Η δημιουργία ενός Δημοκρατικού Κόμματος α λα ΗΠΑ που θα παίζει τον ρόλο του δεύτερου δικομματικού πυλώνα αποτελεί βασικό στόχο διαφόρων εγχώριων ελίτ αλλά και της πρεσβείας των ΗΠΑ για το ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Αυτό το σχέδιο για να προχωρήσει απαιτείται περαιτέρω μόχλευση στον χώρο της κεντροαριστεράς, αφού αυτή είναι η βασική δεξαμενή αιμοδοσίας αυτού του χώρου. Περαιτέρω γιατί το πρώτο βήμα έχει γίνει ήδη με την ανάδειξη του Στέφανου Κασσελάκη σε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το επόμενο βήμα είναι η μεγαλύτερη μόχλευση του χώρου όπως ήδη επιχειρείται να γίνει με βάση τα αποτελέσματα του β΄ γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών. Βέβαια αυτή η μόχλευση γίνεται με το κύριο βάρος να εκφράζεται από το τη μεριά του κέντρου και όχι από τη μεριά της αριστεράς όπως γινόταν την τελευταία περίπου δεκαπενταετία. Αυτή είναι η βασική τάση που προωθείται από την πρεσβεία των ΗΠΑ και διάφορες εγχώριες ελίτ και σε αυτή προσαρμόζονται όλοι. Βέβαια το ποια μορφή θα πάρει τελικά η κεντροαριστερά στην Ελλάδα είναι ακόμα παιζόμενο παρά τον σχεδιασμό για να φτιαχτεί ένα Δημοκρατικό Κόμμα α λα ΗΠΑ.
Πάνω σε αυτό το πλαίσιο χρειάζεται να γίνουν ορισμένες ουσιαστικές επισημάνσεις:
α) Η συνεχιζόμενη πτωτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ναρκοθετεί την πρωτοκαθεδρία που είχε η Κουμουνδούρου στον χώρο της κεντροαριστεράς και η αποδυνάμωση που γνωρίζει δύσκολα αντιστρέφεται – για πολλούς λόγους. Αυτό είναι ένα γεγονός που το βλέπουν και το γνωρίζουν όλοι οι παίκτες. Επίσης το όχημα για τον νέο φορέα θα είναι το σχήμα που λέγεται σε διάφορους τόνους από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (βλέπε Χρ. Σπίρτζη) και δεν είναι άλλο από τη «συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων» με πιθανό ορίζοντα τις ευρωεκλογές – αυτή είναι μια γραμμή που υποστηρίζει και ο Στ. Κασσελάκης. Βέβαια εδώ χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι η πρώτη που υποστήριξε μια τέτοια γραμμή ήταν η Λούκα Κατσέλη που με άρθρο της, στα τέλη Ιουλίου, υποστήριζε ότι «αποτελεί επιτακτική ανάγκη η έναρξη πολιτικού διαλόγου μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων με στόχο τη σύμπραξή τους ώστε να μπορέσουν να υλοποιήσουν μια σύγχρονη προοδευτική ατζέντα. Από τη βούλησή τους να προωθήσουν μια τέτοια σύμπραξη θα κριθούν όχι μόνο οι ηγεσίες των κομμάτων αλλά κυρίως το μέλλον της χώρας.»
β) Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να παράγει αναξιοπιστία ενώ παράλληλα η ταμπέλα «αριστερά» δεν φαίνεται να συγκινεί ευρύτερα ακροατήρια στην παρούσα πολιτική φάση. Αυτό επιβεβαιώθηκε με διάφορους τρόπους και στις αυτοδιοικητικές εκλογές που ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη νέα μεγάλη ήττα καθώς δεν κατέγραψε καμιά μεγάλη νίκη και σε πολλές περιπτώσεις οι υποψήφιοί του ήταν πίσω από του ΠΑΣΟΚ. Είναι τέτοια η αναξιοπιστία της Κουμουνδούρου που αν στον β’ γύρο αναμετριόταν υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ με της Ν.Δ. θα έχανε κατά κράτος – αντίθετα ένας άλλος υποψήφιος (πασοκοφανής, πασοκογενής κ.λπ. ή ακόμα και αντάρτης της Ν.Δ.) μπορούσε να νικήσει τους υποψήφιους της Ν.Δ., όπως και έγινε σε πολλές περιπτώσεις.
γ) Το σχέδιο «συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων» βρίσκει αντίθετο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ν. Ανδρουλάκη, όμως δεν αποφασίζει αυτός πως θα εξελιχτούν τα πράγματα. Το σχέδιο είναι ευρύτερο και το κινούν κομμάτια των εγχώριων ελίτ και οι Αμερικάνοι, και ειδικά οι δεύτεροι δεν καλοβλέπουν τις καλές σχέσεις που έχει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με τους Γερμανούς. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές εμφανίστηκε και ο ΓΑΠ για να υποστηρίξει το εν λόγω σχέδιο.
δ) Το σχέδιο φαίνεται στην παρούσα φάση να μην έχει μεγάλη δυναμική. Ο αντικυβερνητισμός πιθανά να είναι ένα κλειδί που θα προσελκύσει κοινωνική υποστήριξη αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συστημικά κόμματα και έχουν ισχυρές συνδέσεις με την πολιτική της Ν.Δ. αλλά και με τις γενικότερες «υποχρεώσεις» προς τους «συμμάχους». Όλα αυτά γεννούν επιφυλάξεις στην κοινωνία που δεν είναι εύκολο να αρθούν μέσα από ανασυνθέσεις, συμπράξεις, μεταμφιέσεις και κολπέτα, όση υποστήριξη και αν έχουν από δυναμικούς παράγοντες και ΜΜΕ.
Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι το επόμενο διάστημα θα έχουμε και άλλες εξελίξεις στον κεντροαριστερό χώρο.
