https://vasiliskos2.blogspot.com
«Όλοι μας ζούμε στον υπόνομο, κάποιοι όμως από εμάς κοιτάζουμε τ’ άστρα»
«Αν με χτυπήσεις από το ένα μάγουλο
θα γυρίσω από το άλλο.
Αν με χτυπήσεις κι απ’ το άλλο,
πρόσεχε… μου τέλειωσαν τα μάγουλα»
«Βασιλίσκος», αγνώστων λοιπών στοιχείων, ψάχνοντας, όμως, με… δημιουργική περιέργεια το μπλογκ πρόκειται για «Βασιλική», που γράφει θαυμάσια, ετοιμάζει βιβλίο και καθημερινά εκτίθεται με τις δημοσιεύσεις της.
Γιατί «Ιστορίες συνομωσίας» δεν κατάλαβα περιδιαβαίνοντας στις αναρτήσεις της. Αλλά δεν έχει σημασία. Και μόνο η ανάγνωση των κειμένων, είτε της καθημερινότητας, είτε τα αποσπάσματα σπουδαίων ανθρώπων που άφησαν ισχυρό αποτύπωμα στον πολιτισμό μας, είτε οι αγωνίες, οι σκέψεις στο… χαρτί, αξίζουν την προσοχή μας.
Είναι εργαζόμενη -υποθέτουμε ακόμη- και καταγράφει πικρόγλυκα τις ευαισθησίες, τις ανησυχίες, τον αγώνα της. Είναι άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση ασφυκτιούσας δημιουργίας και ισχυρής διάθεσης για αλλαγή αυτού του κόσμου -άδικου, σκληρού, αδυσώπητου για τους αδύνατους. Εγκλωβισμένη, αλλά με όλα τα παράθυρα του πνεύματος και της ψυχής ανοιχτά. Όπως χιλιάδες άλλοι, νέοι και μεγαλύτεροι της εποχής μας. Της εποχής του νεο-μεσαίωνα.
Σε βλέπω
Το πρωί στο μετρό με καλώδια στ’ αφτιά και αδιάφορο το βλέμμα, καρφωμένο στον απέναντι. Δεν σε βλέπει δεν τον βλέπεις.
Στη δουλειά καλωδιωμένο μπροστά σε μια οθόνη με βλέμμα τυποποιημένο, ενταγμένο στη λογική της μαζικοποιημένης προσφοράς.
Στο σπίτι πάλι μπροστά σε μια οποιαδήποτε οθόνη με βλέμμα υπνωτισμένο από ανούσιες και βλαβερές πολυλογίες. Στην καφετέρια παίζοντας μ’ ενα κινητό αδιάφορο, επίσης, για τη παρέα που είναι γύρω σου.
Στο μπαράκι το βράδυ πάλι με ένα κινητό μπροστά να χαζεύεις εικόνες και βιντεάκια, συνεχίζεις να είσαι αδιάφορος στη παρέα που φλυαρεί δίπλα σου. Την Κυριακή, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, να τρως και να κοιτάς πάλι αφηρημένα τη μεσημεριανή εκπομπή στη τηλεόραση, αποφεύγοντας επιμελώς τα σχόλια του πατέρα σου.
Στο κρεβάτι να χαζεύεις ένα ταβάνι, αδιαφορώντας ποιο όνειρο θα γεμίσει το χώρο σου.
Πρόσεξε, γιατί κι αυτοί σε βλέπουν κάθε στιγμή. Τρίβουν τα χέρια τους.
Βγάζουν ακόμα πιο φοβερά μηχανηματάκια ν’ ακούς τη μουσικούλα σου να μην παίρνεις χαμπάρι τους ψιθύρους γύρω σου.
Στη δουλειά θα σε πείσουν ότι όσο πιο μάνατζερ γίνεις, τόσο πιο ταπεινό και ανάξιο λόγου είναι να ασχολείσαι με τους εργασιακούς νόμους.
Στο σπίτι θα ρίξουν κι άλλες τηλεοράσεις ανάμεσα σε σένα και τους δικούς σου. Σχεδόν θα πιάνουν όλους τους τοίχους για να μάθεις να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μόνο μέσα από ένα παράθυρο.
Στις συναναστροφές σου θα αποφασίσεις να απευθύνεσαι μόνο με sms ακόμα και σ’ αυτόν που κάθεται δίπλα σου γιατί θα βαριέσαι να μιλήσεις.
Τον έρωτα θα συνηθίσεις να τον βιώνεις σαν μια μηχανική συγκεκριμένη κίνηση κι όχι απαραιτήτως αναγκαία, ίσως μάλιστα κατά βάθος ανούσια.
Θα σου παίρνουν την ενέργεια που δικαιούσαι και θα στην ξαναπουλάνε με τόκο.
Κι αυτοί που σου φωνάζουν, γι’ αυτούς είναι παντελώς αδιάφοροι.
Τους βλέπουν και τους μετατρέπουν στα μάτια σου σε εύθυμα γραφικά στοιχεία με τάσεις σχιζοειδούς προσωπικότητας.
Τι ονειρεύεσαι όταν έχεις ξεφύγει απ’ όλους και φτιάχνεις το απόρθητο κάστρο που θα κρύβεσαι για τα επόμενα χρόνια που σου απομένουν;
Δεν είναι μάτριξ όλα αυτά, δεν είναι δρακονιανοί που έχουν μυστικά κατακτήσει το πλανήτη χωρίς να πάρουμε χαμπάρι.
Άνθρωποι είναι κοινότυποι, κοιλιόδουλοι, ατομιστές, κλασικοί, αδιάφοροι προς τον πλησίον, άπληστοι, αχόρταγοι που ζουν και υπάρχουν και μεγαλώνουν μέσα από τη δική σου μιζέρια.
Δεν είναι νέα σενάρια συνομοσιολογικού τύπου, όπου θα είμαστε οι γοητευτικά ονειροπαρμένοι πράκτορες που θα τα νικάμε όλα, παίρνοντας ένα χάπι και μ’ ένα σούπερ διαστημόπλοιο θα νικήσουμε τα άλιεν και θα σηκώσουμε ψηλά τα αυτοσχέδια όπλα μας ντυμένοι με στολές mad max δίπλα στις απίστευτες μηχανές μας, ακούγοντας μεταλάδικα που μας ανάβουν τα αίματα.
Δεν είσαι ήρωας του Γουόρκραφτ που θα κερδίσεις τη ζωή πολεμώντας δαίμονες σ’ ενα κουτί εικονικής πραγματικότητας που μπαίνει στο πετσί σου, ρυτιδιάζοντάς το.
Δεν είσαι ο χακεράς που θα σπάσει το σύστημα υπολογιστών «μέδουσα» στο Sword Fish, με τον Τραβόλτα να σου προσφέρει εκατομμύρια για αντάλλαγμα μια Φεράρι και 25 γλάστρες να σου χαϊδεύουν τα… αφτιά.
Δεν είσαι το Κοράκι που θα βγει από το τάφο και με ένα γαμάτο ντύσιμο θα δέχεσαι τις σφαίρες στο θεϊκό κορμί σου και θα γελάς σαρδόνια.
Δεν είσαι ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών που θα σε πάρουν οι αετοί του Γκάνταλφ στην αγκαλιά τους, μόλις θα έχεις σώσει το πλανήτη, πετώντας το δαχτυλίδι στο βουνό του χαμού.
Δεν είσαι ο Μπλέιντ ακόμα κι αν γεμίσεις το σώμα σου τατουάζ πανομοιότυπα, δεν είσαι ο Μπλέιντ ούτε ο μεταλλαγμένος Xman που θα νικήσεις τους Magnito που μπαίνουν στο δρόμο σου.
Αυτά είναι το XόλIγουντ.
Είσαι ο «X» εκ του «χαμένος», φοβισμένος, βυθισμένος στη μιζέρια που σου ετοίμασαν επιμελώς οι γαμπροί της δυστυχίας σου. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις, όχι στον Άρη, αλλά στον ίδιο δρομάκο που ζεις τα τελευταία 20 χρόνια και ο αγωγός από τα βρομόνερα ακόμα δεν θα έχει κλείσει και θα πλημμυρίζει ακόμα το υπόγειό σου με τη πρώτη βροχούλα…
Εδώ είναι Ελλάδα…
Το θυμάσαι καθόλου αυτό; Θυμάσαι από ότι έχουμε κατορθώσει να επιβιώσουμε μέσα στους αιώνες; Θυμάσαι πόσες φορές στοιχημάτισαν ότι θα μας εξαφανίσουν από το χάρτη κι είμαστε ακόμα εδώ;Θυμάσαι πόσοι σπάσαν τη μούρη τους επάνω μας; Θυμάσαι ότι όσες φορές τη σπάσαμε τη μούρη εμείς, ήταν μεταξύ μας;
Αν τίποτα άλλο δεν νιώθεις ικανός να κάνεις και χάνεσαι.
Κράτα μια μνήμη ελάχιστη του τι θα μπορούσες να γίνεις.
Κράτα τη, γιατί θα χρειαστεί σύντομα.
