Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. παρατεινόταν διαρκώς λόγω της δυστοκίας της να καταλήξει σε οποιαδήποτε απόφαση, κι έτσι έφτασε σε μια άνευ προηγουμένου διάρκεια: ξεκίνησε την Παρασκευή 17 Ιουλίου και «ολοκληρώθηκε» την Τρίτη 21 Ιουλίου. Τελικά αυτό που ανακοινώθηκε ήταν μια επιεικώς ανεπαρκής και τραγική, από κάθε άποψη, συμφωνία. Η ποιότητα της πενθήμερης διαδικασίας, που στιγμές-στιγμές θύμιζε καβγά σε ζωοπάζαρο, και αυτή καθαυτή η κατάληξή της, επιβεβαίωσε ότι η κατ’ όνομα «Ένωση» έχει αποσαθρωθεί σε ένα σκορποχώρι. Μια μη-ένωση που διαπερνιέται από τις λυσσαλέες αντιπαραθέσεις διαφόρων κρατών μελών και ομαδοποιήσεων, η οποία φυσικά αδυνατεί να χαράξει μία έστω και στοιχειωδώς κοινή γραμμή διεξόδου από τη βαθιά, δομική, πολύπλευρη κρίση της. Πόσο μάλλον να αποφασίσει μια μίνιμουμ κοινή πορεία στον σημερινό χαοτικό κόσμο, στην ανατίναξη του οποίου κι αυτή «βοήθησε» ουκ ολίγον.
Όταν ο από καραμπόλα πρόεδρος του Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ έβγαινε μετά από 90 ώρες μαλλιοτραβήγματος και αναφωνούσε με στόμφο «We did it» («Τα καταφέραμε»), δικαίως αντηχούσαν βροντερά γέλια απ’ άκρη σε άκρη της Γηραιάς Ηπείρου, και χαμογελούσαν ειρωνικά οι διαπιστευμένοι στις Βρυξέλλες δημοσιογράφοι. Ιδίως αφού τη φράση του, που βάζει υποψηφιότητα για να μείνει στα κλασικά ανάλεκτα της ευρωπαϊκής φαρσοκωμωδίας, τη συμπλήρωνε άλλη μία πρόταση: «Η Ευρώπη είναι ισχυρή και ενωμένη». Δεν σταμάτησε όμως εκεί ο κύριος πρόεδρος: κουνώντας αδέξια το δεξί χέρι, σαν φιγούρα που την κινεί ένας άπειρος καραγκιοζοπαίκτης*, συνέχισε απτόητος: «Η συμφωνία μάς εκτοξεύει στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, είναι η πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία… που ο σεβασμός του κράτους δικαίου γίνεται αποφασιστικό κριτήριο για τις δαπάνες του προϋπολογισμού. Και η πρώτη φορά που από κοινού ενδυναμώνουμε τις οικονομίες μας απέναντι σε μια κρίση»!
Δουλεμπορικό ακυβέρνητο
Οι εμφανώς βεβιασμένοι πανηγυρισμοί έρχονται σε καταφανή αντίθεση με την πραγματικότητα. Η κατ’ ευφημισμόν Ευρωπαϊκή Ένωση θυμίζει πια ένα δουλεμπορικό ακυβέρνητο, που με το ζόρι πλέει ενώ τα νερά γίνονται όλο και πιο ταραγμένα. Αυτό που ξεκίνησε σαν εμπορικό καρτέλ-συνεταιρισμός κρατών και στη συνέχεια εξελίχτηκε σε υπερκρατική οντότητα, αρχικά με βορειοαμερικανική ενθάρρυνση, σήμερα έχει πέσει στα βράχια – ακόμη και χωρίς να αντιμετωπίζει κάποιο ισχυρό αντίπαλο δέος. Ο ηγεμονικός ρόλος της Γερμανίας, που καθοδήγησε την αφαίρεση κυριαρχίας από τα κράτη μέλη και την επιβολή ενός ακραίου ορντοφιλελευθερισμού, «κορυφώθηκε» με την επιβολή μνημονίων στον ευρωπαϊκό Νότο. Τα κοινωνικά συμβόλαια ανατινάχθηκαν από ένα «ακραίο κέντρο» (κεντροδεξιά και κεντροαριστερά) που έβαλε την αγορά στο τιμόνι, και ενίσχυσε τις αντιδημοκρατικές δομές μιας διεθνικής υπερκρατικής δομής (όλοι οι αποφασιστικοί «θεσμοί» δεν είναι εκλεγμένοι, και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι το μοναδικό στον κόσμο που δεν νομοθετεί!). Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο αποφασίζει, και τα εθνικά κοινοβούλια επικυρώνουν τυπικά τους «μονόδρομους», ενώ τα δημοψηφίσματα (που επιφύλαξαν πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις στην ευρωκρατία) θεωρούνται «λαϊκισμός» και συστήνεται πλέον να αποφεύγονται.
Βοά πια η πραγματικότητα ότι αυτή η αντιδημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση των καταναγκασμών, της τοκογλυφίας και των εκβιασμών δεν φέρνει τίποτα καλό, ούτε μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Είναι πλέον το αντίθετο της δημοκρατίας, της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της αξιοπρέπειας και της ευημερίας
Παρ’ όλα αυτά, το «πρόβλημα» δεν λύθηκε, οξύνθηκε… Με γοργό ρυθμό οι όποιες συγκλίσεις του παρελθόντος θάμπωσαν μπροστά στην αδυναμία να απαντηθεί η «πεισματάρικη» κρίση. Η απονομιμοποίηση αυτών των πολιτικών κορυφώθηκε την τελευταία δεκαετία, αρχικά από τα λαϊκά κινήματα που αντιμάχονταν τα μνημόνια, ενώ ταυτόχρονα δυνάμωνε ένας πολύμορφος ευρωσκεπτικισμός. Το αποτέλεσμα είναι μια πολιτική αστάθεια διαρκείας ακόμη και στα ισχυρότερα κράτη μέλη, αφού οι παραδοσιακές δυνάμεις που μονοπωλούσαν την πολιτική ζωή γνωρίζουν εξίσου πρωτοφανή απονομιμοποίηση. Τα καρτέλ που έχουν συγκροτηθεί σήμερα στο εσωτερικό της Ε.Ε. από ομάδες κρατών που αντιπαρατίθενται, επιτείνουν την αδυναμία συνεννόησης, ενώ ταυτόχρονα η «ολοκλήρωση» αδυνατεί να αποσυρθεί από τον ευρωατλαντισμό. Κάπως έτσι οι διακηρύξεις για «κοινοτική αλληλεγγύη» και «ανεξάρτητο διεθνή ρόλο» έχουν πάει περίπατο.
Να απελευθερωθεί ο νους
Οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν πια (αν είχαν και ποτέ) τίποτα να κερδίσουν από μια τέτοια υπερκρατική οντότητα. Κι αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τους λαούς των κρατών όπως η Ελλάδα, που είδαν την οικονομία τους να «μεταρρυθμίζεται» μέχρις ολοκληρωτικής καταστροφής και την όποια κυριαρχία τους είχε απομείνει να εξαϋλώνεται. Επιπλέον, ειδικά ο ελληνικός λαός, έχοντας μετατραπεί σε υποζύγιο των «εταίρων» καλείται να κάνει κάθε είδους παραχωρήσεις σε επεκτατικούς γείτονες τους οποίους η ευρωκρατία θέλει να καλοπιάσει. Βοά πια η πραγματικότητα ότι αυτή η αντιδημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση των καταναγκασμών, της τοκογλυφίας και των εκβιασμών δεν φέρνει τίποτα καλό, ούτε μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Είναι πλέον το αντίθετο της δημοκρατίας, της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της αξιοπρέπειας και της ευημερίας.
Ο νους πρέπει να στραφεί στο πώς μπορεί να οικοδομηθεί η αναγκαία ισότιμη συνεργασία ελεύθερων κρατών και εθνών του ευρωπαϊκού χώρου σε εντελώς διαφορετική βάση. Η ευρωπαϊκή διάσταση δεν μπορεί να διαγραφεί, δεν μπορεί όμως και να οδηγεί σε αναβάπτιση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και των πολύμορφων καταναγκασμών που αυτός επιβάλλει επί δεκαετίες – χωρίς να καταφέρνει, θυμίζουμε, έστω και μια στοιχειωδώς ανεκτή διαχείριση ακόμη και προβλημάτων όπως μια πανδημία. Σε διαφορετική βάση σημαίνει όχι όπως πριν, κι αυτό απαιτεί αλλαγή του καταστροφικού μοντέλου και των συνηθειών που διαπερνούν ιδίως τις πλουσιότερες κοινωνίες της Ευρώπης. Αν θέλουμε μια δημοκρατική και βιώσιμη Ευρώπη, που ταυτόχρονα δεν θα αυτοϋπονομεύεται ανατινάζοντας άλλες χώρες, το μυαλό μας πρέπει να βγει από τον σημερινό ασφυκτικό ζουρλομανδύα.
* Αξίζει τον κόπο να δει κανείς το δίλεπτο βίντεο: το «πανηγυρικό» στιλ του θυμίζει αφασιακές ομιλίες των ηγετών του Συμφώνου της Βαρσοβίας λίγο πριν καταρρεύσει και επισήμως η Σοβιετική Ένωση… (twitter.com/rtenews/status/1285451647414566912).
Διαβάστε ακόμη:
► Ευρώπη-μπάχαλο (φύλλο 503).
► Τι χρειαζόμαστε μια γερμανική Ε.Ε.; (φύλλο 493).
► Γερμανικός ιός (φύλλο 492).
► Ανέλαβε καθήκοντα η νέα Κομισιόν (φύλλο 478).
► Οκτώ σημεία για την Ευρώπη (φύλλο 456).
► “Ειρηνική συνύπαρξη” με την ευρωκρατία, τέλος! (φύλλο 447).
► Η Ε.Ε. σε “εκκαθάριση εν λειτουργία” (φύλλο 435).
► Ωραία μου Ευρώπη (φύλλο 433).
► Απειλητικά σύννεφα πάνω από την Ε.Ε. (φύλλο 426).
► Πού βαδίζει η Ευρώπη; (φύλλο 422).
► Γεωπολιτική της Ευρώπης (φύλλο 350).
