Η σύνοδος κορυφής για το μεταναστευτικό και ο ρόλος που επιφυλάσσουν για τη χώρα μας
Του Σταμάτη Μαυροειδή
.
Από την Ευρώπη του ανθρωπισμού, της ελευθερίας, της ισονομίας και της δικαιοσύνης -που επικαλούμαστε συνήθως- φαίνεται ότι διασώζεται μονάχα η γύμνια ενός αποτρόπαιου κελύφους. Αν η διαπίστωση ισχύει, τότε η αλληλεγγύη στους ξεριζωμένους πρόσφυγες και τους μετανάστες αποκτά πρωταρχική πολιτική σημασία. Σημασία που συνίσταται πάνω απ’ όλα στην υπεράσπιση των ξεχασμένων ευρωπαϊκών αξιών και συνακόλουθα στη με κάθε μέσο και τρόπο σωτηρία των σύγχρονων σκλάβων που κατακλύζουν τα μέρη μας.
Η ενωμένη και γερασμένη Ευρώπη μοιάζει να δοκιμάζεται συθέμελα από ένα φόβο, που ενώ γονιμοποιήθηκε μεθοδικά στους κόλπους της, προβάλλεται σήμερα ως απειλή στο απελπισμένο και «παράνομο» πρόσωπο του «άλλου». Αν, όμως, οι διωγμένοι με τη βία από τον τόπο τους θεωρούνται παράνομοι όταν πατούν το ευρωπαϊκό έδαφος, τότε εξίσου παράνομη είναι κάθε νομική ή κατασταλτική πρακτική που τους στερεί το δικαίωμα αναγνώρισης και σεβασμού που δικαιούνται, ως πιο αδύναμα αλλά και ισοδύναμα μέλη αυτού του κόσμου.
Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης, με προεξάρχουσες εκείνες της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας, φέρουν μέγιστο το μερίδιο της ευθύνης για τη μεταναστευτική τραγωδία που εξελίσσεται στη Μεσόγειο, αφού δεν αναγνωρίζουν ότι είναι «δικοί τους» οι πόλεμοι που προκάλεσαν τη διάλυση της Λιβύης, της Συρίας, του Ιράκ, της Υεμένης, της Σομαλίας, του Σουδάν και πάει λέγοντας. Από τα κατεστραμμένα λιμάνια και τα σύνορα αυτών των «χωρών» ξεκινούν οι απελπισμένες καραβιές των προσφύγων.
Όσα, λοιπόν, λεπτά σιγής κι αν κρατήσουν, όσο συγκλονισμένοι κι αν δηλώνουν για τους νεκρούς, όσα στρατόπεδα και νόμους κι αν επινοήσουν για τους επιζήσαντες, το μεταναστευτικό τσουνάμι και τα θύματά του θα πολλαπλασιάζονται στο ευρωπαϊκό έδαφος. Το ξέρουν αυτό οι αποικιοκράτες της Ευρώπης, παρότι δεν το ομολογούν. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που αποδέχονται, αν δεν επιδιώκουν κιόλας, τους θανάτους στη Μεσόγειο ως μέσο για να αποθαρρύνουν τους εκατοντάδες χιλιάδες που θα τολμήσουν να βαδίσουν τον ίδιο δρόμο του θανάτου…
Παρότι τα μέσα ενημέρωσης και οι ανθρωπιστικοί οργανισμοί αναφέρονται ανοιχτά πια στον ένοχο λήθαργο, χαρακτηρίζοντας «Ενωση δολοφόνων» την Ευρώπη των 28, οι μεταλλαγμένες ηγεσίες των Ολάντ, Κάμερον, Μέρκελ και των υπόλοιπων προθύμων επιμένουν να θεωρούν ότι η σκοτεινιά στην επικράτεια του πολιτισμού τους δεν είναι δικό τους έργο, ούτε και ευθύνη φυσικά. «Θα πρέπει να ρίξουμε το φταίξιμο αποκλειστικά στους εγκληματίες δουλεμπόρους, αφού είναι αυτοί οι οποίοι διοργανώνουν, διαφημίζουν και πουλάνε το εμπόριό τους, αυτό το εμπόριο των ανθρώπινων ζωών. Θα πρέπει να διαθέσουμε όλα τα μέσα, ακόμα και κονδύλια για να τους σταματήσουμε…», δήλωνε πριν από λίγες μέρες ο Βρετανός πρωθυπουργός, και οι υπόλοιποι συντάσσονταν μαζί του με μικρο-παραλλαγές στο λόγο τους.
Χτες στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, ο λόγος των 28 απέκτησε έμπρακτη υπόσταση στα μέτρα που ανακοινώθηκαν.
Θα βομβαρδίσουμε, λοιπόν, τους δουλεμπόρους και τα καΐκια τους με μη επανδρωμένα αεροπλάνα (drones), αφού oι χερσαίες επεμβάσεις εμπεριέχουν ρίσκο, θα αυξήσουμε τα κονδύλια για την ενίσχυση της εποπτείας και του ελέγχου των συνόρων, θα αποθαρρύνουμε με κάθε τρόπο και κόστος την παράνομη είσοδο μεταναστών στην κοινοτική επικράτεια, θα κρατήσουμε και 5.000(!) απ’ αυτούς στην Ευρώπη ως ένδειξη φιλανθρωπίας και τους υπόλοιπους 495.000 (σ’ αυτόν τον αριθμό ανεβάζουν οι διεθνείς οργανισμοί το κύμα που έρχεται) θα τους επαναπροωθήσουμε για να πεθάνουν στις κατεστραμμένες πατρίδες τους. Τόσο καλά!
Το γεγονός ότι και η ελληνική κυβέρνηση βρήκε θετικά τα μέτρα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά ως προς το ηθικό αλλά και το πολιτικό της σκεπτικό. Η αύξηση της χρηματοδότησης για τη δημιουργία καταυλισμών είναι το έλασσον σε μια χώρα που ασφυκτιά από τη θηλιά των δανειστών. Το κυρίαρχο ελληνικό αίτημα θα έπρεπε να είναι η αλληλεγγύη και η αναλογική κατανομή των προσφύγων σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. αλλά και η απαίτηση να αποκαλυφθεί ο ρόλος και οι ευθύνες εκείνων των χωρών που προκαλούν το πρόβλημα. Επιπλέον, η ελληνική πλευρά θα έπρεπε να θέσει ζήτημα για τα «Δουβλίνα» και τις συμφωνίες, αφού όσα χρήματα κι αν διατεθούν για καταυλισμούς δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί το σοβαρότατο αυτό ζήτημα. Η κυβέρνηση θα έπρεπε να πιέσει, να απειλήσει ακόμα και με βέτο σε επικείμενες συνόδους της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, αναδεικνύοντας το μείζον πολιτικό ζήτημα της ανάγκης τα προσφυγικά ή μεταναστευτικά ρεύματα να μην παγιδεύονται στην Ελλάδα. Δεν μπορεί οι εταίροι μας να επιφυλάσσουν για την ήδη φτωχοποιημένη Ελλάδα ρόλο αποθήκης δυστυχισμένων ψυχών και αυτό να μην αναδεικνύεται σε κεντρικό ζήτημα.
Τέλος, ως προς το επιχείρημα ασφάλειας της Ευρώπης, αυτό δεν οικοδομείται από τον θάνατο και την ανασφάλεια των υπολοίπων. Είναι λυπηρό, αλλά η ιστορία και η εμπειρία δεν διδάσκουν τελικά…
