Πώς μπορεί η Αριστερά να παρέμβει πολιτικά και ιδεολογικά στο χώρο

του Γιώργου Κτενά

 

Το ποδόσφαιρο και γενικότερα ο αθλητισμός πραγματώνουν τον άνθρωπο, τον βοηθάνε να προσεγγίσει περισσότερο την κοινωνική του φύση – τη συναγωνιστική και όχι την ανταγωνιστική. Στη στρεβλή και αλλοτριωτική «κανονικότητα» των σύγχρονων κοινωνιών που μάς θέλει απολιτίκ άτομα και όχι μέλη μιας συλλογικότητας ή μιας κοινότητας, το ποδόσφαιρο δίνει τη δυνατότητα στη νεολαία και στο λαό να εμπεδώσει την ιδέα του αγώνα και της συλλογικής δράσης.

Σε αυτό το πεδίο κινήθηκε η εκδήλωση-συζήτηση «Η πολιτική και κοινωνική διάσταση του ποδοσφαίρου», που έγινε στο πλαίσιο του 7ου Resistance Festival (22 Ιουνίου, στη Γεωπονική Σχολή), με πρωτοβουλία τού παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, πρώην γ.γ. του ΠΣΑΠ και μέλους τής Αθλητικής Επιτροπής τού ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Μάλλιαρη. Στη συζήτηση συμμετείχαν ο αρχισυντάκτης τού αθλητικού τμήματος της Εφημερίδας των Συντακτών Νίκος Ασημακόπουλος, ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής τής ΑΕΚ και του Ατρομήτου Γιώργος Βλαντής και το μέλος τής Διοίκησης του Πανιωνίου, Πάνος Τσελέντης. Πολύς κόσμος παρακολούθησε τη συζήτηση και συμμετείχε ενεργά με τοποθετήσεις, ερωτήσεις και προβληματισμούς.

Στην αρχή της εκδήλωσης προβλήθηκε DVD με την πολιτιστική και κοινωνική πλευρά τού ποδοσφαίρου, που ανέδειξε τη σχέση κορυφαίων πνευματικών ανθρώπων, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Χοσέ Καρέρας, ο Αλμπέρ Καμί, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο Ντιμίτρι Σοστακόβιτς κ.ά., με το άθλημα. Στο ακροατήριο, μάλιστα, υπήρξε σεβαστός αριθμός γυναικών, που έδειξαν ενδιαφέρον για το πώς το ποδόσφαιρο μπορεί και πρέπει να ξεφύγει από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, προκειμένου να αξιοποιηθεί κατάλληλα, ιδεολογικά και πολιτικά, για την Αριστερά.

 

Ο κόσμος του πλούτου στο τιμόνι ενός λαϊκού αθλήματος

Στις μέρες μας υπάρχουν στην Ελλάδα πολλά ανοιχτά ζητήματα που εκκινούν από το ποδόσφαιρο και, τελικά, συσχετίζονται με το μηχανισμό τού καπιταλιστικού οικοδομήματος, με το δίπολο κράτος-εξουσία-ποδόσφαιρο. Από το ’79 που έγιναν οι ΠΑΕ, κυριαρχούσαν οι βιομήχανοι και εφοπλιστές Βαρδινογιάννης, Νταϊφάς, Μπάρλος και στη συνέχεια Κόκκαλης, Βγενόπουλος. Τελευταία οι Μαρινάκης, Μελισσανίδης, Ιβάν Σαββίδης. Στο μπάσκετ κυριαρχούν οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι. Και έχοντας επί 30 χρόνια στα χέρια τους το λαϊκότερο άθλημα, υποβοηθούμενοι από Μητροπουλαίους, Μπέους, Ψωμιάδηδες, κ.λπ., προωθώντας τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, διαπλεκόμενοι με το πολιτικό σύστημα, τελευταία βγήκαν στο προσκήνιο και κατέλαβαν τους Δήμους Πειραιά και Βόλου. Ιδιαίτερη ήταν η παρασκηνιακή παρουσία του Μελισσανίδη στη Νέα Φιλαδέλφεια με αφορμή τις δημοτικές εκλογές και την κατασκευή του γηπέδου της ΑΕΚ. Για τα θέματα αυτά αναλύθηκε πλήρως από τους ομιλητές η κατάσταση στον χώρο τού ελληνικού ποδοσφαίρου. Με τους ισχυρούς οικονομικά παράγοντες που ασχολούνται με το άθλημα, να κλείνουν τελευταία όλο και πιο συχνά το μάτι στο γήπεδο της πολιτικής (με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο), προκειμένου να «παίξουν μπάλα» κι εκεί.

Ποια θα είναι η δική μας αντίδραση, ως ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα ως Αριστερά; Τι θα κάνουμε για να επιστρέψει το ποδόσφαιρο στον αρχικό, ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα προσανατολισμό του; Τι γίνεται με τη συμμετοχή τού ώριμου οπαδικού κινήματος (που είναι κομμάτι του λαϊκού, κοινωνικού κινήματος και όχι κάτι ξεχωριστό) στα σωματεία; Πώς μπορεί να διαμορφωθεί το νομικό πλαίσιο για πλατιά λαϊκή συμμετοχή στους συλλόγους και πώς θα μπουν οι βάσεις για το μοντέλο τού λαϊκού αθλητισμού που είναι ανεπτυγμένος στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα έχουμε ακόμα βαθιά μεσάνυχτα;

Αυτοί ήταν μερικοί από τους προβληματισμούς και τις ερωτήσεις που ακούστηκαν στη 2ωρη συζήτηση, με τους ομιλητές να αναλύουν το ζήτημα της πολιτικής και κοινωνικής διάστασης του ποδοσφαίρου, αλλά και την ανάγκη προβολής προτύπων στον χώρο του αθλητισμού, όπως το πείραμα του Αστέρα 2004 στην Καισαριανή. Αλλά και η συλλογικότητα Hasta la Victoria Siempre, που συσπειρώνει κορυφαίους παλαίμαχους διεθνείς ποδοσφαιριστές όπως οι Σαραβάκος, Ρότσα, Κωφίδης, Πουρσανίδης, καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Λέκκας, ο Τάκης Βαμβακίδης κ.ά., οι οποίοι αναδεικνύουν μέσω των ποδοσφαιρικών αγώνων που δίνουν, μεγάλα λαϊκά και πολιτικά θέματα, όπως τον αγώνα των Παλαιστίνιων, το θέμα της Κούνεβα, το Καράβι για τη Γάζα, το μεταναστευτικό, το αντιρατσιστικό κ.ά. Στήριξαν την απεργία των χαλυβουργών, οργανώνοντας ποδοσφαιρικό αγώνα συμπαράστασης με την ομάδα των απεργών. (Δες από το φ.94 του Δρόμου τη φωτογραφία με Ρότσα, Παπαϊωάννου κ.ά.).

 

Αδιαφορία της Αριστεράς

Δυστυχώς, η Αριστερά, παραβλέποντας τη λαϊκότητα του ποδοσφαίρου και τη δυνατότητα προσέγγισης της νεολαίας και του λαού μέσω αυτού, δεν παρεμβαίνει ιδεολογικά και πολιτικά στο χώρο, κάτι που κάνει το πολιτικό σύστημα και οι οικονομικές ελίτ. Ο αθλητισμός (και το ποδόσφαιρο) έχει χάσει τον αρχικό προσανατολισμό του μέσω της εμπορευματοποίησης και της έλλειψης συντονισμένης δράσης προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αλλά αυτή είναι η διαπίστωση. Το αγωνιώδες ερώτημα που τέθηκε, τελικά, στη συζήτηση, είναι τι μπορούμε να κάνουμε ως ΣΥΡΙΖΑ για να αλλάξει ο συσχετισμός στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό, προκειμένου να συμβάλει στην αλλαγή, παράλληλα, των συσχετισμών στην κοινωνία. Αν η δράση μας είναι συλλογική, η ελπίδα τής ανατροπής μπορεί να κυριαρχήσει. Το ζήτημα είναι αν υπάρχει η διάθεση για να το κάνουμε. Αυτό πρέπει να το απαντήσει ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προσανατολίζοντας τις οργανώσεις να αξιοποιήσουν τις ιδεολογικές και πολιτικές τους δυνατότητες στο ποδόσφαιρο και γενικότερα στον αθλητισμό.

 

32_RESIST FOOTBALL

Σχόλια

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!