του Ηρόστρατου
Για την απανθρωπιά του κρατικού μηχανισμού
Εργάστηκα για τρία χρόνια στο Πρόγραμμα Οδυσσέας για την Εκπαίδευση των Μεταναστών στην Ελληνική Γλώσσα, την Ελληνική Ιστορία και Πολιτισμό του τότε Ινστιτούτου Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων (ΙΔΕΚΕ) και νυν ΙΝΕΔΙΒΙΜ.
Τα προγράμματα παρέχονται δωρεάν και η απόκτηση του πτυχίου έδινε τη δυνατότητα συμμετοχής στις εξετάσεις για ένταξη σε καθεστώς «επί μακρόν διαμένοντος» κάτι που βοηθούσε αποφασιστικά τη ζωή των ανθρώπων που για διάφορους λόγους έφυγαν από τις πατρίδες τους και ζουν στην Ελλάδα.
Επί εποχής Διαμαντοπούλου καταργήθηκε… προσωρινά(!) αυτή η δυνατότητα, γεγονός που προκάλεσε πολλά προβλήματα και οδήγησε σε αδιέξοδα. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί λύση.
Παρ’ όλα αυτά, οι εκπαιδευτές της Ελληνικής ως Δεύτερης/Ξένης Γλώσσας δίνουν καθημερινή μάχη κάτω από αντίξοες συνθήκες. Δεν μαθαίνουν απλώς ελληνικά σε κάποιους ξένους, μοιράζονται μαζί τους αξίες του πολιτισμού. Δένονται και δένουν μεταξύ τους ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης…
Αφορμή γι’ αυτό το σχόλιο, μια επιστολή που έλαβα από παλιό συνάδελφο από την Ξάνθη. Όντας κάποτε πρόεδρος του Συλλόγου Συμβασιούχων συχνά συζητώ με τους ανθρώπους που το παλεύαμε μαζί.
Σκέφτηκα ότι το καλύτερο (και με την άδειά του) ήταν να τη μοιραστώ μαζί σας. Δεν είναι μόνο τα μνημόνια και οι τρόικες που επιβάλλουν πολιτικές. Είναι η ίδια η έλλειψη γνώσης και ευαισθησίας, η απουσία πολιτικής βούλησης, ακόμη και η άγνοια της πραγματικότητας που οδηγεί σε καταστάσεις σαν κι αυτήν:
“Αποτύχαμε κύριοι”
“Ονομάζομαι Ιωσήφ Τζαμτζής και θέλω να μοιραστώ μαζί σας την απανθρωπιά αυτού του κρατικού μηχανισμού.
Ως εκπαιδευτές ενηλίκων στη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας δώσαμε και την τελευταία ικμάδα μας προκειμένου να κάνουμε κοινωνούς της ελληνικής πραγματικότητας εκατοντάδες μαθητές.
Δεθήκαμε με αυτές τις ψυχές που ζητούσαν μια πιο αξιοπρεπή και τίμια ζωή, μακριά από πολέμους και δυστυχίες.
Ο μαθητής μου, Τζουλιέτ Μουχαμέντ του Κασίμ, ζει τα τελευταία 12 χρόνια στην Ξάνθη, έχοντας μέχρι και Β επιπέδου πιστοποιητικό Ελληνομάθειας από το κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. Προσφέρει τα μέγιστα ως διερμηνέας στα δικαστήρια της Ξάνθης, αλλά δεν μπορεί να έχει ένα επίσημο έγγραφο, ένα διαβατήριο να πάει στην πατρίδα του να δει τους γονείς του.
Προ ήμερών σκοτώθηκε η μητέρα του σε τροχαίο και λόγω έλλειψης εγγράφων που θα διασφάλιζαν την επιστροφή του, δεν παρέστη στο τελευταίο “αντίο” στη μάνα του, την Αννέ του.
Παρακαλώ θερμά αν υπάρχει κανείς που μπορεί να μας βοηθήσει να περάσουμε αυτήν την επιτροπή του υπουργείου, στην Αθήνα, να πάρουμε το πολυπόθητο διαβατήριό να πάμε να προσκυνήσουμε έστω τον τάφο της μάνας μας (χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί αισθάνομαι σαν οικογένεια τούς δικούς του ανθρώπους).
Ας δείξουμε, έστω, το ανθρώπινο πρόσωπό μας την όποια ευαισθησία μας έχει απομείνει. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας, στην ανάγνωση του κειμένου.
Με τιμή Ιωσήφ Δ. Τζαμτζής».
Όχι Ιωσήφ, δεν αποτύχαμε εμείς. Θα συνεχίσουμε τη μάχη όπως κάναμε και παλιότερα. Το οφείλουμε, πρώτα απ’ όλα, στον εαυτό μας…
Υπάρχει ο Άι Βασίλης;
Πώς να μιλήσεις στα παιδιά, όταν φτάνουν να σε ρωτήσουν; Ένα εξαιρετικό βιβλίο από την Ελένη Λιντζαροπούλου δίνει τη δική του απάντηση και μας γνωρίζει την πραγματική ζωή αυτού του Άγιου της Εκκλησίας, χωρίς κόκκινα ρούχα και… Coca Cola.
Την Κυριακή, 20/12/2015, και ώρα 6μ.μ. , αξίζει να πάμε κι εμείς στο Βιβλιοκαφέ Ιδιώνυμο, (Αδ. Κοραή 11Α, Πλ. Αγ. Γεωργίου, Κορυδαλλός), όπου η συγγραφέας θα μιλήσει με μικρούς και μεγάλους με αφορμή το βιβλίο της «Ο Βασίλης και ο Αι Βασίλης» το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παρρησία σε εικονογράφηση Μαρίας Πεπονά.
Ούτε γουλιά Coca Cola
Κι αφού ο λόγος για την Coca Cola να θυμίσουμε σε όλους το μποϊκοτάζ που γίνεται στα προϊόντα της εταιρίας. Στη Θεσσαλονίκη στολίστηκε δέντρο που τοποθετήθηκε στη συμβολή των οδών Τσιμισκή με Αριστοτέλους από τους απεργούς της Coca Cola με πρωτοβουλία της Ένωσης Γυναικών Εμφιαλωμένων Ποτών Μακεδονίας Θράκης όπου τα στολίδια του δένδρου έστελναν το μήνυμα «Ούτε γουλιά».
Στην Αθήνα, δυστυχώς, ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει το θέμα. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να πάρουμε την πρωτοβουλία και να στήσουμε κι εμείς ένα τέτοιο δέντρο και να κάνουμε παντού γνωστό το ζήτημα…
