Το συνέδριο και τα εμπόδια για τη Ρηγίλλης
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Στον απόηχο του συνεδρίου που πραγματοποίησε το περασμένο Σαββατοκύριακο κινείται ήδη η Νέα Δημοκρατία. Ο Κ. Μητσοτάκης φαίνεται ευχαριστημένος, αφού μάλλον πέτυχε τους βασικούς στόχους που είχε θέσει για το 10ο Συνέδριο του κόμματος. Πέτυχε κατ’ αρχάς να ανεβάσει τις μετοχές του στο εσωκομματικό τοπίο, αφού εκλέχθηκε τον Γενάρη πρόεδρος της Ν.Δ., αποτελώντας έκπληξη και χωρίς να ελέγχει ως τότε κάποιο αξιοσημείωτο κομμάτι του κομματικού μηχανισμού.
Τα συνέδρια των μεταπολιτευτικών κομματικών μορφωμάτων αποτελούν κυρίως διαδικασίες κατοχύρωσης και επιβολής συσχετισμών και το πρόσφατο συνέδριο της Ν.Δ. δεν ξέφυγε φυσικά από αυτό τον κανόνα, όσο κι αν στη Ρηγίλλης κηρύσσουν -όπως και τόσοι άλλοι- το τέλος της μεταπολίτευσης. Έτσι, η κυριαρχία του Κ. Μητσοτάκη επισφραγίστηκε αφού ο νέος αρχηγός είδε να εκλέγονται στα όργανα του κόμματος κατά πλειοψηφία τα στελέχη της δικής του προτίμησης. Αλλά και τον «καθαρόαιμο μητσοτακικό» Λ. Αυγενάκη να εκλέγεται «διά βοής» στη θέση του γραμματέα του κόμματος από τη νέα Πολιτική Επιτροπή την Τετάρτη.
Κατά τα άλλα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλησε να δείξει ότι το κόμμα προχωρά ενωμένο, εκθειάζοντας τους πρώην αρχηγούς Κ. Καραμανλή, Α. Σαμαρά και Β. Μεϊμαράκη, μαζί φυσικά και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που άπαντες παρευρέθηκαν στο νεοδημοκρατικό συνέδριο. Οι γνωρίζοντες πάντως τα του χώρου, σημειώνουν ότι μπορεί να μην έκαναν έντονη την παρουσία τους μεγάλα αντιπολιτευόμενα μπλοκ, αλλά είχαμε μια πανσπερμία μικρότερων, κυρίως προσωποπαγών μηχανισμών (Σαμαράς, Γεωργιάδης, Τζιτζικώστας, Βαρβιτσιώτης, Μπακογιάννη κ.λπ.) που όλοι προσπάθησαν και κατάφεραν να εκλέξουν αντιπροσώπους στα νέα όργανα του κόμματος.
Σε πολιτικό επίπεδο, ο Κ. Μητσοτάκης κατοχύρωσε τη σκληρή γραμμή έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας σε όλους τους τόνους την ανάγκη να φύγει ο Αλ. Τσίπρας και το κόμμα του από την εξουσία. Είναι εμφανές ότι η νέα ηγεσία της Ν.Δ. διαπιστώνει την ραγδαία πτώση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και της εικόνας κυβερνητικής διάλυσης σε όλα τα επίπεδα, σπεύδοντας να αξιοποιήσει το κλίμα που διαμορφώνεται στην κοινωνία. Παρουσιάζεται, λοιπόν, σαν δύναμη έτοιμη να κυβερνήσει, βάζοντας στο στόχαστρο κυρίως το «λαϊκισμό» και την αναποτελεσματικότητα των κυβερνόντων.
«Η μεγάλη πρόκληση, τόσο για την Ελλάδα όσο και όλη την Ευρώπη είναι να επικρατήσει στη μάχη ενάντια στο λαϊκισμό και τον εθνικισμό. Η χώρα μας θα δείξει και πάλι το δρόμο. Το εκκρεμές του λαϊκισμού θα κινηθεί προς τα πίσω και θα ηττηθεί από τις δυνάμεις της κοινής λογικής»… Οι επισημάνσεις του προέδρου της Ν.Δ. στο περιθώριο του συνεδρίου, σε θεματική εκδήλωση που οργανώθηκε με παρουσία ξένων πολιτικών παραγόντων (στα αξιοσημείωτα και η επιστολή-χαιρετισμός Γιούνκερ προς το συνέδριο και τον Κ. Μητσοτάκη) δείχνουν το στίγμα που προσπαθεί να αναδείξει, κλείνοντας το μάτι όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και στους Ευρωπαίους παράγοντες για το πώς σκοπεύει να κινηθεί.
Είναι, πάντως, φανερό ότι ο Κ. Μητσοτάκης αξιοποιεί τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ για να απενοχοποιήσει και να προβάλει πιο θαρρετά το ιδεολογικό οπλοστάσιο του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο δώρο του Αλέξη Τσίπρα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι που παρέλειψε να επισημάνει ο Ν. Φίλης, εκφωνώντας τον χαιρετισμό του ΣΥΡΙΖΑ προς το συνέδριο…
Έτσι, ο Κ. Μητσοτάκης με τα πέντε «Α» («ανάπτυξη, αξιοκρατία, αλληλεγγύη, αριστεία, αξιοπιστία») και τις 25 προτάσεις της «Συμφωνίας Αλήθειας» που διακηρύσσει, επιχειρεί να αποκτήσει την ηγεμονία συσπειρώνοντας τους χώρους της Δεξιάς και του λεγόμενου μεταρρυθμιστικού Κέντρου και δείχνοντας την αποτυχία της «Αριστεράς» να ορθώσει εναλλακτική πρόταση.
Ο σκοπός του, προφανής: Να συγκεντρώσει μια πλειοψηφία σε αυτούς τους χώρους, ανάλογη με εκείνη του Σημιτικού «εκσυγχρονισμού» ή του Κ. Καραμανλή στο παρελθόν. Ξεχνά, βέβαια, κι αυτός βασικά στοιχεία της σημερινής συγκυρίας. Οι εποχές άλλαξαν και η φθορά του κόμματος που κυβερνά δεν φέρνει άνθιση στην αντιπολίτευση, αλλά τροφοδοτεί τη συνολική κρίση του πολιτικού συστήματος. Η χώρα η ίδια είναι βυθισμένη σε καθολική κρίση από την οποία δεν μπορεί να βγει με τις συνταγές και τα πρόσωπα του παρελθόντος, όσο κι αν μεταμφιέζονται σε νέα, ενώ τέλος τα ιδεολογήματα των προηγούμενων δεκαετιών για ασφαλή ευρωπαϊκή πορεία και εκσυγχρονισμό του μεταπρατικού μοντέλου κατέρρευσαν με πάταγο.
