Επιμέλεια: Γιάννης Σχίζας
Η Γενική Θεωρία, η σύγχρονη θεωρία της βαρύτητας, δηλαδή, αντιμετωπίζει το Σύμπαν ως ενιαίο και συνεχές στη δομή του, όπου ο χωροχρόνος δεν είναι κάτι διαφορετικό από την ύλη, αλλά ο ίδιος δεν είναι παρά ένα από τα υλικά συστατικά του κόσμου, μια οντότητα που ταλαντώνεται, διακυμαίνεται, κάμπτεται και συστρέφεται. Όπως αρέσει στον Ροβέλι να επαναλαμβάνει πρόκειται για «ένα γιγαντιαίο, εύπλαστο μαλάκιο», στο οποίο ανήκουν τα πάντα.
Τα «πάντα», μηδενός εξαιρουμένου, δεν είναι «μέσα» στο μαλάκιο, είναι μέρη του («τρόποι» του, δηλαδή τροποποιήσεις του, για να θυμηθούμε τον Σπινόζα): ένα Όλον με δομή, όχι ένα σύνολο σημείων και μια διαδοχή στιγμών, όπως το βλέπει η νευτώνεια μηχανική κι εμείς μαζί της, λόγω της αντιληπτικής μας προκατάληψης από την εμπειρία της δικής μας κλίμακας του κόσμου, από τον τρόπο με τον οποίο μας φαίνονται τα πράγματα. Εκεί που ο κόσμος, σύμφωνα με τον Νεύτωνα, ήταν σωμάτια κινούμενα στον ομοιόμορφο, απόλυτο χρόνο στο εσωτερικό του άδειου δοχείου του χώρο, τώρα, με τον Αϊνστάιν, ο χωροχρόνος είναι ένα πεδίο, ο κόσμος αποτελείται μόνο από πεδία και σωματίδια, ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι διαφορετικοί μεταξύ τους, δεν είναι διαφορετικοί από την υπόλοιπη φύση – είναι απλά ένα ακόμα πεδίο ανάμεσα στα άλλα (σελ. 145).
Στην Κβαντομηχανική, από την άλλη, ο κόσμος είναι απολύτως κοκκώδης. Που πάει να πει πως όλες του οι «ποιότητες» έχουν διακριτό χαρακτήρα, δεν είναι συνεχείς. Η μάζα έχει ένα ελάχιστο όριο κάτω από το οποίο δεν πάει, μπορεί να διαιρεθεί μέχρι το σημείο αυτό και όχι παρακάτω. Το ίδιο η ενέργεια, το ίδιο η ορμή, η στροφορμή κι όλα τα υπόλοιπα. Με άλλα λόγια, τα πάντα στη φύση είναι «κβαντισμένα», δεν υπάρχουν συνεχείς οντότητες. Το Σύμπαν είναι ένα τεράστιο λέγκο, αποτελούμενο από διακριτά «τουβλάκια», τα οποία φθάνουν σε ένα ελάχιστο μέγεθος, το οποίο είναι απολύτως ελάχιστο. Τα τουβλάκια δεν σπάζουν σε μικρότερα: έτσι είναι η φύση κι όχι αλλιώς.
Επιπλέον, στην Κβαντομηχανική επικρατεί εμμενώς η απροσδιοριστία: μπορούμε να μιλάμε μόνο με πιθανότητες. Προσοχή! Η απροσδιοριστία δεν οφείλεται σε κάποια γνωστική μας υστέρηση, η οποία μπορεί να επιδιορθωθεί συν τω χρόνω, αλλά είναι στοιχείο του ίδιου του κόσμου.
Κ. Λάσκος, Αυγή
Προσκλητήριο για την Οίτη
Η Κίνηση Πολιτών για την Προστασία της Οίτης, σε συνεργασία με τους Ορειβατικούς Συλλόγους Λαμίας και Άμφισσας, τον Όμιλο Φίλων του Δάσους και τον Σύλλογο Δρομέων Φθιώτιδας «Τραχίνα», διοργανώνουμε την Πορεία Αλληλεγγύης στην Οίτη, την Κυριακή 24 Μαΐου.
Να θυμίσουμε ότι στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας έχουν κατατεθεί αιτήσεις για την εγκατάσταση πέντε συνολικά αιολικών σταθμών 37 ανεμογεννητριών, 120μ ύψος η κάθε μια, σε υψόμετρα από 1.700 έως 2.100 μ. Η αίτηση που αφορά στη θέση «Τούρλα-Βλιτοτσούμαρο» με 15 ανεμογεννήτριες, έχει πάρει την έγκριση άδειας παραγωγής και τη θετική γνωμοδότηση από το Κεντρικό Συμβούλιο Περιβαλλοντικής Αδειοδότησης και είναι στη φάση της έκδοσης Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων. Οι άλλες τέσσερις αιτήσεις, που αναφέρονται στις θέσεις Πύργος, Ξεροβούνι και Μακρυράχη, με συνολικά 22 ανεμογεννήτριες, είναι στη φάση της αξιολόγησης των αιτήσεων παραγωγής.
Πρόκειται για την Οίτη του Εθνικού Δρυμού, Προστατευόμενη Περιοχή NATURA, με την πλούσια και σπάνια χλωρίδα και πανίδα, το βουνό των λουλουδιών, της Βερόνικας της Οίτης, του αγριόγιδου, του χρυσαετού, του δρυοκολάπτη. Είναι το βουνό με τα περισσότερα και τα ομορφότερα φαράγγια στην Ελλάδα, με τις ιαματικές πηγές, με τα πλούσια νερά και τον Γοργοπόταμο, το βουνό της Εθνικής Αντίστασης, του μυθικού Ηρακλή και της Πυράς του Ηρακλέους, που ο καθένας μπορεί να απολαύσει, ακόμα και με μονοήμερες εκδρομές, σε μια απόσταση δύο ωρών από Αθήνα και Θεσσαλονίκη… Η εγκατάσταση ανεμογεννητριών στις κορυφογραμμές της Οίτης και στα 2000 μέτρα κακοποιεί το ορεινό τοπίο, υπονομεύει τον ήπιο εναλλακτικό τουρισμό της περιοχής και βλάπτει τις προοπτικές μελλοντικής βιώσιμης ανάπτυξης διώχνοντας ουσιαστικά όσους θα ήθελαν να ζήσουν αξιοπρεπώς και να επενδύσουν στα χωριά τους, αξιοποιώντας αυτές τις δυνατότητες.
Από τον ιστότοπο Οικολογείν
Τα ελληνικά αγριολούλουδα
«Η μεγάλη ποικιλία που παρουσιάζεται στο κλίμα, από τα ψηλά Βουνά του Όλυμπου, στα χαμηλά σημεία στη θάλασσα και η μεγάλη ποικιλία σε διαφορετικά πετρώματα, συνεπάγεται την προσαρμογή των φυτών σε πολλά διαφορετικά περιβάλλοντα. Είναι επίσης η γεωγραφική ιστορία της περιοχής που την κάνει ξεχωριστή, το ότι δεν είχαμε παγετώνες περιόδους, σε εμάς έφτασαν οριακά. Αυτό σημαίνει ότι πολλά φυτά από τη βόρεια Ευρώπη βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα και τις νοτιότερες περιοχές. Όμως και η γεωγραφική θέση παίζει ρόλο αφού η χώρα μας συγκεντρώνει είδη φυτών και αγριολούλουδων που μετακινήθηκαν σταδιακά σε διάφορες γεωλογικές περιόδους, εκτός από τον Βορρά και την κεντρική Ευρώπη, και από τον Καύκασο, την Τουρκία, το Ιράν, ακόμα και από την Αφρική» διευκρινίζει ο κ. Φωτιάδης.
Το εμπόριο αντιθέτως δεν έχει συμβάλει στην ποικιλία των λουλουδιών που ανθίζουν στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον κ. Φωτιάδη, «τα είδη που έχουν έρθει μέσω εμπορικών οδών, από την αρχαιότητα έως την μετά-Κολόμβου εποχή (όταν τα ταξίδια μεταξύ ηπείρων έγιναν πολύ πιο εύκολα), τα γνωρίζουμε και δεν είναι πολλά. Θεωρούμε ότι πλέον έχουν προσαρμοστεί πλήρως στον Ελλαδικό χώρο και δεν τα αποκαλούμε ξενικά αλλά, από την άλλη, δεν έχουν παίζει σημαντικό ρόλο στην χλωρίδα της περιοχής. Αντιθέτως, τα είδη που έρχονται τώρα πλέον, δηλαδή από την μετά-Κολόμβου εποχή και εξής, από την Αυστραλία και την Αμερική θεωρούνται συνήθως εισβλητικά και χωροκατακτητικά και είναι επικίνδυνα για τα τοπικά είδη».
Τα αγριολούλουδα ήδη από την αρχαιότητα έχουν επηρεάσει την αισθητική και την αρχιτεκτονική του ελλαδικού χώρου, για παράδειγμα το Κορινθιακό κιονόκρανο είναι το φύλλο ενός είδους που φύεται στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, ενώ συνδέονται με τοπικές παραδόσεις. «Το Βάλσαμο ή βαλσαμόχορτο ή σπαθόχορτο το λέμε επίσης και φυτό του Αϊ-Γιάννη, το χαμομήλι το λέμε και φυτό του Αϊ-Γιώργη. Ο φλόμος, ο οποίος είναι βότανο για τον βήχα στη λαϊκή παράδοση – εξ ου και το ρήμα φλομώνω, είναι ένα φυτό με έντονα κίτρινα λουλούδια το οποίο υπάρχει παντού στην Ελλάδα αλλά σχεδόν σε κάθε περιοχή είναι διαφορετικό είδος, πάρα πολύ σπάνιο» τονίζει ο κ. Φωτιάδης. Εκτός από τα αγριολούλουδα με φαρμακευτικές χρήσεις, υπάρχουν και εκείνα που τρώγονται! «Ίσως όχι το λουλούδι, αλλά ο βλαστός σίγουρα. Σε κάποιες περιοχές στη Βόρειο Ελλάδα για παράδειγμα κάνουν πίτες και με παπαρούνα. Το ραδίκι ή η πικραλίδα, ας είναι αγριολούλουδα, ο βλαστός τους τρώγεται, σε πίτες και σε σαλάτα».
ΑΠΕ-ΜΠΕ, Γ. Φωτιάδης, επίκουρος καθηγητής ΓΠΑ
