Αν η δουλειά ήταν, εξ ορισμού, καλό πράγμα δεν θα μας πληρώνανε για να την κάνουμε. Θεωρητικά, λοιπόν, θα έπρεπε να μας αμείβουν ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίας της. Πράγμα που ξέρουμε πως δεν ισχύει – το γιατί δεν είναι της παρούσης, ας το ρίξουμε στον καπιταλισμό γενικώς να ξεμπερδεύουμε.
Το ποια είναι η δυσκολότερη δουλειά του κόσμου είναι κάπως υποκειμενικό. Οι Αμερικανοί, που τη βρίσκουν με τα καλλιστεία και τα κακιστεία κάθε είδους και τις κατατάξεις, διαθέτουν διάφορες λίστες με τις 5, 10 ή 25 χειρότερες δουλειές στον κόσμο. Μερικές λίστες είναι εύγλωττες και διασκεδαστικές. Σε μια απ’ αυτές βρίσκουμε στην κορυφή των χειρότερων δουλειών στον κόσμο τους ανθρακωρύχους – πράγμα που δύσκολα θα μπορούσε κανείς να αρνηθεί. Αμέσως μετά έρχεται το επάγγελμα του προέδρου των ΗΠΑ (μη ρωτάτε γιατί) κι ακολουθούν μεταξύ άλλων οι αλιείς καβουριών στην Αλάσκα, οι μισθοφόροι, οι καθαριστές των υπονόμων της Καλκούτας, οι δάσκαλοι στα δημόσια σχολεία, οι μεταλλεργάτες, οι διαπραγματευτές του ΟΗΕ, οι καθαριστές των δημοσίων ουρητηρίων, οι συλλέκτες σκοτωμένων ζώων, οι εργολάβοι κηδειών, τα μοντέλα, οι φρουροί των ανακτόρων του Μπάκιγχαμ, οι καθαριστές σκηνών εγκλήματος, οι ταξιθέτες των πορνοσινεμά κ.ά.
Στη λίστα αυτή εγώ θα πρόσθετα -με βάση προσωπικές μου απέχθειες και φοβίες- τους καθαριστές τζαμιών στους ουρανοξύστες, τους κυβερνητικούς εκπροσώπους (ανέτως συγκρινόμενους με τους καθαριστές των υπονόμων της Καλκούτας), τους καθαριστές περιττωμάτων ζώων (όπου υπάρχουν), τις καμαριέρες του Sofitel της Νέας Υόρκης (και άλλων πεντάστερων ξενοδοχείων στις μητροπόλεις του καπιταλισμού).
Ωστόσο, καμιά από αυτές τις αποδεδειγμένα δύσκολες, επικίνδυνες, βαριές, ανθυγιεινές δουλειές δεν μπορεί να συγκριθεί με την πραγματικά δυσκολότερη δουλειά του κόσμου: τη δουλειά του Έλληνα πρωθυπουργού. Είναι το μόνο επάγγελμα που πρέπει να ενταχθεί στη λίστα των βαρέων και ανθυγιεινών για πάρα πολλούς λόγους από τους οποίους σημειώνω, ενδεικτικά, τους κάτωθι:
Θέλει αρετή και τόλμη να έχεις εγκλωβίσει τουλάχιστον 10 εκατομμύρια Έλληνες στη φυλακή της τοκογλυφίας για δεκαετίες και να πιστεύεις ότι στο μέλλον θα σε ευγνωμονούν.
Θέλει κουράγιο να έχεις φορολογήσει και τον αέρα που αναπνέουν και να νομίζεις ότι το αποδέχονται με πατριωτικό ενθουσιασμό.
Θέλει ενόραση να πουλάς όσο-όσο και το τελευταίο τετραγωνικό δημόσιας περιουσίας και να έχεις την πεποίθηση ότι απελευθερώνεις τη χώρα από κατοχή.
Θέλει φαντασία να σε βρίζουν 8 στους 10 Έλληνες και συ να νομίζεις ότι σε επευφημούν.
Θέλει «πετριά» να έχεις φτάσει την ανεργία στο 18% και τα μεροκάματα στον πάτο και συ να πιστεύεις ότι δημιουργείς την οικονομία των ευκαιριών.
Θέλει θράσος να έχεις παραδώσει την κυριαρχία της χώρας στους ευρωκράτες και στο λόμπι της τοκογλυφίας και εσύ να είσαι βέβαιος ότι αλλάζεις την Ελλάδα.
Θέλει σθένος να έχεις φλομώσει το σύμπαν στα χημικά και την καταστολή και συ να ισχυρίζεσαι ότι βαθαίνεις τη δημοκρατία.
Θέλει ρίσκο να έχεις χάσει κάθε ίχνος κοινωνικής νομιμοποίησης και συ να κατσικώνεσαι στην εξουσία.
Θέλει όραμα να έχεις βυθίσει την κοινωνία στη βαρβαρότητα και να συνεχίζεις να της λες ότι αυτός είναι ο συντομότερος δρόμος για το σοσιαλισμό.
Θέλει υπέρβαση να είσαι τόσο μόνος και παρ’ όλα αυτά να βλέπεις ότι σε περιστοιχίζουν εκατομμύρια φίλοι και πιστοί οπαδοί.
Κι, επίσης, είναι μια δουλειά που θέλει χάπια. Πολλά χάπια. Αυτή η δουλειά δεν πληρώνεται με λεφτά, αλλά μόνο με χάπια.
Στη λίστα αυτή εγώ θα πρόσθετα -με βάση προσωπικές μου απέχθειες και φοβίες- τους καθαριστές τζαμιών στους ουρανοξύστες, τους κυβερνητικούς εκπροσώπους (ανέτως συγκρινόμενους με τους καθαριστές των υπονόμων της Καλκούτας), τους καθαριστές περιττωμάτων ζώων (όπου υπάρχουν), τις καμαριέρες του Sofitel της Νέας Υόρκης (και άλλων πεντάστερων ξενοδοχείων στις μητροπόλεις του καπιταλισμού).
Ωστόσο, καμιά από αυτές τις αποδεδειγμένα δύσκολες, επικίνδυνες, βαριές, ανθυγιεινές δουλειές δεν μπορεί να συγκριθεί με την πραγματικά δυσκολότερη δουλειά του κόσμου: τη δουλειά του Έλληνα πρωθυπουργού. Είναι το μόνο επάγγελμα που πρέπει να ενταχθεί στη λίστα των βαρέων και ανθυγιεινών για πάρα πολλούς λόγους από τους οποίους σημειώνω, ενδεικτικά, τους κάτωθι:
Θέλει αρετή και τόλμη να έχεις εγκλωβίσει τουλάχιστον 10 εκατομμύρια Έλληνες στη φυλακή της τοκογλυφίας για δεκαετίες και να πιστεύεις ότι στο μέλλον θα σε ευγνωμονούν.
Θέλει κουράγιο να έχεις φορολογήσει και τον αέρα που αναπνέουν και να νομίζεις ότι το αποδέχονται με πατριωτικό ενθουσιασμό.
Θέλει ενόραση να πουλάς όσο-όσο και το τελευταίο τετραγωνικό δημόσιας περιουσίας και να έχεις την πεποίθηση ότι απελευθερώνεις τη χώρα από κατοχή.
Θέλει φαντασία να σε βρίζουν 8 στους 10 Έλληνες και συ να νομίζεις ότι σε επευφημούν.
Θέλει «πετριά» να έχεις φτάσει την ανεργία στο 18% και τα μεροκάματα στον πάτο και συ να πιστεύεις ότι δημιουργείς την οικονομία των ευκαιριών.
Θέλει θράσος να έχεις παραδώσει την κυριαρχία της χώρας στους ευρωκράτες και στο λόμπι της τοκογλυφίας και εσύ να είσαι βέβαιος ότι αλλάζεις την Ελλάδα.
Θέλει σθένος να έχεις φλομώσει το σύμπαν στα χημικά και την καταστολή και συ να ισχυρίζεσαι ότι βαθαίνεις τη δημοκρατία.
Θέλει ρίσκο να έχεις χάσει κάθε ίχνος κοινωνικής νομιμοποίησης και συ να κατσικώνεσαι στην εξουσία.
Θέλει όραμα να έχεις βυθίσει την κοινωνία στη βαρβαρότητα και να συνεχίζεις να της λες ότι αυτός είναι ο συντομότερος δρόμος για το σοσιαλισμό.
Θέλει υπέρβαση να είσαι τόσο μόνος και παρ’ όλα αυτά να βλέπεις ότι σε περιστοιχίζουν εκατομμύρια φίλοι και πιστοί οπαδοί.
Κι, επίσης, είναι μια δουλειά που θέλει χάπια. Πολλά χάπια. Αυτή η δουλειά δεν πληρώνεται με λεφτά, αλλά μόνο με χάπια.
Σχόλια
