Του Μάρκου Δεληγιάννη
Και να που γιορτάσαμε του νήπιου χρόνου τα πρώτα δειλά βήματα. Τη χαρά μας τη μεγεθύνουν των παραχαρακτών της Δημοκρατίας, η ήττα. Οι βαρύγδουποι πομφόλυγες, απ’ τους θώκους τους υπουργικούς, θεαματικά έπεσαν κι ο πάταγος που ακολούθησε, ηχηρότατος ήτανε. Η Ευρώπη τείνει ευήκοον ους. Κάποιοι ελπίζουν, κάποιοι άλλοι, όλα αυτά, με σκεπτικισμό τ’ αντιμετωπίζουν. Οι μέρες οι κοντινές που θα ’ρθουν, κρίσιμες θα ’ναι. Η ζωή προχώρησε ένα βήμα μπροστά κι ήταν βήμα αποφασιστικό αυτό. Μένει τώρα, η μάχη η επόμενη, νικητήρια να είναι. Μέρες δύσκολες καρτερούν στο σταυροδρόμι το επικίνδυνο. Οι αλλαγές που έγιναν τούτα τα χρόνια, επιδερμικές δεν είναι. Βαθιά τομή στην κοινωνία την ελληνική, οι υποτακτικοί της Ρώμης, έχουν επιφέρει. Η ηθική έκπτωση του πολιτικού βίου, πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Η συναλλαγή, η διαφθορά, η απαξίωση των θεσμών, η οικοδόμηση κράτους καταστολής, η άμετρη φτώχεια, η ξενοφοβία, η οργανωμένη παραπληροφόρηση, οδηγούν τη χώρα σ’ έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό. Λαός με ποδοπατημένη αξιοπρέπεια, με του υπηρέτη τον μανδύα, εύκολη λεία είναι στων υαινών τη λαιμαργία.
Εκλογές σε τρεις βδομάδες. Ήταν αυτό, που διακαώς επιθυμούσαμε. Όμως, οι μηχανισμοί, που το σύστημα διαθέτει, στην υπηρεσία τέθηκαν, όλων αυτών που τέσσερα τώρα χρόνια βυσσοδομούσαν πίσω απ’ τις πλάτες των νέων ανθρώπων, των εργαζόμενων, των συνταξιούχων.
Οι μέρες πλησιάζουν κι οι γνωστοί σωτήρες του έθνους, αυτοί που δεν μπορούν να φανταστούν την πολύπαθη χώρα μας, χωρίς τις βαρύγδουπες ασημαντότητές τους να πορεύεται, στήσανε καρτέρι στο αύριο. Φορέσανε τη μάσκα της ντροπής στις καλοθρεμμένες φάτσες τους -σύγχρονοι νεκροθάφτες- προβάρουνε πανάκριβα κοστούμια και πλουμιστές γραβάτες, κατάλληλες μόνο για τηλεοπτικές εμφανίσεις, κατέβηκαν στο μεϊντάνι κι εκεί διαπραγματεύονται, μηχανεύονται τρόπους απ’ το πανηγύρι έξω να μη μείνουνε. Τρέχουν στα ληξιαρχεία, αιτήσεις υποβάλλουν, τα ονόματά τους τα παλιά ν’ αλλάξουν. Αλίμονο, εκεί θα σκαλώσουνε. Τις λέξεις θα σεβαστούνε! Συρροή υποψηφιοτήτων στα γραφεία των διαφόρων περιπλανώμενων θιάσων. Αηδία, νομίζω, είναι λέξη που ταιριάζει. Το ψέμα, η κοροϊδία, τ’ άνομα ταξίματα, σε ημερησία διάταξη είναι. Μετέρχονται κάθε μέσου προκειμένου μια καρέκλα να εξασφαλίσουν. Προσπαθούν να μας διαβεβαιώσουν, πως ό,τι μέχρι σήμερα πιστεύαμε, πια δεν ισχύει και πως ακόμη η ουτοπία που μ’ αίμα είχα θρέψει, στην αγορά βρέθηκε γυμνή και δολοφονημένη.
Μόνο που της συναλλαγής η νόσος είναι άκρως μεταδοτική. Προσοχή! Της Αριστεράς η ηθική, αμόλευτη πρέπει να μείνει, απ’ της αγοράς το αλισβερίσι. Στο κρίσιμο σταυροδρόμι, η ενέδρα μ’ επιμέλεια έχει στηθεί. Όλες οι αισθήσεις σ’ επιφυλακή. Λάθη δεν επιτρέπονται. Αυτοί που θα επιλεγούν στη μάχη των εκλογών για να πολεμήσουν, πρέπει πάνω απ’ όλα όρθιοι να στέκονται. Μάτια ολάνοιχτα να έχουνε, τον πόνο που εκπέμπουν τα φυλακισμένα παιδικά μάτια, να συλλαμβάνουν. Τα αφτιά τους, κεραίες ευαίσθητες, τους χτύπους της καρδιάς ν’ ακροώνται κι ένα στόμα, που δεν θα φοβάται την αλήθεια ν’ αρθρώνει. Πώς αλλιώς, σύντροφε, την κραυγή της ματαιωμένης νεότητας θ’ αφουγκραστείς; Πώς, των έγκλειστων τη μοναξιά θ’ αντιληφθείς, είτε αυτοί χωμένοι βρίσκονται στα υπνωτήρια τα λαϊκά, είτε αποκλεισμένοι οικονομικά, στης ανεργίας το ανέλπιδο στρατόπεδο έχουν πεταχτεί; Πώς του πρόσφυγα, του ξεριζωμένου, την αγωνία θα συλλάβεις; Πώς, αυτόν που είδε να του ληστεύουν το χθες, να του αφαιρούν το αύριο δίπλα του θα σταθείς;
Φανταστείτε, φίλοι μου, κόσμος ανυπόμονος να συρρέει στις τοπικές οργανώσεις, μια θεσούλα να επιζητά στης λίστας τον περιορισμένο χώρο. Άλλωστε τώρα είναι ευκαιρία, ο αγώνας να δικαιωθεί. Οι καρέκλες αναμένουν. Φίλοι μου, τέτοιες συμπεριφορές στην Αριστερά δεν ταιριάζουν. Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα δεν θα πρέπει χώρος να υπάρχει για χαμαιλέοντες. Το κοντινό το παρελθόν μάς έχει αρκετά διδάξει
