Δεύτερη επίσκεψη πραγματοποιεί υψηλόβαθμος Κινέζος αξιωματούχος, αυτή τη φορά ο πρόεδρος Χου Zιντάο, στην Ευρώπη σε διάστημα λιγότερο του ενός μήνα. Προορισμός η Γαλλία και η Πορτογαλία.
Η οποία Πορτογαλία έχει επιλεγεί ως η χώρα που θα φιλοξενήσει την πρώτη «οικονομική ζώνη συνεργασίας» ως πύλη κινεζικών επενδύσεων στην Ευρώπη, και θα γίνει «το επιτελείο των κινεζικών εταιριών στην αγορά της Ε.Ε.».
Στη Γαλλία ο Ν. Σαρκοζί περιμένει με ανοιχτές αγκάλες τον Χου, αφού οι Γάλλοι βιομήχανοι της αεροναυπηγικής προσδοκούν να πουλήσουν 100 επιβατικά Airbus και οι της πυρηνικής ενέργειας να συνάψουν ανάλογα κερδοφόρες συμφωνίες.
Ο πολιτικός τους συνεταίρος, δε, προσδοκά να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια νέα παγκόσμια χρηματοπιστωτική τάξη πραγμάτων, στην οποία η Κίνα είναι εκ των ων ουκ άνευ συντελεστών. Ως επόμενος εναλλασσόμενος πρόεδρος του G20, ο Γάλλος πρόεδρος θέλει να βρει, ενόψει της συνόδου στη Νότια Κορέα στο τέλος της άλλης εβδομάδας, «κοινό έδαφος» με την Κίνα.
Τι θα προκύψει είναι άγνωστο, εν μέσω του νομισματικού πολέμου που έχει ξεσπάσει ανοιχτά ή φανερά. Οι Αμερικανοί απαιτούν από την Κίνα να ανατιμήσει το νόμισμά της, δηλαδή να μειώσει τις εξαγωγές και να αυξήσει τις εισαγωγές, αλλιώς απειλούν με δασμούς για τα κινεζικά προϊόντα. Όμως, αυτός είναι δρόμος καταστροφικός τόσο για τη διατήρηση των ρυθμών ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας όσο και αποτροπής τεράστιων κοινωνικών εντάσεων που θα προκαλέσει το κλείσιμο εργοστασίων και η ανεργία. Και η κινεζική ηγεσία είναι αποφασισμένη να αντισταθεί.
Από την άλλη, η εξελισσόμενη ισορροπία ισχύος παγκοσμίως και η οικονομική κρίση ωθεί ευρωπαϊκές χώρες να επανεξετάσουν τη στρατηγική και τους δεσμούς τους με την Κίνα. Η Ε.Ε. είναι, σήμερα, o κύριος εταίρος της Κίνας στο εμπόριο και τις εξαγωγές και η μεγαλύτερη πηγή μεταβιβάσεων τεχνολογίας και εισαγωγών, ενώ η Κίνα κατέχει τη δεύτερη θέση στο εμπόριο της Ε.Ε. και την πιο δυναμική εξαγωγική αγορά για τα ευρωπαϊκά προϊόντα. Η αμοιβαία εξάρτηση βαθαίνει. Στις αρχές του 2010, η Κίνα έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη εξαγωγική αγορά για χώρες της Ε.Ε.
Σε πολιτικό επίπεδο τίθεται το ερώτημα: θα ακολουθήσουν οι χώρες της Ε.Ε. την αμερικανική πολιτική έναντι της Κίνας; Θα κλιμακώσουν την εχθρότητα; Ή θα αποκλίνουν από την επικρατούσα προς το παρόν αμερικανική γραμμή που στοχοποιεί την Κίνα; Κατά τα φαινόμενα, η ευρωπαϊκή καπιταλιστική και πολιτική τάξη μάλλον επιλέγει τη σύγκλιση με την Κίνα και κατά συνέπεια την απόκλιση από τις ΗΠΑ.
Στη Γαλλία ο Ν. Σαρκοζί περιμένει με ανοιχτές αγκάλες τον Χου, αφού οι Γάλλοι βιομήχανοι της αεροναυπηγικής προσδοκούν να πουλήσουν 100 επιβατικά Airbus και οι της πυρηνικής ενέργειας να συνάψουν ανάλογα κερδοφόρες συμφωνίες.
Ο πολιτικός τους συνεταίρος, δε, προσδοκά να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια νέα παγκόσμια χρηματοπιστωτική τάξη πραγμάτων, στην οποία η Κίνα είναι εκ των ων ουκ άνευ συντελεστών. Ως επόμενος εναλλασσόμενος πρόεδρος του G20, ο Γάλλος πρόεδρος θέλει να βρει, ενόψει της συνόδου στη Νότια Κορέα στο τέλος της άλλης εβδομάδας, «κοινό έδαφος» με την Κίνα.
Τι θα προκύψει είναι άγνωστο, εν μέσω του νομισματικού πολέμου που έχει ξεσπάσει ανοιχτά ή φανερά. Οι Αμερικανοί απαιτούν από την Κίνα να ανατιμήσει το νόμισμά της, δηλαδή να μειώσει τις εξαγωγές και να αυξήσει τις εισαγωγές, αλλιώς απειλούν με δασμούς για τα κινεζικά προϊόντα. Όμως, αυτός είναι δρόμος καταστροφικός τόσο για τη διατήρηση των ρυθμών ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας όσο και αποτροπής τεράστιων κοινωνικών εντάσεων που θα προκαλέσει το κλείσιμο εργοστασίων και η ανεργία. Και η κινεζική ηγεσία είναι αποφασισμένη να αντισταθεί.
Από την άλλη, η εξελισσόμενη ισορροπία ισχύος παγκοσμίως και η οικονομική κρίση ωθεί ευρωπαϊκές χώρες να επανεξετάσουν τη στρατηγική και τους δεσμούς τους με την Κίνα. Η Ε.Ε. είναι, σήμερα, o κύριος εταίρος της Κίνας στο εμπόριο και τις εξαγωγές και η μεγαλύτερη πηγή μεταβιβάσεων τεχνολογίας και εισαγωγών, ενώ η Κίνα κατέχει τη δεύτερη θέση στο εμπόριο της Ε.Ε. και την πιο δυναμική εξαγωγική αγορά για τα ευρωπαϊκά προϊόντα. Η αμοιβαία εξάρτηση βαθαίνει. Στις αρχές του 2010, η Κίνα έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη εξαγωγική αγορά για χώρες της Ε.Ε.
Σε πολιτικό επίπεδο τίθεται το ερώτημα: θα ακολουθήσουν οι χώρες της Ε.Ε. την αμερικανική πολιτική έναντι της Κίνας; Θα κλιμακώσουν την εχθρότητα; Ή θα αποκλίνουν από την επικρατούσα προς το παρόν αμερικανική γραμμή που στοχοποιεί την Κίνα; Κατά τα φαινόμενα, η ευρωπαϊκή καπιταλιστική και πολιτική τάξη μάλλον επιλέγει τη σύγκλιση με την Κίνα και κατά συνέπεια την απόκλιση από τις ΗΠΑ.
Σχόλια
