «κλειδιά».
Τα «κλειδιά» της λευτεριάς σου παλεύεις σκληρά και αληθινά για να τα βάλεις στη τσέπη σου.
Τα διεκδικείς παλληκαρίσια και τα παίρνεις.
Συνήθως, με τη βία…
Και αφού τα πάρεις, το θέμα και το κρίσιμο ζητούμενο είναι ένα: Τι τα κάνεις;
Ούτε τα διαπραγματεύεσαι με «επενδυτές», ούτε τα κάνεις αφίσα για τις επόμενες εκλογές, φίλε.
Τα παραδίδεις στο λαό.
Κι εκείνος ξέρει…
