Το Σώμα μου
Το σώμα μου είναι μια λύπη
γύρω απ’ την ψυχή μου
Γύρω απ’ την ψυχή μου την εμποδίζει.
Είναι μια σφιχτή αγκαλιά το σώμα
κι’ είναι το αίμα
που ξύπνησε και περπατάει
απάνω στην ψυχή μου,
με βήματα βαρειά που όλο ξανάρχονται.
Γίνεται πικρό το αίμα μου
και μ’ αρρωσταίνει, είν’ ένας καημός
που περιμένει βοήθεια.
Σηκώθηκα, καθώς στον ύπνο μου
ονειρευόμουν, κοίταξα γύρω μου
και τίποτα δεν είδα
Το αίμα μου μ’ εμπόδιζε,
το σώμα μου μ’ εμποδίζει,
δεν κοιμούμαι πια να ονειρευτώ,
γιατί μ’ εμποδίζει το σώμα μου.
Μετά τον Εσπερινό
Περίσκεπτη η Θεοτόκος
στη σκοτεινή, Βυζαντινή εικόνα,
Αυτή η μεσιτεύουσα, γλυκεία ελπίς,
έμενε σοβαρή και μ’ αυστηρή θωριά•
στο βλέμμα του επισκέπτη που Την κοίταζε
μελαγχολία γεμάτος για την απιστία του,
γνωρίζοντας συνάμα την μύχιαν έπαρση,
ίσως και τον κρυμμένο φόβο του.
Μέσα στην άδειαν εκκλησία,
αφού τελείωσε ο σύντομος Εσπερινός.
Λειτουργεί
Σκεύη κα άμφια, ιερά και χρυσιποίκιλτα,
σε σχήματα πολύτιμα και χρώματα βασιλικά
μέσα στην εκκλησία οι θαυμάσιες υμνωδίες
και τα κεριά όλα αναμμένα.
Άνθιζε το μυστικό της δέησης
λόγια ωραία, περίπαθα,
γεμάτα ευσεβή ανησυχία
για τη Θεία μορφή
του κόσμου την κυριαρχία.
Και διερωτήθηκα ποια μουσική,
ποια ποίηση, ποια τελετουργική,
στο μέλλον θα εκφράσει
στην πάσαν έντασή της,
την αίσθηση του απείρου, και του αιώνιου
στον άνθρωπο;
Αν δε φθαρεί κι αυτή.
