Τυφλός
Και στα κλεισμένα βλέφαρα ήρθε απαλά ο ύπνος:
μην τον ξυπνάτε τον τυφλό, του είνε βαρύς ο ξύπνος•
το νιώθει των ματιών το φως πως πιο πολύ του λείπει
και παίρνει γλώσσα και μιλεί μόνο το καρδιοχτύπι…
Οι Άλλες
Όλες εφύγαν οι όμορφες σε χώρα μακρινή,
όσες σε μια στιγμή τις έταξα δικές μου,
ή κάπου ξάφνου εκρύφτηκαν, τις πήραν οι ουρανοί,
κ’ έμειναν μόνες οι καλές κ’ οι συμπαθητικές μου.
Λίγο χλομές, λίγος μικρές ή λίγο πιο μεγάλες,
ήσανε νόστιμες κι’ αυτές, μα όχι όπως οι άλλες•
συνηθισμένες έμειναν, – μα εκείνες που μου φύγαν
μου γνέφαν πάντα στ’ όνειρο, – πλατειά αγκαλιά μ’ανοίγαν.
Διαθήκη
Εγώ παρήλθα τραγουδώντας τη χαρά
τις έμορφες, τα ρόδα και τ’ αηδόνια
χορεύοντας και πίνοντας αδρά
ένιωσ’ απάνω στα μαλλιά τα χιόνια.
Στου κύπελλου το κατακάθι η συμφορά
κι η στάχτη, που αψηφούσα τόσα χρόνια.
Τώρα στο κύμα το πετώ, μακριά,
τώρα με λιώνουν πόνοι και τριζόνια.
Σε νότα και ρυθμό, στίχο μεστό
σ’ ένα τραγούδι επόθησα να κλείσω
μιαν αρμονία, νόημα σωστό.
Μα δεν κατόρθωσα θεία να μιλήσω.
Παλμό να δώσω και να συγκλονίσω
Την άπειρη ψυχή του κόσμου, σε σεισμό.
Στον Άδη
Μια μέρα θα μισέψουμε στα σκότη:
κι αν δεν το ήπιαμε όλο το ποτήρι
κι αν δεν εμείναμε σε θεία αγνότη
το κορμί μας στον τάφο θ’απογύρει.
Στερνή αγάπη θε να μοιάζει πρώτη:
τόση λαχτάρα μες στο πανηγύρι
της Ζωής μας ανάρπαζε κι η Νιότη
μας φούντωνε του αίματος την πύρη.
Οι κοπέλλες μονάχα θα εικονίζουν
κάθε χαρά που επέρασε και πάει
και θα στέκουν εμπρός μας σε παράτα.
Κι ούτε κι ο νους θα ξέρει όταν θα σχίζουν
σαν άγγελοι των ουρανών τα χάη,
ποια πιο πολύ μας χρύσωσε τα Νειάτα!
