Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
[Από κανέναν καλό μην περιμένεις]
Από κανέναν καλό μην περιμένεις ούτε κι ευχαριστίες
για το καλό που κάνεις. Ευγνωμοσύνη
κάτω απ’ τον ήλιο δεν υπάρχει. Πράξεις αγαθές
είναι μάταιος κόπος. ακόμη χειρότερο,
οχληρότητα και πολλές φορές ζημιά γεννούν
οι κόποι σου: «Καλύτερό του φίλο» και «σταυραδέρφι του»
μ’ αποκαλούσε και τώρα γίνηκε
άσπονδος εχθρός μου.
[Εκείνο το ιστιοφόρο]
Εκείνο το ιστιοφόρο, φίλοι, το βλέπετε; Λέει
πως ξύλινο σκαρί πιο σβέλτο δεν υπάρχει.
Ορκίζεται, πως παράβγαινε
σε σβελτάδα όλα τα θαλάσσια ξύλα κι ας ήταν ο αγώνας
με πανί ή κουπί. Και επικαλείται μάρτυρες αξιόπιστους:
τις αφρόκοπες παραλίες της Αδριατικής,
τις βροντόλαλες θάλασσες έξω από την
περιλάλητη Ρόδο, τα νησιά των Κυκλάδων,
την Προποντίδα της Θράκης,
τους αφιλόξενους κόλπους του Πόντου,
που στα ύψη του πάνω, σε μέρες παλαιότερες,
όταν ακόμη δεν είχε γίνει πλεούμενο,
καθόταν και με τα φύλλα του θρόιζε
σαν ένα πράσινο δάσος.
Αμάσεια του Πόντου και σεις Κοτύωρα
με τις πυκνόφυτες πυξαριές,
γνωρίζετε καλά πως το δικό μου σκάφος
μιλά τη γλώσσα της αλήθειας όταν αναφέρει πως
οι λόφοι σας υπήρξαν η τροφός του,
πως στα δικά σας κύματα βύθισε πρώτα
το λεπίδι των κουπιών του
κι ύστερα από θύελλες και θεόρατα κύματα,
κατέφθανε με τον αφέντη του – σώο και αβλαβές –
σε λιμάνια απάνεμα και ασφαλή
με τα πανιά του λίγο γκαστρωμένα
από τους ιλαρούς αγέρηδες του Δία.
Ανάθημα μητ’ ένα δεν ήταν ανάγκη να κάνεις
στους Θεούς γι’ αραξοβόλι
– είδατε πως άραξε στον αρίκνωτο κόλπο.
Έτσι και τότε. Μα όλα αυτά είναι μνήμες τώρα.
Και έτσι, στα γερατειά του, τραβηγμένο
σε τούτο το αζάρωτο γαλάζιο λιμανάκι
αφιερώνει την πλώρη του στον Κάστορα
και τον αδελφό του Πολυδεύκη,
τους Διόσκουρους,
παντοτεινούς προστάτες των πλοίων.
Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας
