Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Όπως ήταν επόμενο, οι προβολείς της δημοσιότητας έπεσαν πάνω στη νέα κυβέρνηση αλλά και στην αξιωματική αντιπολίτευση. Για το τι θα κάνει η πρώτη, αλλά και στο τι μπορεί να ψελλίσει η δεύτερη, αφού απέτυχε οικτρά στο πηδάλιο του κυβερνητικού σκάφους…
«Πιόνια» και τα δύο κόμματα, στην ίδια «ευρωπαϊκή σκακιέρα». Παίκτες με σημαδεμένη τράπουλα, τα φύλλα της οποίας μοιράζουν από τις Βρυξέλλες. Τι δικαιολογίες θα προβάλλουν οι δύο μονομάχοι, που απλώς άλλαξαν έδρανα; Κανείς τους δεν τολμάει να πει, ότι η Ελλάδα χάνεται στα χέρια των «ευρωπαϊστών». Βυθίζεται στην αθλιότητα, στην καταστροφή και στον υποβιβασμό της διαφθοράς των Βρυξελλών, και της ανικανότητας και της δειλίας εγχώριων κομμάτων. Μην απατάσθε. Η δημοκρατία νοσεί βαρύτατα. Η πολιτική δημοκρατία αποτελεί προϋπόθεση και το απαραίτητο πλαίσιο της οικονομικής και κοινωνικής προόδου. Αυτό το «πλαίσιο» κατήργησαν οι αποικιακοί «θεσμοί». Άλλοτε λέγαμε ότι πρέπει να γίνει βασική επιδίωξη η ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, και όχι των ξένων συμφερόντων. Πώς θα επιτευχθεί αυτό, όταν οι ξένοι πάτρωνες κρατάνε την οικονομία μας στα χέρια τους; Κι αυτό που κάποτε διατυμπανίζανε, το δικαίωμα εργασίας για όλους τους Έλληνες, κατέστη πλέον όνειρο απατηλό. Ελευθερία και κοινωνική πρόοδος, δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν ούτε στην Ελλάδα, ούτε σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, εάν δεν υπάρχουν δημοκρατικές αρχές. Κι αυτές τις έσβησαν οι αποικιοκράτες. Τις έπνιξαν μέσα στα «καλούπια» των τραπεζιτών. Τα περισσότερα κόμματα κατήντησαν τυχοδιωκτικές επιχειρήσεις που «πουλάνε ιδέες» χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Για να ανοίξει, λοιπόν, ένα παράθυρο και να εισπνεύσουμε καθαρό αέρα από τη σήψη του πολιτικού συστήματος, καθίσταται επιτακτική ανάγκη, η δημιουργία μιας γνήσιας σοσιαλιστικής Αριστεράς, από τίμιους νέους ιδεολόγους, και όχι απατεώνες τυχοδιώκτες. Μια τέτοια δύναμη, είναι η μόνη την οποία δεν επιθυμούν και τη φοβούνται Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον. Και θα τους προκαλέσει πονοκέφαλο, επειδή δεν θα μπορούν να την εξαγοράσουν, όπως τον ΣΥΡΙΖΑ.
ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΑΛΞΗ, θα ξεκαθαρίσει εξ αρχής, ότι δεν νοείται Αριστερά δέσμια των τραπεζιτών, του ευρώ και των Βρυξελλών. Δεν μπορεί να κινείται στα πλαίσια που ορίζουν οι ξένοι. Θα τονιστεί προς πάσαν κατεύθυνσιν, ότι η Ελλάδα για να ζήσει, οφείλει να βγει από τη μέγγενη του ευρωμάρκου, και να αποκαταστήσει την εθνική της κυριαρχία, εισάγοντας σε κυκλοφορία το δικό της νόμισμα, ώστε να πάψει να αποτελεί αποικία χρέους των δανειστών και των διεθνών αγορών. Τέσσερις κυρίως προϋποθέσεις καθορίζουν την εθνική κυριαρχία: α) Η ύπαρξη διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων, β) Το αποκλειστικό δικαίωμα θέσπισης νόμων, γ) Το μονοπώλιο απονομής δικαιοσύνης, και δ) Το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης νομίσματος. Διότι, ένα έθνος που δεν ελέγχει το χρηματοπιστωτικό του σύστημα, έχει χάσει την κυριαρχία του. Ο Ρώσος ακαδημαϊκός και κορυφαίος σύμβουλος του Πούτιν, ο Σεργκέι Γκλάζιεφ, μας είχε πει στις 14/6/2015: «Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγετε από τον χρηματοπιστωτικό αποικιακό ζυγό, είναι να δημιουργήσετε ένα δικό σας χρηματοπιστωτικό σύστημα, κάτι που είναι αδύνατον, χωρίς εθνικό νόμισμα…». Εάν υπήρχε σωστή σοσιαλιστική Αριστερά, δεν θα υπέγραφε ποτέ την επαίσχυντη «Συμφωνία των Πρεσπών», όχι μόνο για το θέμα της ονομασίας. Θα είχε επισημάνει και κάτι άλλο: «Ότι το ΝΑΤΟ διέλυσε διά της βίας ένα κράτος, τη Γιουγκοσλαβία. Και ότι υπήρξε παράλληλη επίθεση κατά της τότε σοσιαλιστικής οικονομίας. Κι η επίθεση αυτή, περιελάμβανε έναν νέο τραπεζικό νόμο, που είχε σχεδιαστεί για να πυροδοτήσει τη ρευστότητα των κοινωνικής ιδιοκτησίας «Συνδεδεμένων Τραπεζών». Μέσα σε δύο χρόνια, περισσότερες από τις μισές τράπεζες της χώρας είχαν εξαφανιστεί, για να αντικατασταθούν από τα άρτι σχηματισμένα «ανεξάρτητα κερδοσκοπικά ιδρύματα». Αυτές οι αλλαγές στο νομικό πλαίσιο, σε συνδυασμό με τη σφικτή νομισματική πολιτική του ΔΝΤ για τη βιομηχανία και το άνοιγμα της οικονομίας στον ξένο ανταγωνισμό, επιτάχυναν τη βιομηχανική παρακμή. Από το 1989 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1990, περισσότερες από χίλιες εταιρείες χρεοκόπησαν. Τα στρατηγική συμφέροντα της Γερμανίας και των ΗΠΑ, προλείαναν το έδαφος για την αποσύνθεση της Γιουγκοσλαβίας. Κι εμείς εδώ, αποδεχθήκαμε τη νατοϊκή βάρβαρη αυθαιρεσία, χάριν ξένων συμφερόντων. Κι από πάνω, οι ξένοι πάτρωνες απαιτούσαν να ξεπουλήσουμε τον όρο «Μακεδονία». Αυτά όλα και πολλά άλλα, θα όφειλε να εξηγήσει στους πολίτες μια σωστή Αριστερά, εάν υπήρχε. Αντ’ αυτού είχαμε τον ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε «εργαλείο» στις μεθοδεύσεις των ραδιούργων «ευρωπαϊστών».
Τα περισσότερα κόμματα κατήντησαν τυχοδιωκτικές επιχειρήσεις που «πουλάνε ιδέες» χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Για να ανοίξει, λοιπόν, ένα παράθυρο και να εισπνεύσουμε καθαρό αέρα από τη σήψη του πολιτικού συστήματος, καθίσταται επιτακτική ανάγκη, η δημιουργία μιας γνήσιας σοσιαλιστικής Αριστεράς
Στη νέα φάση τώρα της πολιτικής μας ζωής, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι άχρηστη, διότι αποτελεί μια απάτη. Είναι στυμμένη λεμονόκουπα. Τις δύο νέες περιπτώσεις Βαρουφάκη-Βελόπουλου, θα τις δούμε στην πράξη. Μετά τα αποτελέσματα της κάλπης, ήλθε η ώρα να προωθηθούν οι προοδευτικές δυνάμεις και να ανασυνταχθούν. Πρέπει να δημιουργηθεί το κατάλληλο πολιτικό πλαίσιο, όπου θα συνυπάρξουν αυτές οι δυνάμεις. Έχουμε ανάγκη από νέους ανθρώπους, άφθαρτους, γνήσιους ιδεολόγους, που θα προσφέρουν κάτι καινούργιο. Η Αριστερά εάν δεν ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της, να μπει μπροστά στους αγώνες, θα αποτελέσει οριστικά παρελθόν. Κι αυτό είναι που θέλουν οι Βρυξέλλες και οι Νατοϊκοί. Αυτό ακριβώς επιδιώκουν ώστε να μην υφίσταται δύναμη ανατροπής. Ένας φορέας «αλλαγής» θα κλόνιζε τα συμφέροντά τους. Και μέσα σ’ αυτά τα άνομα «συμφέροντα» είναι η διάλυση της πατρίδας μας. Την προωθούν μέσα σε υπογραφές «συμφώνων» και σε επιχρυσωμένα ψεύδη «ευρωπαϊκής προοπτικής». Όπως έλεγε ο Μπρεχτ: «Οι κυβερνήσεις υπογράφουν Σύμφωνα μη επιθέσεως. Ο απλός άνθρωπος ας γράψει τη διαθήκη του…». Ο Τσίπρας των πλειστηριασμών των κατοικιών των φτωχών ανθρώπων, δεν μπορεί τώρα να παριστάνει τον τιμητή. Θα περιοριστεί στο να καταγράφει απλώς σφάλματα χωρίς να διαθέτει επιχειρηματολογία. Ουσιαστικά έχει ήδη χρεοκοπήσει και σαν αντιπολίτευση. Ο μεγάλος Ιταλός κομμουνιστής ηγέτης, ο Τολιάττι, έλεγε μεταπολεμικά σαν αντιπολιτευόμενος: «Το Έθνος δεν μπορεί να περιοριστεί στο να σημειώνει την καταστροφή και να καθορίζει τις ευθύνες. Γυρεύει έναν δρόμο για να σωθεί, έναν δρόμο για να βγει από τον βυθό του γκρεμού, όπου βρίσκεται. Το καθήκον μας είναι να δείξουμε συγκεκριμένα αυτόν τον δρόμο, και πάνω σ’ αυτόν τον δρόμο, βήμα προς βήμα να ξεκινήσουμε μέσα από τις συγκεκριμένες συνθήκες της στιγμής…».
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, δεν είναι σε θέση να βρει αυτόν τον «δρόμο σωτηρίας», κι έτσι εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στον «βυθό του γκρεμού». Μια από τις κορυφαίες μορφές της ελληνικής κεντροαριστεράς, ο Γεώργιος Καρτάλης (που πέθανε νεότατος το 1957), προσδιορίζοντας τον ρόλο του θα όφειλε να έχει ένα νέο κόμμα, επεσήμαινε, ότι το κόμμα αυτό «θα έπρεπε να συνδεθεί οργανικά με τις εργαζόμενες μάζες, και να συνδέσει τις μάζες σ’ ένα πρόγραμμα που θα εμπνέει την εμπιστοσύνη τους, και θα τις καθοδηγήσει σε πλατύτερες μορφές αγώνα. Θα πρέπει το κόμμα να θεραπεύσει τις μάζες από την ευπάθειά τους, να δέχονται απατηλά δημαγωγικά συνθήματα, που στόχο έχουν να εξαπατήσουν τους πολίτες…». Ακόμα αναζητούμε ένα τέτοιο πολιτικό σχήμα. Η δημαγωγία επιδιώκει να συνηθίσει τους πολίτες στην «ανάγκη» της ευρωπαϊκής δουλείας. Βιώνουμε αρχαία τραγωδία, σαν της Εκάβης. Η Εκάβη πήρε την κορυφαία θέση στο ανθρώπινο μαρτυρολόγιο, επειδή μπόρεσε να δώσει τα αιματηρά πάθη της δουλείας: «Ωιμέ, τι κακό πράμα να ‘σαι σκλάβος και να βαστάς τ’ αβάσταχτα…». Να μάθουμε να «βαστάμε τ’ αβάσταχτα» θέλουν οι Βρυξέλλες. Η δημαγωγία και η εξαπάτηση των ψηφοφόρων, στους καιρούς μας, έγιναν από τους πολιτικάντηδες, λάβαρο. Αυτό το «λάβαρο» έχει τα χαρακτηριστικά που είχε αποδώσει το 1932 ο Σεραφείμ Μάξιμος για τους «Αρχειομαρξιστές»: «Νόμιμο τέκνο του γάμου του κλασσικού ευρωπαϊκού οπορτουνισμού, με τη ρωμέικη εμπορομεσίτικη κατεργαριά…». Κι αν ήταν άδικος ή υπερβολικός ο Μάξιμος για τους Αρχειομαρξιστές, ο χαρακτηρισμός του βρίσκει πλήρη εφαρμογή σήμερα με τους οπορτουνιστές της ευρωλαγνείας. Τόσο τους κυβερνώντες, όσο και τους Αντιπολιτευόμενους…
