Είναι εξ ορισμού δεξιά και συντηρητική στάση; Του Ρούντι Ρινάλντι
Φαίνεται ότι θέλουν να πειστούμε πως οι σημαντικές πολιτικές εξελίξεις μετατίθενται για μετά τις ευρωεκλογές, τέλη Μάη του 2014. Η αλήθεια είναι ότι όλοι προετοιμάζονται για εκλογές (αυτοδιοικητικές και Ευρωεκλογές), αλλά θέλουν να είναι έτοιμοι για παν ενδεχόμενο. Άλλωστε, 6 μήνες στη μνημονιακή Ελλάδα και στη γερμανική Ευρώπη είναι μεγάλο διάστημα.
Σε λίγο, το πολύ σε ένα μήνα, θα μπούμε σε μια ιδιότυπη προεκλογική περίοδο. Θα ράβονται κουστούμια για πολλές θέσεις στην Αυτοδιοίκηση (ακόμα δεν ξέρουμε με ποιο νόμο θα πάμε σε αυτές) για τις Περιφέρειες και για την Ευρωβουλή. Ο μεν Σαμαράς θα χρησιμοποιήσει το χαρτί της προεδρίας που θα ασκεί η Ελλάδα στην Ε.Ε. το πρώτο 6μηνο του 2014, αλλά θα έχει πολλές σκοτούρες με τα μέτρα και το 3ο Μνημόνιο κ.λπ. Ο Αλ. Τσίπρας θα είναι επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, προτεινόμενος για την προεδρία της Κομισιόν και ήδη δημιουργεί κλίμα ενός δημοψηφισματικού χαρακτήρα των Ευρωεκλογών.
Μέσα από αυτά, θα συναντηθούν η αστική κυρίαρχη, περί Ευρώπης, ρητορική με την προσπάθεια της Αριστεράς να αλλάξουν τα πράγματα στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο. Επόμενο, λοιπόν, ήταν να ξεπηδήσει το ζήτημα του «ευρωσκεπτικισμού» και του χαρακτήρα του.
Η ευρωπαϊκή ιδέα και ιδιαίτερα η υπαρκτή Ε.Ε. δεν έχει «ρεύμα» και εντείνονται οι κριτικές στον κυρίαρχο ευρωπαϊσμό. Την ίδια στιγμή, ως μεγαλύτερος κίνδυνος (πλάι στην αδιαφορία για το Ευρωκοινοβούλιο που μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη αποχή από τις Ευρωεκλογές) αναδεικνύεται η πιθανότητα να διευθύνει τη σύγχρονη Ευρώπη ένα μπλοκ κεντροδεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων. Ο ακροδεξιός χώρος αλλά και οι αντιδράσεις προς τη γερμανική Ευρώπη που οικοδομείται, θα τροφοδοτήσει εθνικές ή εθνικιστικές αναδιπλώσεις.
Από το σημείο αυτό μέχρι το άλλο άκρο, να θεωρείται a priori κάθε μορφή ευρωσκεπτικισμού ως δεξιά στάση, όπως έκανε σε κύριο άρθρο της η κυριακάτικη Αυγή, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Έχει ξανασυμβεί να χαρακτηρίζεται ο ευρωσκεπτικισμός ως εκδήλωση συντηρητισμού εν γένει. Αλλά αυτό δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ο αγώνας για μια άλλη Ευρώπη δεν περνά αναγκαστικά από την αποδοχή της σημερινής άθλιας γερμανικής Ευρώπης που επιβάλλει μια πανευρωπαϊκή λιτότητα και το σύγχρονο αστικό κυνισμό-νεοφιλελευθερισμό. Ούτε ο εκδημοκρατισμός της σημερινής Ευρώπης, όπως υποστηρίζει και ο Ταρίκ Αλί (στο πρόσφατο Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ), περνά μέσα από την αποδοχή των δομών και θεσμών της σημερινής Ευρώπης.
Το κύριο για την Αριστερά είναι να σκεφτεί και να πράξει βεβαίως σε μια κατεύθυνση που θα προωθεί τις πολιτικές προϋποθέσεις και τους αναγκαίους πολιτικούς όρους για μια βαθιά στροφή στα ευρωπαϊκά πράγματα. Για να είμαστε σοβαροί, χρειάζεται κάτι σαν μια δημοκρατική επανάσταση, ένα νέο 1848 έστω, στο οποίο η συνιστώσα ενός συντονισμένου αγώνα εργαζομένων, λαών και χωρών της Ευρώπης θα θέσει τη σφραγίδα της. Μια εποχή δημοκρατικών ανατροπών σε ξεχωριστές χώρες και συνολικά στην Ευρώπη, που θα γκρεμίζει τη γερμανική Ευρώπη και τους θεσμούς που αυτή επέβαλε και θα αναδεικνύει τη δημοκρατική αναγέννηση κάθε ιδέας συνεργασίας και κοινής πορείας.
Για την περίπτωση της χώρας μας, αν όλα πάνε σύμφωνα με τις διακηρύξεις, και προκύψει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα προωθήσει μια σύγκρουση με τη γερμανική Ευρώπη, θα έχει μεγάλη ανάγκη από ένα στέρεο κοινωνικό μπλοκ λαϊκών δυνάμεων που θα τη στηρίζουν αφενός, και από πανευρωπαϊκή στήριξη από λαούς και συμμαχίες με άλλες δυνάμεις ή χώρες (π.χ. Κύπρος ή άλλες χώρες του Νότου) αφετέρου. Σε ενδεχόμενο αντίδρασης της γερμανικής Ευρώπης και τελεσιγράφων ή πολιτικών και οικονομικών εμπάργκο, η συλλήβδην καταδίκη του ευρωσκεπτικισμού σε τι ωφελεί; Πού επενδύει;
Αν αγωνιζόμαστε για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη, δεν χρειάζεται κανένας δογματισμός και ιδιαίτερα ο δογματισμός του ουδέτερου «ευρωπαϊσμού».
* Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι μέλος
της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
rinaldirudi.blogspot.gr
