Στο ερώτημα ποια είναι η στάση απέναντι στον μεταλλαγμένο πλέον ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση είναι μία και μοναδική και πρέπει να δοθεί στην πράξη χωρίς υπεκφυγές: Πλήρης πολιτικός διαχωρισμός, πλήρης αποστασιοποίηση από τη μετάλλαξη που έχει συντελεστεί και κατάδειξή της. Συνέχιση του αγώνα ενάντια στην καταστροφή που φέρνει η ευρωκρατία στη χώρα, συνέχιση της πάλης για διέξοδο της χώρας από την καθολική κρίση. Επένδυση όλων των προσπαθειών στο να χτιστεί το βασικό που έλειψε και λείπει: Ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου. Τα καθήκοντα αυτά αναγκαστικά έρχονται σήμερα σε σύγκρουση με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ/Μαξίμου προχωρά τον σχεδιασμό του με την ψήφιση του 3ου μνημονίου και την δήλωση ότι θα θέσει πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση ώστε να συνεχίσει τα επόμενα βήματα και τις πρόωρες εκλογές όσο το δυνατόν νωρίτερα. Η πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση δημιουργεί προβλήματα σε όποιον δεν έχει τοποθετηθεί ανοικτά απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα (σε όποιον κινήθηκε με το τακτικό «στηρίζουμε την κυβέρνηση, καταψηφίζουμε τα μνημόνια», ονόματα δεν λέμε) και για αυτό γίνεται λόγος περί «ωμού εκβιασμού». Ο Τσίπρας θα πάει σε εκλογές όχι γιατί η «Πρώτη φορά Αριστερά» διαλύεται επειδή προσχώρησε στο μνημονιακό στρατόπεδο και συνεργάζεται ανοικτά με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, (αλήθεια ποιος πίστευε πριν 1-2 μήνες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζε όλα τα μνημονιακά μέτρα μαζί με τις παροδοσιακές δυνάμεις, κι ότι θα στηρίζονταν σε αυτές για να κρατιέται στην κυβέρνηση;) αλλά γιατί θα παρουσιάζει το εσωκομματικό του τοπίο ως κύρια αιτία των δυσαρμονιών και δυσλειτουργιών της κυβέρνησής του.
Με κυνικό τρόπο ο Τσίπρας και το Μαξίμου αναγορεύουν σε κεντρικό ζήτημα της πολιτικής σκηνής την εσωκομματική κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ και παρουσιάζουν αυτήν ως την πηγή των προβλημάτων, κάνοντας μια εξαιρετική μετάθεση του πεδίου από το πραγματικό και δραματικό: Η χώρα εισέρχεται σε μια φάση εθνικής και κοινωνικής καταστροφής, το 3ο μνημόνιο δεν σώζει την χώρα αλλά την βυθίζει περισσότερο και την μετατρέπει σε αποικία και προτεκτοράτο. Αυτό το πραγματικό και δραματικό γεγονός αποκρύβεται (όσο μπορεί να αποκρυφτεί) πίσω από ένα παραπέτασμα εσωκομματικών διενέξεων και αντιπαραθέσεων, μετατρέποντας το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντρικό ζήτημα της χώρας.
Με άλλα λόγια ο Τσίπρας έχει υποθηκεύσει την επικαιρότητα της χώρας στο εσωτερικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή καθιστά το εσωτερικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ κεντρικό στην πολιτική επικαιρότητα και αυτό γίνεται εσκεμμένα βραχυκυκλώνοντας και αποπροσανατολίζοντας όλο τον κόσμο. Την ώρα που ο ίδιος αποδεικνύεται μικρότερος των περιστάσεων και υπογράφει ό,τι του παρουσιάζουν οι τροϊκανοί, συνεχίζει το παιχνίδι όπως αντιλαμβάνεται την πολιτική και την επικαιρότητα: ως τον τρόπο που ο ίδιος θα κυριαρχήσει στους εσωτερικούς αντίπαλους, ακόμα και στην αντιπολίτευση. Στην παγίδα αυτή πέφτουν και διάφορες αντιπολιτευόμενες δυνάμεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, που από την μια δεν καταλαβαίνουν την κλίμακα της εθνικής και κοινωνικής καταστροφής και άρα το ποια καθήκοντα απορρέουν από αυτήν την διαπίστωση, και από την άλλη νομίζουν πως αν βρίσκονται στο φως και στο προσκήνιο της πολιτικής αντιπαράθεσης, εφαρμόζουν κάποια πολιτική. Δεν διακρίνουν δηλαδή τον σχεδιασμό και την ενορχήστρωση που στήνει ο Τσίπρας/Μαξίμου.
Ο χρόνος τελειώνει για τακτικές και τακτικισμούς χωρίς να ξεδιπλωθούν θέσεις, προοπτικές, εναλλακτικές. Δεν είναι ώρα για μεμψιμοιρίες, ούτε ώρα ιδιαίτερων κολπέτων. Είναι ώρα καθαρών εξηγήσεων και δήλωση προθέσεων για την συνέχεια. Διάφορα επεισόδια μπορεί να εξελιχθούν με αντικείμενο «τι μπορεί να περισωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ». Αλλά πρώτα πρέπει να βγουν συμπεράσματα και απολογισμοί για την διανυθείσα πορεία, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε για κάτι βαθύ, ουσιαστικό, πραγματικά ενδιαφέρον.
Με απλά λόγια: Ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ/Μαξίμου δεν τυγχάνει καμιάς εμπιστοσύνης μας, για τον απλούστατο λόγο ότι πολιτεύτηκε καταστρατηγώντας όλες τις θέσεις και τις αρχές που είχαμε θέσει ξεκινώντας το εγχείρημα αυτό. Το μόνο που κάνει και αυτό είναι η πολιτική του: διεκπεραιώνει τα μνημονιακά συμβόλαια – διατηρεί με κάθε τρόπο την εξουσία, γαντζώνεται σε αυτήν – εξοντώνει τους αντιπάλους του όπως μπορεί χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα του πολιτικαντισμού.
Γι’ αυτό και είναι καταδικασμένος. Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού και δεν είναι φορέας κυνισμού των εξουσιαζόντων. Αυτός είναι ένας πολύ στενός καθυστερημένος ορισμός της πολιτικής. Είναι μια μισοαλήθεια της τεχνοπολιτικής των διαχειριστών του γερασμένου αστικού κόσμου. Είναι απόλυτη αλήθεια για τα ενσωματωμένα ηγετικά κλιμάκια και τις σερνόμενες γραφειοκρατίες. Είναι το νεύμα προς τους ποικίλους μηχανισμούς.
Η πολιτική, κύριοι του Μαξίμου, είναι κάτι άλλο που δεν το φτάνετε. Είναι μεγάλοι στόχοι, και είναι μέσον για την επίτευξή τους, είναι όπλο στα χέρια αυτών που θέλουν να τελειώνουν με την χειραγώγηση και την επιζητούν την κοινωνική δικαιοσύνη και χειραφέτηση. Εσείς αντιλαμβάνεστε την πολιτική ως αμοραλισμό.
Τα υπόλοιπα ζητήστε τα από τον κύριο Σαγιά, θα σας τα εξηγήσει καλύτερα. Μετά το γάντζωμα στην εξουσία και την εξόντωση των αντιπάλων έρχεται η διαφθορά και ο εκφυλισμός. Σε αυτό το κατώφλι βρισκόμαστε και όσα είδαμε το τελευταίο διάστημα είναι διαφωτιστικά.
Για άλλον ΣΥΡΙΖΑ κινήσαμε, κι όχι αυτόν που έτσι τον καταντήσατε. Φέρουμε και εμείς ευθύνες για αυτό το κατάντημα –και ο απολογισμός είναι απαραίτητος όπως και η αυτοκριτική, γιατί η πολιτική πρέπει να ξανασυνδεθεί με την ηθική- αλλά τώρα ο πλήρης διαχωρισμός από το έκτρωμα που κατασκευάζεται είναι πρώτιστη ανάγκη.
