Πολλοί άνθρωποι παρακολουθούν απορημένοι, δίχως να κατανοούν τι και πώς συμβαίνει, το τρίχρονο σίριαλ του (μη) Brexit, τις δήθεν καταιγιστικές εξελίξεις (που όλες όμως ακολουθούν μονότονα το μοτίβο της διαρκούς «αναβολής»), τις αλληλοαναιρούμενες αποφάσεις των βουλευτών της επονομαζόμενης αρχαιότερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (οι οποίοι αρνούνται πεισματικά να υποβληθούν στη βάσανο της κάλπης ακόμη και μπροστά στο αδιέξοδο που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει) κ.ο.κ.
Όλα αυτά εύλογα μπερδεύουν, ιδίως αφού συνοδεύονται από έναν ορυμαγδό προπαγάνδας που έχει στόχο να συγκαλύψει το κόκκινο νήμα που συνδέει κάθε επεισόδιο του βρετανικού σίριαλ. Δίχως αυτό το κόκκινο νήμα όλα μοιάζουν ακατανόητα: πρόκειται για το γεγονός ότι, την επαύριο κιόλας του επάρατου βρετανικού δημοψηφίσματος, μπήκαν σε κίνηση όλοι οι μηχανισμοί της ευρωκρατίας και της παγκοσμιοποίησης (της πτέρυγας που κυριαρχείται από τη συνεργασία των λεγόμενων αγορών και του δυτικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου) ώστε να μην υλοποιηθεί η απόφαση της «παρασυρμένης από τους λαϊκιστές» πλειοψηφίας.
Ο «δικτάτορας» Τζόνσον και τα… Σοβιέτ
Ο Δρόμος έχει αναφερθεί εκτενώς στους προηγούμενους κύκλους επεισοδίων του ατέλειωτου σίριαλ*. Όμως και ο νέος κύκλος, που ξεκίνησε με την αντικατάσταση της Μέι στην πρωθυπουργία από τον Τζόνσον, μας υπόσχεται μεγάλες συγκινήσεις! Το σενάριο λέει ότι ο «κακός» της υπόθεσης, ο Τζόνσον, δεν είναι απλώς ένας αντιευρωπαίος ακροδεξιός λαϊκιστής, αλλά περίπου δικτάτορας, και μάλιστα… χωρίς τρόπους. Το δε βρετανικό κοινοβούλιο δεν είναι ένα τσίρκο γραπωμένο στις καρέκλες του που αυτογελοιοποιείται διαρκώς για να μην υλοποιηθεί η απόφαση του δημοψηφίσματος, αλλά κάτι σαν… Σοβιέτ που ξέρει καλύτερα από την αδαή πλέμπα τα συμφέροντά της.
Ας δούμε τα πρώτα επεισόδια του νέου κύκλου: Ο Τζόνσον γίνεται πρωθυπουργός και δηλώνει έτοιμος για Brexit «ακόμη και χωρίς συμφωνία με την Ε.Ε.» (αυτό ισοδυναμεί στο σενάριο του σίριαλ σχεδόν με το τέλος του κόσμου, χειρότερο κι από εισβολή εξωγήινων). Για να το υλοποιήσει, και με δεδομένο ότι το Brexit υλοποιείται αυτομάτως στις 31 Οκτωβρίου αν δεν υπάρξει νέα συμφωνία με την Ε.Ε., παρατείνει κατά δύο εβδομάδες τις παραδοσιακές φθινοπωρινές διακοπές της βρετανικής βουλής ώστε να μην μπορεί αυτή να συνεχίσει τις διαρκείς αναβολές. Τότε ξεσηκώνεται το σύμπαν (των ελίτ) εναντίον του, με τους Εργατικούς του Κόρμπιν πάντα σε ρόλο χρήσιμου ηλίθιου.
Ούτε Brexit, ούτε εκλογές
Ο Τζόνσον κάνει ρελάνς: Με καταψηφίζετε στη βουλή; (όπως κι έγινε τελικά αυτήν την εβδομάδα). Ωραία, τότε είμαι έτοιμος να προκηρύξω εκλογές (που με βάση όλες τις δημοσκοπήσεις θα τις κερδίσει). Αλλά το «προοδευτικό» μπλοκ, στο οποίο συμμετέχουν ανοιχτά πια και μερικές δεκάδες Συντηρητικών βουλευτών, έχει κι άλλο άσο στο φαρδύτατο μανίκι του: νομοθετεί ότι απαγορεύεται το Brexit χωρίς συμφωνία με την Ε.Ε., ψηφίζει και νέα αναβολή του, και ταυτόχρονα αποφασίζει ότι… δεν χρειάζεται να γίνουν εκλογές – διότι ξέρει ότι θα τις χάσει. Κι ας χτυπιόταν ο Κόρμπιν μέχρι προχθές ότι θέλει, τάχα, πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Μόλις προκλήθηκε από τον Τζόνσον, άρχισε να σφυράει αδιάφορα!
Εν πάση περιπτώσει, καλά με το Brexit, «αναβάλλεται» πάλι, ή μάλλον ζητείται από την Ε.Ε. να συναινέσει στην αναβολή του ως του χρόνου, κι έχει ο Θεός. Αλλά ποιος θα κυβερνά, αφού ο Τζόνσον έχει χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία; Δεν μας νοιάζουν τέτοιες λεπτομέρειες, απαντά το «προοδευτικό» μπλοκ, αρκεί να αποφευχθεί το Brexit. Ενδόμυχα θα ήθελαν ίσως το διορισμό Ευρωπαίου γκαουλάιτερ και την πάταξη της «τυραννίας της πλειοψηφίας» (έτσι αποκαλεί ο Συντηρητικός πρώην πρωθυπουργός Μέιτζορ το δημοψήφισμα), αλλά αυτά δεν λέγονται ανοιχτά. Ούτε υπάρχουν όροι για να υλοποιηθούν. Ίσως τη «λύση» να τη δώσει μια κυβέρνηση… Τσιριμώκου, που θα στηρίζεται και από Συντηρητικούς αποστάτες; Στο βρετανικό τσίρκο όλα είναι πλέον πιθανά.
Και μια στυμμένη λεμονόκουπα
Το σίριαλ έχει και μελόδραμα, που λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό του Εργατικού Κόμματος. Η μισή βάση του –τα μεσαία κοσμοπολίτικα στρώματα που κατοικούν κυρίως στο Λονδίνο– βλέπει το Brexit όπως ο διάολος το λιβάνι. Η άλλη μισή –κυρίως παραδοσιακά εργατικά (ή μάλλον, πρώην εργατικά και νυν φυτοζωούντα) στρώματα στην πάλαι ποτέ βιομηχανική περιφέρεια– ψήφισε χειροπόδαρα Brexit, και τώρα κοιτά ζαλισμένη τις αυτοκτονικές πολιτικές της «ριζοσπαστικής» ηγεσίας του Κόρμπιν.
Το μελόδραμα επιτείνεται από τις δημοσκοπήσεις: σε περίπτωση πρόωρων εκλογών το Συντηρητικό Κόμμα με επικεφαλής τον Τζόνσον και πρόγραμμα την έξοδο από την Ε.Ε., είτε με συμφωνία είτε χωρίς, παίρνει 34-35%. Συν 13-14% το κόμμα του Brexit υπό την ηγεσία του Φάρατζ. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, οι Εργατικοί βρίσκονται σταθερά κάτω από το 25%, οι Φιλελεύθεροι στο 17-18% και οι Πράσινοι στο 6-7%. Μετάφραση, με βάση το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα της Βρετανίας, όπου όλες οι περιφέρειες είναι μονοεδρικές: οι ευρωπαϊστές δεν βλέπουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία ούτε από μακριά.
Εξ ου και η απόσυρση από τον Κόρμπιν του αιτήματος για εκλογές, αλλά και οι οξύτατες επιθέσεις εναντίον του από το «βαθύ κράτος» των Εργατικών, με πρωτοπόρο τον… Μπλερ (ναι, τον αποδεδειγμένα ψεύτη και αμερικανόδουλο πρωθυπουργό της δυτικής εισβολής στο Ιράκ). Πάνω στην αναμπουμπούλα, ο τελευταίος βγήκε από τη ναφθαλίνη και κατηγορεί τον «αριστεριστή» Κόρμπιν ότι αδυνατεί να συγκροτήσει ένα φιλοΕ.Ε. μέτωπο ώστε να κλείσει οριστικά τον δρόμο στο Brexit και τους λαϊκιστές.
Υπό μία έννοια, οι κατηγορίες αληθεύουν: ο Κόρμπιν συνειδητοποιεί τώρα πόσο δύσκολο είναι να υπηρετείς δύο αφέντες ταυτόχρονα. Βέβαια μόνο στα λόγια δεν έχει διαλέξει στρατόπεδο (με το λαό και τη δημοκρατία, ή με τις ελίτ και την ευρωκρατία;). Στην πράξη έχει κάνει την επιλογή του, ιδίως αφότου συντάχθηκε ανοιχτά με το αίτημα για νέο δημοψήφισμα που θα περιέχει και τη δυνατότητα παραμονής στην Ε.Ε. (πέταξε δηλαδή στα σκουπίδια το προηγούμενο). Αλλά πρέπει ο εξευτελισμός του να γίνει τέλειος για να μην ανατραπεί από εσωκομματικό πραξικόπημα ως άχρηστος πια, αφού έβγαλε τη βρωμοδουλειά. Σε κάτι τέτοια, η απανταχού της γης Κεντροαριστερά είναι μανούλα…
* Βλ. τη σχετική αρθρογραφία στο edromos.gr/tag/brexit/
