Αναμφίβολα έχουμε εισέλθει σε μια ιδιάζουσα προεκλογική περίοδο που θα καταγράψει έναν νέο πολιτικό συσχετισμό, μια νέα πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα. Και, πέρα από τα συνήθη τεχνάσματα και κόλπα που γίνονται, θα υπάρξει και ποικιλία θεματολογίας, αφού οι εκλογικές αναμετρήσεις είναι 3 συνολικά: εθνικές, ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές. Οι πρώτες δεν ξέρουμε πότε θα διεξαχθούν, ενώ οι τρίτες θα γίνουν με νέο εκλογικό νόμο που θα σμπαραλιάζει την αυτοδιοίκηση, μετατρέποντάς την σε σούπερ-μάρκετ.
Σε τέτοιες προεκλογικές περιόδους είναι φυσιολογικό να αυξάνεται το ενδιαφέρον για τις διαδικασίες, αλλά και να πριμοδοτούνται φιλοδοξίες και σχέδια όλων των ποικιλιών, αναλογιών και διαθέσεων. Ο παραγοντισμός θα έχει την τιμητική του, όπως και οι πελατειακές σχέσεις κάθε είδους.
Δύο παράγοντες θα παίξουν το ρόλο τους. Πρώτος, η διευρυνόμενη απέχθεια μεγάλου τμήματος του πληθυσμού προς την πολιτική διαδικασία όπως αυτή εκτυλίσσεται με τον παραδοσιακό τρόπο, όπου ο πολίτης θεωρείται υποψήφιος ψηφοφόρος και τίποτα άλλο. Απλό κουκί, το οποίο θα αθροιστεί μαζί με υπόλοιπα κουκιά προς χάρη κάποιων επαγγελματιών πολιτικών που έχουν μετατραπεί σε στενή και κλειστή συντεχνία. Δεύτερος παράγοντας, το γεγονός ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν σε συνθήκες έλλειψης μιας εναλλακτικής πρότασης διεξόδου, μιας ελπίδας, ενός κινήματος ή ενός σοβαρού και ενδιαφέροντος εγχειρήματος που θα γεμίζει την πολιτική διαδικασία με νόημα πέρα από την καταγραφή του συσχετισμού των κομμάτων.
Επομένως, και για αντιμετώπιση αυτών των δύο παραγόντων, πρέπει να γίνουν προσπάθειες που να εκμεταλλευτούν το αυξημένο ενδιαφέρον και την κινητικότητα για τη θετική απάντησή τους. Ποια πολιτική έχει νόημα και σημασία, ποια μπορεί να εκφράσει και πώς το ανέκφραστο τμήμα της κοινωνίας, αυτό που πεισματικά λέει προς όλο το πολιτικό φάσμα «Αλλάξτε κι αλλάξτε πολιτική» – αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει και η στάση αυτού του τμήματος. Από την άλλη, πώς θα δημιουργηθεί μια φρέσκια, διαφορετική πολιτική συσπείρωση πάνω στα σύγχρονα και ουσιαστικά επίδικα που θέτει η συγκυρία, χωρίς να κουβαλά τη μούχλα και τα στερεότυπα ενός πρόσφατου παρελθόντος. Μια συσπείρωση ικανή να καλλιεργεί συμμετοχή και προσφορά, κι όχι να θέλει να αντλήσει από την προσπάθεια κάποια οφέλη και οφίτσια για παράγοντες και παραγοντίσκους. Προσωποκεντρικά σχήματα, κόμματα μιας ευκαιρίας, συγκολλήσεις της στιγμής, καρικατούρες και ξεπατικωτούρες ευκολίας, ή ακόμα και «αντιπροσωπείες» θυγατρικές άλλων ευρωπαϊκών εγχειρημάτων, δεν έχουν καμιά τύχη. Πάσχουν από έλλειψη ουσίας και νοήματος.
Επομένως ο Δρόμος θα επιμείνει: Μόνο ενδιαφέροντα εγχειρήματα. Για να υπάρξουν όμως πρέπει να ανοιχθεί ο δρόμος. Στο παρόν φύλλο φιλοξενούμε την άποψη του Βαγγέλη Πισσία σχετικά με τα ζητήματα αυτά.
«δ»
