Η ελληνική οικονομία και κοινωνία τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν ισοπεδωθεί. Το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά 25%, η φοροληστεία και η μείωση των μισθών-εισοδημάτων έχουν χτυπήσει άγρια τα μεσαία και φτωχά στρώματα, η ανεργία έχει εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη –η μεγαλύτερη στην Ευρώπη με 800.000 ανέργους–, η μετανάστευση (500.000 νέοι) έχει πλήξει το πιο παραγωγικό ηλιακά τμήμα του ελληνικού πληθυσμού με άμεσες και πολλαπλές συνέπειες στο δημογραφικό ζήτημα κ.ο.κ. Αποτέλεσμα όλων αυτών των πολιτικών που υπαγορεύτηκαν-επιβλήθηκαν από τους εταίρους-θεσμούς και υλοποιήθηκαν από το εγχώριο πολιτικό σύστημα ήταν να σπρωχτεί ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στη φτώχια και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Και πάνω σ’ αυτό το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τα τελευταία χρόνια, έχει εξασκηθεί μια ιδιαίτερη πολιτική απόσπασης συναίνεσης και χειραγώγησης. Πρόκειται για το μοντέλο διαχείρισης της φτώχειας μέσω των επιδομάτων, των κοινωνικών μερισμάτων, του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Στο τέλος του χρόνου, αν έχουν πιαστεί οι στόχοι των πλεονασμάτων, θα δίνεται κάτι στους πιο φτωχούς για να μην διαμαρτύρονται και πολύ. Οι φιλάνθρωποι κυβερνώντες πασπαλίζουν με ψίχουλα το πόπολο για να κάθεται ήσυχο.
Αυτή η πολιτική (με κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές αποχρώσεις) ξεκίνησε δειλά-δειλά επί πρωθυπουργίας Αντ. Σαμαρά, αποθεώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζεται από τη Ν.Δ. Έχουν καταλάβει όλες οι πτέρυγες του πολιτικού συστήματος ότι τους είναι απαραίτητη. Προφανώς όχι για να κρατήσουν όρθια την κοινωνία –αυτό το έχει κατορθώσει η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών και οι οικογενειακή δεσμοί– αλλά για να διατηρούν σε κάποιο ύψος τα εκλογικά τους ποσοστά.
Τις προηγούμενες μέρες η Ν.Δ. πρότεινε να συνταγματοποιηθεί το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνεται πολύ περήφανος γι’ αυτό την πρόταση που προωθεί. Μάλιστα σ’ αυτή την προσπάθειά του βρήκε αντίθετο τον ΣΥΡΙΖΑ που ήθελε κάποιες άλλες διατυπώσεις ενώ ουσιαστικά συμφωνεί στην πρόταση. Δεν αντέχεται τόση φιλανθρωπία μαζεμένη…
