Υπάρχουν πολλές φράσεις-συνθήματα από ένα πάλαι ποτέ ρεπερτόριο, όπως: «είναι επιβεβλημένη η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» ή «είναι βασικό να ξέρεις ποιοι είναι οι φίλοι σου και ποιοι οι εχθροί σου». Όμως αυτά τα κλισέ χάνουν την όποια σημασία τους όταν χάνεται η αίσθηση της πραγματικότητας. Για παράδειγμα, η αγνόηση ενός εθνικού θέματος, μιας εθνικής απειλής, μπορεί να επιφέρει μια γενικευμένη σύγχυση και αποπροσανατολισμό στην ιεράρχηση και συσχέτιση των πολλών αντιθέσεων που υπάρχουν στο εσωτερικό μιας χώρας ή μιας κοινωνίας.
Επομένως ας θέσουμε έναν προβληματισμό. Τούτος ο τόπος, και η κοινωνία που υπάρχει στα πλαίσιά του και τον συγκροτεί, αντιμετωπίζει τρία μείζονα προβλήματα αυτήν τη στιγμή: 1) μια απειλή από την επεκτατική Τουρκία, 2) έναν σοβαρό κίνδυνο για την υγεία και τη λειτουργία της κοινωνίας, τον ιό Covid-19, και 3) τη συνεχιζόμενη οικονομική επικυριαρχία που διαλύει την οικονομία και επιβάλλει μια φτωχοποίηση στην τροχιά των μνημονιακών προδιαγραφών. Ο τριπλός κλοιός δεν επιλύεται με κινήσεις «μια και έξω» ή μέσω μιας κοινωνικής επανάστασης. Οι όροι για την επίλυση αυτών των αντιθέσεων είναι πιο σύνθετοι, και πολλές πλευρές τους δεν σχετίζονται με το τι γίνεται εντός της χώρας μας και μόνο.
Διπλή απειλή για την υπόσταση της χώρας
Επομένως ας αναδιατυπώσουμε το ενιαίο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε: η Ελλάδα (ως χώρα, ως κοινωνία, ως έθνος και ως λαός) βρίσκεται μπροστά σε μια διπλή κρίση υπόστασης. Η υπόστασή της απειλείται από δύο επίμονες, απειλητικές και διαρκείς διαδικασίες:
Α. Μια άμεση απειλή της εθνικής υπόστασής της ως χώρας με συγκεκριμένα σύνορα, χώρο, έδαφος, αέρα και θάλασσα. Η απειλή αυτή παίρνει σάρκα και οστά από μια ευθεία σχεδόν πολεμική στάση της Τουρκίας απέναντι στη χώρα μας, που δεν περιορίζεται στα λόγια και στη ρητορική αλλά περνά σε άκρως επιθετικές ενέργειες, έτσι ώστε το «μη πόλεμος» να είναι η πιο μικρή πιθανότητα. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η Τουρκία ήδη έχει πετύχει πολλούς στόχους της με τα αναπάντητα τετελεσμένα που έχει δημιουργήσει. Η Ελλάδα και η Κύπρος, εν γένει ο ελληνισμός, πρέπει να σμικρυνθούν και να απολέσουν μέρος της κυριαρχίας υπό την απειλή των όπλων. Το γκριζάρισμα περιοχών τούτο σημαίνει, και τίποτα διαφορετικό.
Β. Την αμφισβήτηση της υπόστασής της μέσω διαδικασιών αποικιοποίησής της από τις δυτικές δυνάμεις και τη χρηματιστική τους ολιγαρχία. Η διαδικασία αυτή δεν αφορά μόνο την οικονομική πλευρά και την απονεύρωσή της, αλλά και τον διαμοιρασμό του φυσικού και ορυκτού πλούτου, τον έλεγχο περιοχών, λιμανιών αεροδρομίων, νησιών, περασμάτων και ενεργειακών αγωγών από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και βεβαίως την υπαγωγή της Ελλάδας στους στρατιωτικούς και γεωπολιτικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ-Γερμανίας, κυρίως.
Τι δεν καταλαβαίνουν;
Η διπλή αυτή κρίση υπόστασης της χώρας δεν εκκινεί από εσωτερικές αντιθέσεις και διεργασίες που γίνονται λόγω της εξέλιξης της πάλης των τάξεων ή της πολιτικής πάλης στο εσωτερικό της χώρας. Υπάγεται πρωτίστως στις εξωτερικές και εξωγενείς πιέσεις που ασκούν οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, και ιδιαίτερα η σχετική αυτονόμηση μιας περιφερειακής και φιλόδοξης δύναμης όπως είναι η νεο-οθωμανική ερντογανική Τουρκία.
Από όλες τις απόψεις αντιμετωπίζουμε ένα μείζον εθνικό πρόβλημα, που είναι η υπόσταση της ίδιας της χώρας. Το εθνικό πρόβλημα έχει δύο πλευρές αλληλένδετες: 1) προάσπιση της εδαφικής κυριαρχίας από την άμεση αμφισβήτησή της, και 2) ανάκτηση βαθμών κυριαρχίας σε όλους τους τομείς απέναντι σε μηχανισμούς και μορφές που επιβάλλουν την αποικιοποίηση της χώρας. Γι’ αυτό αυτός ο εθνικός αγώνας έχει ταξικό κοινωνικό χαρακτήρα, πράγμα που δεν καταλαβαίνουν ποτέ διάφοροι τροτσκιστές, συριζαίοι, οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, μονόπλευροι και ντούροι «μαρξιστές» που νομίζουν ότι ερίζουν απλά δύο αστικές τάξεις, οπότε κι αυτοί «τραβιούνται» για να μην λερωθούν. Και για να το κάνουμε πιο σύνθετο (επειδή είναι): τα εθνικά προβλήματα λύνονται με εθνική πολιτική… Ήγουν άλλες ιεραρχήσεις, άλλες προτεραιότητες και διαφορετική σύνδεση του κοινωνικού με το εθνικό, συσπείρωση σε εθνική βάση και πολιτική ενάντια στην υποτέλεια προς τους Δυτικούς και τον ενδοτισμό ή τη δορυφοροποίηση στην Τουρκία.
Η διπλή κρίση υπόστασης της χώρας υπάγεται πρωτίστως στις εξωτερικές και εξωγενείς πιέσεις που ασκούν οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, και ιδιαίτερα η σχετική αυτονόμηση μιας περιφερειακής και φιλόδοξης δύναμης όπως είναι η νεο-οθωμανική ερντογανική Τουρκία
Ας το πάρουμε αλλιώς!
Δεν επιτρέπεται να απομονώσουμε το πρόβλημα του Covid-19 από τη γενεσιουργό αιτία των επιδημιών στη σύγχρονη εποχή: την πορεία της παγκόσμιας αγροτοβιομηχανικής φιλιέρας, τη σύγχρονη πολεοποίηση και υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος, τη μείωση της βιοποικιλότητας, την κλιματική αλλαγή, την παράλογη γενικευμένη κυκλοφορία εμπορευμάτων χωρίς κανέναν έλεγχο, τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα κ.λπ. κ.λπ. Όπως δεν μπορεί να απομονωθεί η υγειονομική κρίση από τις πολιτικές λιτότητας και περικοπών που επέβαλε η νεοφιλελεύθερη ατζέντα.
Το ίδιο, δεν μπορεί να ξεκοπεί η γεωπολιτική όξυνση από την οικονομική βάση που την τρέφει και το έντονα κρισιακό περιβάλλον και την «ασφυξία» την οποία νοιώθουν κεφάλαια και χώρες που διεκδικούν την παγκόσμια κυριαρχία μέσα σε ένα εξόχως ανταγωνιστικό περιβάλλον. Η διαδικασία αυτή δεν σταμάτησε μπροστά σε έναν «εχθρό» όπως ο Covid-19, κι ας προκάλεσε η πανδημία τεράστια προβλήματα στον κεφαλαιοκρατικό κόσμο (χωρίς να το περιμένουν). Αντίθετα, η διαδικασία ανταγωνισμού οξύνθηκε ακόμα περισσότερο, σε πιο ακραίο βαθμό. Έτσι βαθαίνει η αστάθεια και ο ανταγωνισμός, άρα και οι ρωγμές του σύγχρονου κόσμου.
Το ίδιο, η ελληνοτουρκική διένεξη και η επιθετικότητα της Τουρκίας δεν μπορούν να θεωρηθούν ξεκομμένα από όσα γίνονται στη Μεσόγειο και τη Βόρειο Αφρική. Αν την ξεκόψουμε από αυτό το «υπόστρωμα», δεν θα γίνει κατανοητό ούτε τι την τρέφει και πόσο, ούτε ποιοι παράγοντες μπορούν να παίξουν ρόλο και πώς. Η Τουρκία εργάστηκε για δεκαετίες για να φθάσει στο σημερινό σημείο, και εκμεταλλεύεται τη γεωπολιτική κατάσταση για να προχωρήσει το δικό της σχέδιο – που είναι να καταστεί παγκόσμια δύναμη. Όποιος την βλέπει ως ενεργούμενο άλλων δυνάμεων, δεν θέλει να δει την πραγματικότητα όπως εξελίσσεται.
Το αν θα πετύχει το στόχο αυτό, είναι άλλο θέμα. Για να πετύχει όμως το στόχο πρέπει να «μειώσει αισθητά» την Ελλάδα και να γίνει αδιαμφισβήτητη δύναμη στη Ν.Α. Μεσόγειο. Γι’ αυτό και Θράκη, Δωδεκάνησα, Κύπρος, Κρήτη είναι στις βλέψεις της, όπως και όλα τα μεγάλα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Στο Καστελλόριζο ίσως να μας επιτρέψουν –προς το παρόν– μια μικρή αστυνομική δύναμη…
Ζωτικής σημασίας η ήττα του τουρκικού επεκτατισμού
Αν όντως είναι «ταραξίας» η Τουρκία και αμφισβητεί εμπράκτως το στάτους κβο που είχε εγκαθιδρυθεί εδώ και 100 περίπου χρόνια, αν διακηρύσσει και πραγματοποιεί πολέμους επεκτατικούς και απειλεί τους πάντες… τότε η ήττα αυτή της δύναμης και του επεκτατισμού της είναι ζωτικής σημασίας για την ειρήνη και την κυριαρχία των χωρών της περιοχής. Το ερώτημα που τίθεται είναι, ποιες δυνάμεις μπορούν να συμβάλλουν στην καταπολέμηση του τουρκικού επεκτατισμού;
Καταρχήν πρέπει να αποβληθεί κάθε φοβικό σύνδρομο και κάθε τάση υποταγής στους υπάρχοντες συσχετισμούς. Στη συνέχεια πρέπει να επικεντρωθεί το ζήτημα στο ποιες κοινωνικές, εθνικές, διεθνείς δυνάμεις μπορούν να καταπολεμήσουν επιτυχώς τον τουρκικό νεο-οθωμανικό επεκτατισμό.
Για τους στενόμυαλους, να υπογραμμίσουμε ότι αυτό είναι ένα διεθνιστικό καθήκον από ουσιαστική πλευρά που, αν προωθηθεί με ορισμένο τρόπο, μπορεί να εμποδίσει και τις μεγάλες δυνάμεις να κάνουν κάθε φορά το «κομμάτι τους».
Αλλά για αυτά θα είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε (και να γράφουμε) συχνά από εδώ και πέρα. Ξαναδείτε τις αρχικές φράσεις του κειμένου και σκεφτείτε τις: ποιοι είναι οι φίλοι μας και ποιοι οι εχθροί μας, και πού βρίσκονται αυτή τη στιγμή; Ποια είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης; Και τι σημαίνει να μην συμπεριλαμβάνεις τον τουρκικό επεκτατισμό στους κατεξοχήν εχθρούς της χώρας και του λαού;
