Επαναφέρουν στην… τάξη τον Σαμαρά
Όσοι παρακολουθούν τα της Ν.Δ. έχουν αντιληφθεί ότι τελευταία στήνεται ένα σκηνικό ανοιχτής πίεσης απέναντι στο Σαμαρά με σκοπό ν’ αλλάξει τη θέση του για το Μνημόνιο. Πλάι στη δημόσια διαφωνία πρωτοκλασάτων στελεχών –και τη σιωπηρή πολλών άλλων– προστίθεται η ενορχηστρωμένη κριτική φιλικά διακείμενων ΜΜΕ, μελών του ΣΕΒ κ.λπ.
Η Ν.Δ. μέσα από τη δυναμική της αντιμνημονιακής της θέσης, εγκαλείται σε ένα είδος αντιπολίτευσης. Συστημικής μεν, αλλά πραγματικής αντιπολίτευσης, κάτι το οποίο άλλωστε δεν είναι έξω από τους ορίζοντες Σαμαρά. Πράγμα όμως που αλλάζει τις ισορροπίες του πολιτικού συστήματος, το οποίο είχε οικοδομηθεί πάνω στην εναλλαγή δύο σχεδόν ταυτόσημων κομμάτων απόλυτα ευθυγραμμισμένων με τη νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πλοήγηση.
Τον Μάιο όταν το πολιτικό σύστημα κλυδωνιζόταν, διάφοροι κύκλοι μεθόδευαν τη διάδοχη κατάσταση, με κυβερνήσεις τεχνοκρατών, προσώπων ευρύτερης αποδοχής κ.λπ. αποκλείοντας τη Ν.Δ. εξ’ αιτίας της στάσης της για το Μνημόνιο (και αιτίας της ιστορικής της φθοράς, βεβαίως). Σήμερα που η πλημμυρίδα των αγώνων έχει υποχωρήσει, το παιχνίδι παίζεται μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τις βελτιώσεις του. Έτσι δεν είναι η ώρα τώρα να κοπεί η απόλυτη συναίνεση και τα σχέδια που στηρίζονται πάνω της. Ο Σαμαράς πρέπει να ευθυγραμμιστεί.
Τα πράγματα όμως εδώ μπλέκονται. Δεν πρόκειται για επιμέρους αλλαγές τακτικής, για εγκατάλειψη φτηνών αντιπολιτευτικών πυροτεχνημάτων και προσγείωση στη ρεαλιστική πραγματικότητα. Ο Σαμαράς κέρδισε την ηγεσία της Ν.Δ. οριοθετημένος από τη νεοφιλελεύθερη συνταγή, προσεγγίζοντας τις αφετηρίες του παραδοσιακού λαϊκού φιλελευθερισμού. Η στάση του στο Μνημόνιο εκτός των άλλων ήταν προϊόν και τέτοιων αναζητήσεων. Η αντιμνημονιακή στάση κόστισε μέχρι τώρα στη Ν.Δ. Την αποξένωσε από τους Ευρωπαίους συμμάχους της, έχασε ερείσματα στο χώρο του οικονομικού κατεστημένου, έχασε στο παιχνίδι των εντυπώσεων, καθώς η συντηρητική εκλογική βάση της Ν.Δ. πιστεύει ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρομος. Στο ισοζύγιο κερδών-απωλειών ο Σαμαράς αναγκαστικά δέχτηκε το κόστος και επένδυσε στο μακρόχρονο όφελος από μια αντιπολιτευτική στάση. Αν εγκαταλείψει τώρα τη γραμμή του δεν θα πρόκειται για αλλαγή σχεδίου, αλλά για κατεδάφιση της αρχηγίας του. Σ’ αυτό το σημείο το προηγούμενο του Καραμανλή ήταν πολύ αποκαλυπτικό ώστε να αγνοηθεί. Όταν οι ειδικότερες πτυχές που όρισαν τη φυσιογνωμία του καραμανλικού σχεδίου (αντιμετώπιση νταβατζήδων, επαναπροσανατολισμός στην εξωτερική πολιτική, κάθαρση της δημόσιας ζωής) απέτυχαν, ακολούθησε η θεαματική πτώση.
Η αντιμνημονιακή στάση απαιτεί ευρύτερες πολιτικές και στρατηγικές αναπροσαρμογές, και ο Σαμαράς καθώς έχει υπερβατική αντίληψη για την πολιτική τις επιχειρεί σε δύο κυρίως άξονες. Το οικονομικό πρόγραμμα της Ν.Δ. και την αλλαγή στην κομματική αρχιτεκτονική του πολιτικού συστήματος. Όσον αφορά το πρόγραμμα, η ηγεσία της Ν.Δ. εξάντλησε τη μαχητικότητά της με τη στάση απέναντι στο Μνημόνιο αρνούμενη οποιαδήποτε αιχμή ενάντια στη χρηματοοικονομική και τραπεζιτική δεσποτεία. Τα πάντα παραπέμφθηκαν σε μια ευφυέστερη διαχείριση, σε ένα καλύτερο μίγμα ανάμεσα σε σταθεροποιητικά και αναπτυξιακά μέτρα, ικανό υποτίθεται να διορθώσει τα πάντα. Κατόπιν τούτου η εσωτερική απογοήτευση, το κράτημα αποστάσεων και η μαζική απόρριψη που έφτασε στα όρια της χλεύης ήταν δίκαιη και αναμενόμενη. Η Ν.Δ. είναι εξαναγκασμένη σε προγραμματική ανυποληψία, ή σε επαναδιατύπωση των θέσεών της με την υιοθέτηση ριζοσπαστικότερων λύσεων, έτσι όπως αυτές επιβάλλονται στο πλαίσιο των αφετηριακών της επιλογών. Πράγμα που θα οξύνει ακόμα περισσότερο τις εσωτερικές της αντιθέσεις.
Όσον αφορά τις κομματικές ισορροπίες του πολιτικού συστήματος είναι φανερό πλέον ότι η Ν.Δ. προσδοκά πως το Μνημόνιο θα αναλάβει το ρόλο του στροφέα για την αναδιάταξη ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού. Δεν επιδιώκει, βέβαια, τη δημιουργία αντιμνημονιακού μετώπου, ελπίζει όμως ότι η πολιτική ζωή της χώρας πολωμένη γύρω από το Μνημόνιο θα οδηγηθεί σε επιμέρους συγκλίσεις, πολλές φορές αθέλητες και εξ’ ανάγκης, άλλοτε σκόπιμες και υποβολιμαίες (όπως η προσμονή για τη στάση των αριστερών ψηφοφόρων τη δεύτερη Κυριακή). Ελπίζει ακόμα πως έτσι θ’ αποκτήσει ουσιαστική αντιπολιτευτική υπόσταση η Ν.Δ., στο εσωτερικό της δεξιάς πολυκατοικίας η πλάστιγγα θα γύρει υπέρ της και τέλος θα διαμορφωθούν οι σχέσεις της με την Αριστερά. Ειδικά για το τελευταίο, είναι βέβαιο πως μετά τις εκλογές (αν μάλιστα τα καταφέρει η Ν.Δ. και δεν ηττηθεί) θα ληφθούν αντίστοιχες πρωτοβουλίες.
