Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Θα ακολουθήσουν την κυβερνητική… πεπατημένη οι νεοεκλεγέντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που έχουν το πάνω χέρι; Την ερώτηση κάνουν πολλοί, καλόπιστοι και κακόπιστοι, όταν μιλούν για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, των οργανισμών και υπηρεσιών.
Η πεπατημένη του (μένει να αποδειχτεί) παλιού πολιτικού συστήματος ήθελε την επομένη των εκλογών οι ενδιαφερόμενοι για κάποια υψηλόβαθμη θέση να κυκλοφορούν στα βουλευτικά γραφεία, να ψάχνουν ποιο είναι «το πιο κοντινό στον υπουργό» πρόσωπο, ποια είναι η πόρτα που πρέπει να ξεκλειδώσουν για να «τρυπώσουν». Κι εκεί ακριβώς, βρισκόταν πάντα ένας βουλευτής ή ένας παρατρεχάμενος που είχε το «σωστό» κλειδί.
Λογικά, το νέο ύφος της νέας κυβέρνησης βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα. Η βουλιμική διάθεση άλωσης του κράτους από «κολλητούς» θυμίζει στο λαό όλα εκείνα από τα οποία θέλησε να απαλλαγεί, δίνοντας την ευκαιρία στην Αριστερά. Στην πραγματικότητα, το κράτος των ημετέρων είναι η μία (αλλά όχι η μοναδική) πλευρά της παλιάς σαπίλας την οποία η κοινωνία με την ψήφο της αποφάσισε να ξεφορτωθεί.
Πεδίο δόξης λαμπρό για την Αριστερά, η οποία φέρνει ένα νέο ήθος και η οποία (θεωρητικά μιλώντας) απεχθάνεται τα ρουσφέτια και τις «εξυπηρετήσεις» ως τρόπο άσκησης πολιτικής. Σε κάθε περίπτωση, η λαϊκή εντολή δεν είναι επιταγή για βόλεμα «κολλητών». Έστω και αριστερών «κολλητών».
Μ’ αυτή την έννοια, δεν γίνεται εύκολα κατανοητό το… μποτιλιάρισμα τηλεφωνημάτων και επισκέψεων που παρατηρείται σε μερικές περιπτώσεις τις τελευταίες ημέρες. Ούτε γίνονται εύκολα κατανοητά τα μηνύματα που έρχονται από μερικά σημεία της χώρας και δείχνουν ισχυρές επιβιώσεις του παλιού μέσα στο νέο. Βουλευτές της Αριστεράς που μοιράζουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, έχουν ήδη πάρει διαζύγιο από την Αριστερά. Και κάποιος πρέπει, επιτέλους, να τους το ανακοινώσει.
Είναι σίγουρο ότι ακόμη και χωρίς την πεπατημένη μπορούν να βρεθούν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ικανοί να γίνουν διευθυντές νοσοκομείων, διευθυντές εκπαίδευσης, διευθύνοντες οργανισμών, γραμματείς Αποκεντρωμένων Διοικήσεων κ.λπ. Η πεπατημένη του παλιού συστήματος μπορεί ενδεχομένως να δίνει… μπόνους στον βουλευτή και να τον βοηθά να φτιάξει τον μηχανισμό του, αλλά αυτό είναι το νόημα της πολιτικής μιας κυβέρνησης της Αριστεράς;
Είναι προφανές ότι χρειάζεται ένα άλλο πνεύμα, αλλά είναι εξίσου προφανές ότι επείγει να εξευρεθούν, να διατυπωθούν και να εκφωνηθούν δημόσια οι διαδικασίες και τα κριτήρια για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού. Διαφορετικά, παρά τα πρώτα θετικά δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να δίνουν τη θέση τους στην πικρή γεύση τού «μια απ’ τα ίδια».
Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι το σωστό μήνυμα προς την κοινωνία… Κι αυτό χρειάζεται να το καταλάβουν και οι βουλευτές της Αριστεράς που τάζουν πόστα, αλλά και οι υποψήφιοι που άρχισαν να τους πολιορκούν. Δεν αξίζει αυτό σε ένα λαό που τιμώρησε το παλιό πολιτικό προσωπικό, που έκανε την υπέρβαση, που διεκδίκησε άλλο ήθος στην εξουσία. Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα κριθεί και από αυτό.
