Του Ζαν Πολ Μαρά*
Το παρακάτω κείμενο του Ζαν Πoλ Μαρά στην εφημερίδα του L’ Ami du peuple αρ. 657, (Ιούλιος 1792) θα μπορούσε να είχε γραφεί μόλις χθες και να αναφέρεται στη σημερινή κατάσταση του ελληνικού λαού.
Τέλη Ιουλίου 1792: Ένας χρόνος πριν από τη δολοφονία του Μαρά (13 Ιουλίου 1793), τρία χρόνια από την κατάληψη της Βαστίλης (14 Ιουλίου 1789), ένας χρόνος από τη σύλληψη του φυγάδα βασιλιά και της οικογένειάς του στη Βαρέν (21η Ιουνίου 1791) και την επαναφορά τους στο Παρίσι τη στιγμή που ήταν έτοιμοι να διασχίσουν τα σύνορα και να πέσουν στις αγκάλες των ξένων.
Η Εθνοσυνέλευση, στις 15 Ιουλίου 1791, έσπευδε να απαλλάξει τον βασιλιά από την ευθύνη της προδοσίας κατά του έθνους και κήρυττε εγκληματίες όλους όσους ήθελαν τη συνέχιση της Επανάστασης.
Οι συνθήκες για την αντεπανάσταση των φιλομοναρχικών στη Γαλλία ήταν τόσο ευνοϊκές ώστε ο φόβος παρέλυε τους Γιρονδίνους και τους Ιακωβίνους.
Όχι όμως και τον γαλλικό λαό o οποίος 15 μέρες μετά, την 10η Αυγούστου 1792, πραγματοποίησε τη 2η Επανάσταση.
Δημιούργησε μια νέα «Κομμούνα» μέσα από τις τάξεις του, την «Επαναστατική Κομμούνα», με σκοπό την καθοδήγηση της εξέγερσης, κατάργησε την υπάρχουσα «Συνέλευση» και δημιούργησε την «Εθνική Συμβατική» (Convension Nationale) με καθολική ψηφοφορία αυτή τη φορά, αφού πρώτα κατάργησε τις διακρίσεις ανάμεσα σε «παθητικούς» (αυτοί που δεν μπορούσαν να πληρώσουν φόρους) και σε «ενεργούς» πολίτες (αυτοί που πλήρωναν φόρους).
Την πρώτη επέτειο της μέρας αυτής, 10 Αυγούστου 1793, το ημερολόγιο έγραφε: «1ο Έτος της Γαλλικής Δημοκρατίας, 1ο Έτος της Ισότητας και 4ο Έτος της Ελευθερίας».
«Τρία χρόνια παλέψαμε να ανακτήσουμε την ελευθερία μας και σήμερα απέχουμε από αυτήν όσο απείχαμε πάντα. Η Επανάσταση έχει στραφεί εναντίον του λαού. Για την Αυλή και τους υποστηρικτές της είναι ένα διαρκές κίνητρο δολοπλοκιών και διαφθοράς, για τους νομοθέτες μια ευκαιρία για υπεκφυγές και εξαπάτηση….
Για τους πλούσιους και τους άπληστους δεν είναι παρά μια ευκαιρία για άνομα κέρδη, μονοπώλια, απάτες και πλιάτσικο, ενώ ο λαός είναι κατεστραμμένος και οι αμέτρητοι φτωχοί βρίσκονται πιασμένοι ανάμεσα στον φόβο της λιμοκτονίας και στην ανάγκη να πουλούν τον εαυτόν τους…
Ας μη φοβόμαστε να το επαναλαμβάνουμε: απέχουμε από την ελευθερία όσο ποτέ·διότι όχι μόνο είμαστε σκλάβοι, αλλά είμαστε σκλάβοι σύμφωνα με το νόμο.
Σε επίπεδο κράτους, μόνο το σκηνικό έχει αλλάξει. Παραμένουν οι ίδιοι ηθοποιοί, οι ίδιες δολοπλοκίες, τα ίδια κίνητρα…
Οι σπουδασμένοι, οι εύποροι και οι «έξυπνοι» των ανώτερων τάξεων αρχικά στράφηκαν εναντίον του τυράννου, αυτό όμως μόνο για να στραφούν εναντίον του λαού, αφού πρώτα τρύπωσαν σαν τα σκουλήκια μες την εμπιστοσύνη του κι αφού χρησιμοποίησαν τις δυνάμεις του για να τοποθετήσουν τους εαυτούς τους στη θέση των προνομιούχων τάξεων τις οποίες παραμέρισαν.
Συνεπώς αυτό που συμβαίνει είναι ότι η επανάσταση έγινε και κρατήθηκε, μόνο από τις κατώτερες τάξεις της κοινωνίας, τους εργάτες, τους χειροτέχνες, τους μικροέμπορους, τους αγρότες, τους πληβείους, από εκείνους τους άτυχους που οι ξεδιάντροποι πλούσιοι αποκαλούν κανάγιες (πλέμπα – όχλος – αχρείος – συρφετός), καθάρματα, και που η ρωμαϊκή θρασύτητα αποκαλούσε προλετάριους.
Αλλά ποιος θα φανταζόταν ποτέ ότι η επανάσταση θα γινόταν μόνο για να ωφεληθούν οι μικρογαιοκτήμονες, οι άνθρωποι του νόμου και της τάξης, οι θιασώτες της απάτης…
Σήμερα, μετά από τρία χρόνια πατριωτικών αγορεύσεων χωρίς τελειωμό κι έναν κατακλυσμό κειμένων… ο λαός απέχει περισσότερο απ’ ό,τι την πρώτη μέρα της Επανάστασης από τη συνειδητοποίησή του, τι θα πρέπει να κάνει για να μπορέσει να αντισταθεί στους καταπιεστές του. Τότε είχε ακολουθήσει το ένστικτό του, την απλή λογική του, που τον έκανε να βρει το σωστό τρόπο να υποτάξει τους άσπονδους εχθρούς του…
Δείτε τον τώρα ―
αλυσοδεμένος εν ονόματι του νόμου,
τυραννισμένος εν ονόματι της δικαιοσύνης
σκλάβος με συνταγματικό πρόσημο!»
*Το κείμενο του Μαρά προέρχεται από το βιβλίο του Πιότρ Αλεξέγιεβιτς Κροπότκιν, Η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση 1789-1793 εκδ. Κουκκίδα 2015 σελ. 332- 333.
