Σήμερα είναι, λέει, η Διεθνής Ημέρα Ειρήνης. Ας ελπίσουμε ότι οι διεθνείς και εθνικές ηγεσίες, πολιτικές και πολιτειακές, θα έχουν τη στοιχειώδη ευπρέπεια να παραστήσουν ότι το ξέχασαν. Διότι θα είναι σαν να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα εάν κάνουν και την παραμικρή σχετική μνεία. Κι αυτό ισχύει για όλους – από τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ κ. Γκουτέρες που υπενθυμίζει με τακτ στο Ισραήλ ότι δεν είναι πρέπον να διαμελίζει γυναικόπαιδα μέρα μεσημέρι και φόρα παρτίδα, ως τη «δική μας» κα Σακελλαροπούλου που στόμα έχει και μιλιά δεν έχει όταν βλέπει τη χώρα μας να χώνεται μέχρι το λαιμό στον ουκρανικό βάλτο. Κι αν μας πουν ότι θα ήθελαν να κάνουν κάτι παραπάνω μα δεν μπορούν, θα υπήρχε μια έντιμη διέξοδος: να τα βροντήξουν, καλώντας τους ανθρώπους καλής θέλησης όπου γης να πάρουν την υπόθεση της Ειρήνης στα χέρια τους. Αυτό μάλιστα, θα βοηθούσε.
Για τους κυβερνώντες (τρόπος του λέγειν) τη νεοελληνική μετα-αποικία, δεν υπάρχει αμφιβολία: είναι γκαραντί φιλειρηνιστές. Αλλά μόνο όταν η κουβέντα έρχεται στις διεκδικήσεις της… συμμάχου Τουρκίας, η οποία κάθε μέρα κατοχυρώνει ένα ακόμη τετελεσμένο που απομειώνει περαιτέρω τα τελευταία υπολείμματα εθνικής κυριαρχίας. Έτσι και το σχολιάσει κανείς, τον κατακεραυνώνουν: «Ε και τι θες; Πόλεμο;». Κατά τα άλλα, όσον αφορά π.χ. την Ουκρανία, είναι ζελενσκικότεροι του Ζελένσκι, καλώντας μας να σηκωθούμε από τους καναπέδες και να γίνουμε ολοκαύτωμα για χάρη των Ουκρανών (δηλαδή των ΗΠΑ, αλλά σεμνύνονται να το θέσουν έτσι). Θα μπορούσαν μάλιστα να ανέβουν στη σκηνή και να τραγουδούν σαν τον ανεκδιήγητο κ. Κοτζιά, που αγκαλιά με τον Τούρκο ομόλογό του στη σύνοδο του ΝΑΤΟ κακοποιούσε φωνητικά το «We Are The World». Όντας ακόμη θρασύτεροι, οι τωρινοί θα μας τραγουδούσαν εκείνο το παλιό αντιμιλιταριστικό «Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα ντουφέκια, τα σπαθιά / να τα κάνουμ’ εργαλεία να δουλεύ’ η εργατιά». Μόνο που ναι μεν τα όπλα, τα ντουφέκια και τα σπαθιά τα έστειλαν στον Ζελένσκι, ξαρματώνοντας τα νησιά του Αιγαίου, αλλά από εργαλεία, έστω, μην τον είδατε τον Παναή.
Από πού να περιμένουμε λοιπόν κάνα μήνυμα της προκοπής, ενθαρρυντικό, για τη Διεθνή Ημέρα Ειρήνης; Από τον Μπάιντεν και την Καμάλα; ΟΚ, να έχουμε ψευδαισθήσεις, αλλά να μην παραληρούμε κιόλας. Αυτοί (που κινούν τα νήματα πίσω τους) δίχως πόλεμο θα πεθάνουν της πείνας. Από τον Μακρόν και την Ούρσουλα, μήπως; Μπα, αυτοί ήδη φαντασιώνονται ότι θα μπήξουν τη σημαία με τα αστέρια –μάλλον τα αμερικάνικα, όχι τα ευρωπαϊκά– στη σκεπή του Κρεμλίνου. Τις προάλλες έβαλαν μάλιστα τους ευρωβουλευτές τους να ψηφίσουν ότι είναι ορθό και πρέπον να χτυπήσουμε τους Ρώσους βαθιά μέσα στη χώρα τους. Προφανώς έτσι θα έρθει πιο γρήγορα η Ειρήνη. Μπορεί βέβαια αντ’ αυτής να έρθουν τα πυρηνικά του Πούτιν, που τελευταία δεν το κρύβει ότι το κουμπί τον μαγνητίζει. Αλλά είπαμε: για χάρη των Δυτικών αξιών (ή των Ανατολικών, εξαρτάται από ποια μεριά τον βλέπεις να έρχεται τον πύραυλο), χαλάλι να γίνουμε ολοκαύτωμα, σωστά; Μα… καθόλου σωστά! Ας ψάξουμε τρόπους να ακουστεί δυνατά: Οι λαοί δεν είναι αναλώσιμοι.
Ε.Φ.
