Ισοπεδώνεται η «ζούγκλα» του Καλαί, αλλά όχι οι αιτίες που τη δημιούργησαν
Μετά από 18 μήνες, η κυβέρνηση της Γαλλίας προχώρησε στη βίαιη εκκένωση και ισοπέδωση της αυτοσχέδιας παραγκούπολης που είχε δημιουργηθεί από χιλιάδες πρόσφυγες στο λιμάνι του Καλαί. Πρόκειται για ανθρώπους προερχόμενους κυρίως από τη Συρία, το Σουδάν, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες που έχουν υποστεί τη δυτική «βοήθεια» – συχνά με άμεση εμπλοκή και της Γαλλίας. Εικόνες ντροπής, όχι μόνο για την τάχα πολιτισμένη Ευρώπη αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη, εκτυλίσσονται καθημερινά σ’ αυτόν τον καταυλισμό. Μεταξύ των προσφύγων υπάρχουν περίπου 1.200 ασυνόδευτα παιδιά, που στοιβάχτηκαν κοντά στο λιμάνι με την ελπίδα να μπορέσουν να διαφύγουν στη Βρετανία, καθώς πολλά απ’ αυτά έχουν ήδη συγγενείς να τους περιμένουν εκεί.
Συνολικά ο αριθμός των μεταναστών που διέμεναν στον καταυλισμό πριν φτάσουν οι μπουλντόζες (μαζί με… 3.500 αστυνομικούς) υπολογίζεται γύρω στις 10.000. Αρκετοί από τους πρόσφυγες και μετανάστες αρνούνται να φύγουν. Μάλιστα ένας μεγάλος αριθμός εξ αυτών, γνωρίζοντας τα σχέδια της κυβέρνησης, εγκατέλειψε τον καταυλισμό πριν τη Δευτέρα, με σκοπό να επιστρέψει όταν θα λήξει η επιχείρηση. Επιπροσθέτως, αρκετοί που μπαίνουν στις ουρές για τα λεωφορεία που θα τους διασπείρουν σε κέντρα «φιλοξενίας», δηλώνουν: «Αν μας πάνε σε κάποια πόλη στα περίχωρα του Παρισιού και μπορέσουμε να κάνουμε αίτηση ασύλου, θα είναι εντάξει – αλλιώς, θα επιστρέψουμε στη “ζούγκλα”».
Την ίδια στιγμή, με τη συνεργασία Λονδίνου και Παρισιού, υλοποιείται το τείχος πέριξ του Καλαί για τη μελλοντική αποτροπή προσέγγισης του σημείου από πρόσφυγες και μετανάστες. Στην άλλη όχθη της Μάγχης, στο Ντόβερ, εδώ και κάποιους μήνες έχουν ενταθεί οι έλεγχοι εισροών, ενώ και εκεί σχεδιάζεται η κατασκευή τείχους με «μέτωπο» προς τη θάλασσα. Η βρετανική κυβέρνηση μάλιστα έχει δεχθεί δριμεία κριτική για τη σχετική συμφωνία με τους Γάλλους, καθώς το κόστος των έργων αποτροπής της εισόδου προσφύγων και στις δύο πλευρές της Μάγχης είναι τεράστιο.
Θύματα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολιτικών παιχνιδιών
Η κατάσταση που επικρατεί στη γαλλική ακτή είναι, δυστυχώς, πολύ χειρότερη απ’ αυτή της Ειδομένης, για παράδειγμα. Αυτό ακριβώς αποτελεί και το όνειδος για την υποτίθεται πιο μετριοπαθή –σε σχέση, πάντα, με άλλες ακραίες φωνές εντός Ε.Ε.– κυβέρνηση της Γαλλίας, ιδίως αν συγκριθεί το βάρος που έχει αυτή η χώρα στους μεγαπαίκτες με το, λεγόμενο από τους ίδιους, «ευρωσκουπίδι» Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η παραγκούπολη ήταν γεμάτη ανθρώπους με τραύματα σε όλο τους το σώμα: πρόκειται γι’ αυτούς που προσπάθησαν να διασχίσουν πεζή το Eurotunnel ή να επιβιβαστούν κρυφά σε κάποιο επιβατηγό πλοίο, και δεν τα κατάφεραν. Μα ακόμη κι αυτοί θεωρούνται «τυχεροί», αφού κάποιοι άλλοι κείτονται οριστικά λίγο πιο πέρα, στο επίσης αυτοσχέδιο νεκροταφείο της «ζούγκλας»…
Οι χιλιάδες αυτοί άνθρωποι της «ζούγκλας» (όπως ρατσιστικά την αποκάλεσαν πρώτοι οι Γάλλοι ακροδεξιοί) έπεσαν θύματα πολλών παραγόντων. Πρώτα-πρώτα, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, στις οποίες σημαντικό ρόλο έπαιξε και παίζει η ίδια η Γαλλία – εξ ου και η μεγάλη ευθύνη της απέναντι σε όσους προσπαθούν να γλιτώσουν από την καταστροφή που και η ίδια προκαλεί. Δεύτερον, των πολιτικών μπρα-ντε-φερ, καταρχήν μεταξύ των κυβερνήσεων Γαλλίας και Βρετανίας, με τη δεύτερη να αρνείται να επιτρέψει την είσοδο ακόμα και στα ασυνόδευτα παιδιά που έχουν συγγενείς σε βρετανικό έδαφος. Εν συνεχεία, της πίεσης που δέχτηκε η κυβέρνηση Ολάντ από τις ακροδεξιές δυνάμεις, κυρίως από το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, οι οποίες χρησιμοποιούν σαν αιχμή τη «ζούγκλα του Καλαί». Κοντά σ’ αυτές, πίεση ασκούν και πιο «παραδοσιακές» δυνάμεις, όπως η Δεξιά υπό τον Σαρκοζί, που προπαγάνδιζε τη δική του εκκένωση της «ζούγκλας» σε άλλη περιοχή του Καλαί.
Έτσι τελικά η κυβέρνηση Ολάντ, παριστάνοντας ότι η Γαλλία δεν έχει ευθύνη για τα προσφυγικά κύματα και επιχειρώντας να σαγηνεύσει το ακροδεξιό ακροατήριο, προχώρησε σ’ αυτή τη στρατιωτικού τύπου «εκκαθαριστική επιχείρηση». Μια επιχείρηση που αποσκοπεί στη μετεγκατάσταση των προσφύγων σε κλειστά κέντρα κράτησης διεσπαρμένα σε όλη τη Γαλλία με τελικό στόχο, προφανώς, την «επαναπροώθηση» των περισσότερων από αυτούς στις χώρες τους. Γίνεται λοιπόν σαφές ότι η γαλλική κυβέρνηση προχωρά μ’ αυτόν τον τρόπο βλέποντας ότι το πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί εσωτερικά ανεβάζει κι άλλο τα ποσοστά του κόμματος της Μαρίν Λεπέν – σε αντίθεση με τη δημοτικότητα του προέδρου Φρανσουά Ολάντ και του πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς, που εδώ και καιρό βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Είναι βέβαια αμφίβολο αν οι «σοσιαλιστές» θα κερδίσουν πολλά ανταγωνιζόμενοι την… αυθεντική Ακροδεξιά στο γήπεδό της.
Συνεχίζει απτόητος ο Ολάντ το καταστροφικό έργο του…
Ένα φαινομενικά άσχετο περιστατικό αυτής της εβδομάδας, συγκεκριμένα η συντριβή ενός μικρού ελικοφόρου αεροσκάφους στο αεροδρόμιο της Μάλτας, επανέφερε στο φως τις μυστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις της Γαλλίας στη Μεσόγειο, και ιδίως στη Βόρεια Αφρική – οι περισσότερες χώρες της οποίας ήταν γαλλικές αποικίες και άρα η Γαλλία τις θεωρεί «δικό της» χωράφι. Επιχειρήσεις που εκτελούνται απευθείας από το ίδιο το Υπουργείο Άμυνας της χώρας, και υπογραμμίζουν τις ευθύνες της Γαλλίας στην ανατίναξη ολόκληρων περιοχών, αποτέλεσμα της οποίας είναι τα κύματα των προσφύγων.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση αρχικά είχε διαρρεύσει στα ΜΜΕ ότι επρόκειτο για αεροπλάνο της Frontex. Όμως, μετά από δημόσια διάψευση της ίδιας της Frontex και της Ε.Ε., οι γαλλικές αρχές αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι ήταν αεροπλάνο που οι ίδιες είχαν ναυλώσει και στο οποίο επέβαιναν Γάλλοι στρατιωτικοί με «απροσδιόριστη» αποστολή στις βορειοαφρικανικές ακτές. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Ολάντ πρωτοστατεί και στην προσπάθεια συνέχισης της σύρραξης στη Συρία – άλλη μια πρώην γαλλική αποικία για την οποία το Παρίσι θεωρεί ότι δικαιούται να έχει βαρύνοντα λόγο. Αυτή η πολιτική όλο και πιο συχνά γυρνάει μπούμερανγκ, όπως είναι αναμενόμενο, στο εσωτερικό της Γαλλίας. Και οι συνέπειές της, που βαραίνουν τη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς, δεν μπορούν να ισοπεδωθούν με μπουλντόζες…
Δήλωση του Γκάρι Ντέιλι* στο Δρόμο
Η καταστροφή του καταυλισμού του Καλαί, της λεγόμενης «ζούγκλας», είναι το άμεσο αποτέλεσμα της αναζήτησης ακροδεξιών ψήφων στις επερχόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές. Το μοναδικό καταφύγιο για περισσότερους από 10.000 αιτούντες άσυλο (συμπεριλαμβανομένων πάνω από 1.000 ασυνόδευτων παιδιών) είναι το θύμα ηγετών οι οποίοι νοιάζονται περισσότερο για ψήφους παρά για την άσκηση μιας διακυβέρνησης βασισμένης σε αρχές και αξίες. Αυτή η στάση των γαλλικών αρχών καθρεφτίζεται και στην αντίστοιχη στάση της βρετανικής συντηρητικής κυβέρνησης, η οποία είναι εντελώς εγκληματική, δεδομένων των υποχρεώσεών της προς τα παιδιά της «ζούγκλας» – ανήλικα και συχνά ασυνόδευτα παιδιά τα οποία δικαιούνται βάσει του νόμου να επανενωθούν με μέλη της οικογένειάς τους που ήδη ζουν μόνιμα και νόμιμα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Ιστορία θα μελετά στο μέλλον εμβρόντητη αυτή τη στιγμή ξενοφοβίας, και θα κρίνει πολύ αυστηρά τους πρωταγωνιστές της.
* Ιρλανδός νομικός και ακτιβιστής, αλληλέγγυος από τον καταυλισμό του Καλαί
Γιώργος Πατέλης
