Του Στέλιου Ελληνιάδη
Στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας The New York Times είναι ανεβασμένο ένα βίντεο με μονταρισμένα πλάνα από διάφορες επιθέσεις αστυνομικών σε βάρος μαύρων, που συχνά καταλήγουν σε εν ψυχρώ φόνους, τραβηγμένα από πολίτες που παραβρέθηκαν άθελά τους στο γεγονός και το κατέγραψαν με το κινητό τους τηλέφωνο. Μοιάζουν με εικόνες από κινηματογραφικές ταινίες κακής ποιότητας, γιατί εάν δεν ξέρεις ότι είναι πραγματικές, ότι απεικονίζουν συμβάντα, σου φαίνονται πολύ χοντροκομμένες για να είναι αληθινές. Στη μια ο αστυνομικός πυροβολεί πολλές φορές ένα μαύρο που φεύγει τρέχοντας σε ένα πάρκο χωρίς να κρατάει τίποτα στα χέρια του, μέχρι να τον πετύχει και να τον σκοτώσει. Στην άλλη, ο αστυνομικός ρίχνει βίαια κάτω ένα μαύρο μπροστά σε ένα αυτοκίνητο, τον σκεπάζει με μια κουβέρτα και τον πυροβολεί απανωτά μέχρι να ξεψυχήσει. Στο πιο πρόσφατο περιστατικό, η κοπέλα που είναι συνεπιβάτης και έχει στο πίσω κάθισμα το μικρό παιδί της, καταγράφει με το κινητό τη στιγμή που ο αστυνομικός πυροβολεί τέσσερις φορές εξ επαφής τον φίλο της που κατ’ εντολή του μπάτσου προσπαθεί να βγάλει από την τσέπη του το δίπλωμα οδήγησης! Κι αυτά είναι λίγα σε σχέση με τα 776 άτομα που σκοτώθηκαν από αστυνομικούς στις ΗΠΑ μέσα σε ένα χρόνο! Οι περισσότεροι έγχρωμοι.
Ούτε η κατακραυγή που έχουν ξεσηκώσει δεκάδες τέτοιες δολοφονίες ανυπεράσπιστων μαύρων, ούτε οι παρεμβάσεις του Ομπάμα και άλλων πολιτειακών παραγόντων, ούτε η διόγκωση του κινήματος «Οι μαύρες ζωές αξίζουν», ούτε η μεγάλη δημόσια αποδοκιμασία, δεν φαίνεται να επηρεάζουν κατ’ ελάχιστο τις βαθιά ριζωμένες ρατσιστικές αντιλήψεις, ένα κοινωνικό καθεστώς που δεν άλλαξε στον πυρήνα του από την εποχή της δουλείας, μια σειρά από αντιθέσεις που αντί να επιλύονται οξύνονται συνεχώς στην πιο πλούσια και ισχυρή χώρα του κόσμου.
Ανεξάρτητα από το ποιοι και γιατί πυροβόλησαν εξ αποστάσεως και σκότωσαν πέντε αστυνομικούς και τραυμάτισαν άλλους 6 στο Ντάλας, κατά τη διάρκεια μιας ειρηνικής διαδήλωσης κατά της αστυνομικής βίας σε βάρος των μαύρων, δεν ακούγεται πλέον σαν υπερβολή η διαπίστωση ότι στην Αμερική μαίνεται ένας ακήρυχτος εμφύλιος πόλεμος ή ότι μαίνονται πολλοί ακήρυχτοι πόλεμοι ταυτόχρονα, με διάφορα μέσα και ανάμεσα σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Ακόμα και στην Αμερική που ο καθένας έχει σπίτι του από πιστόλια μέχρι Καλάσνικοφ, που η ζωή των άλλων δεν έχει και μεγάλη αξία, ιδίως εάν είναι ξένος ή ντόπιος έγχρωμος, ομοφυλόφιλος, φτωχός ή παραβατικός, αρχίζουν και οι πιο απολίτικοι και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του αμερικάνικου τρόπου ζωής να νιώθουν άβολα. Η ψυχολογία της κοινωνίας στην Αμερική έχει γίνει μπάχαλο. Είναι αμέτρητοι αυτοί που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν κάθε έναν που είναι κάπως διαφορετικός. Χίλιες μαζικές δολοφονίες (πάνω από τέσσερα άτομα) έχουν καταγραφεί τα τελευταία τρία χρόνια! Όσα φίλτρα ασφαλείας και να διαθέτει το πιο οργανωμένο σύστημα κοινωνικής χειραγώγησης στον κόσμο, η ποσοτική υπερσυσσώρευση αντιθέσεων, ανταγωνισμών, πολέμων, διαψεύσεων, φτώχειας και ενδογενούς βίας, επενεργεί διαλυτικά στον κοινωνικό ιστό και δημιουργεί ανεξέλεγκτες εκρηκτικές καταστάσεις.
Το πολιτικό στοιχείο συγκρούεται με το κοινωνικό, το οικονομικό με το πολιτισμικό, το πολιτισμικό με το πολιτικό, όλα εναντίον όλων∙ αντί να ενσωματώνονται διαχωρίζονται και συγκρούονται μεταξύ τους. Υπάρχει καθολική δυσαρέσκεια που εκφράζεται με τους πιο συμβατούς, αλλά και με τους πιο ασύμβατους τρόπους. Καθώς ο πλούτος συγκεντρώνεται στο 1% του πληθυσμού και τεράστια τμήματα του πληθυσμού φτωχοποιούνται (περίπου το 80% είναι σε γκρίζα ή μαύρη ζώνη) και καθώς η μαζική βία που εξάγεται στο εξωτερικό επιστρέφει, εκβαρβαρίζει περαιτέρω και εκδηλώνεται άτσαλα στο εσωτερικό της κοινωνίας, οι δικλείδες ασφαλείας μπλοκάρουν και τα φίλτρα κατευνασμού της δυσαρέσκειας αχρηστεύονται. Η υποβάθμιση της ζωής και η αποθέωση της βίας σε βάρος των άλλων γυρίζει πλέον προς τα μέσα, ασυγκράτητη. Το φίδι καταβροχθίζει ήδη την ουρά του…
