Στις 7 Ιουλίου πέθανε ο Τάσος Παρκοσίδης, ένας σεμνός αγωνιστής, στέλεχος του μ-λ κινήματος στην Ελλάδα, που είχε αποτραβηχτεί από την πολιτική δράση από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που έδρασαν και έδωσαν μάχες μέσα από τις γραμμές αυτού του κινήματος.
Ο Τάσος Παρκοσίδης γεννήθηκε το 1948 στο Ριζάρι Εδέσσης και από νέος εντάχθηκε στο αριστερό κίνημα. Στον στρατό υπέστη «ιδιαίτερες μεταχειρίσεις» εξαιτίας των φρονημάτων του. Έφθασε το 1967 στο Παλέρμο της Ιταλίας και από εκεί πήγε στην Πάρμα. Τον Φλεβάρη του 1969 εντάχθηκε στο ΑΜΕΕ (Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού) και ανέπτυξε μέσα από τις γραμμές του πλούσια αντιφασιστική δράση. Το ξεκαθάρισμα των δημόσιων χώρων όπου συγκεντρώνονταν Έλληνες φοιτητές από τους χαφιέδες και τα όργανα της χούντας βρήκε τον Τάσο Παρκοσίδη στην πρώτη γραμμή. Αυτή η δράση τού κόστισε τρεις δίκες στα ιταλικά δικαστήρια και διώξεις από τη φασιστική χούντα της Ελλάδας. Γρήγορα αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστική φυσιογνωμία του αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και κέρδισε την εμπιστοσύνη όσων τον γνώρισαν. Επειδή ήταν μάλαμα άνθρωπος, ντόμπρος, σεμνός, αγωνιστικός, καλός.
Με τη μεταπολίτευση ανέλαβε τις Ιστορικές Εκδόσεις και το βιβλιοπωλείο τους στην οδό Κωλέττη στην Αθήνα. Παράλληλα έστησε και ένα εκδοτικό βοηθώντας γενικότερες ανάγκες του κινήματος. Κομματικά ήταν στην Κ.Ε. του ΚΚΕ(μ-λ) και υπεύθυνος για τις οργανώσεις των επαρχιών.
Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα συσπείρωσε χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη χώρα, οι οποίοι μέσα από αυτό έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Όλοι αυτοί θα θυμούνται τον Τάσο Παρκοσίδη ως έναν λεβέντη, σεμνό, χαμηλού προφίλ αλλά σημαντικό αγωνιστή
Η διάλυση του ΚΚΕ(μ-λ) πλήγωσε βαθιά τον Τάσο Παρκοσίδη. Το ίδιο και ορισμένες επαγγελματικές επιλογές στις οποίες του φορτώθηκαν «αμαρτίες» για τις οποίες δεν είχε ευθύνη. Ευαίσθητος όπως ήταν, αποσύρθηκε στο χωριό του και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του εκεί. Τα τελευταία χρόνια είχε πάθει άνοια, και τον ταλαιπωρούσε πολύ ένα τραύμα στο κεφάλι που είχε πάθει στη διαδήλωση της 17ης Νοεμβρίου 1980, όταν επιχειρήθηκε να σπάσει η απαγόρευση της πορείας προς την αμερικάνικη πρεσβεία.
Άνθρωποι σαν τον Τάσο Παρκοσίδη, ανιδιοτελείς, σεμνοί και αγωνιστικοί, υπήρξαν πολλοί μέσα στο μ-λ κίνημα. Και είναι ένα ζήτημα η πλήρης αγνόηση, αποσιώπηση, ακόμα και διαστρέβλωση του κινήματος αυτού και της ιστορίας του από τα κατοπινά ρεύματα που εμφανίστηκαν ή από διάφορους ιστορικούς. Η μελέτη της ύπαρξης αλλά και της διάλυσης αυτού του κινήματος θα ήταν ένα σημαντικό μάθημα και εφόδιο για όσους συνεχίζουν ή κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο κίνημα.
Το κίνημα αυτό συσπείρωσε χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη χώρα, οι οποίοι μέσα από αυτό έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Όλοι αυτοί θα θυμούνται τον Τάσο Παρκοσίδη ως έναν λεβέντη, σεμνό, χαμηλού προφίλ αλλά σημαντικό αγωνιστή.
Ρούντι Ρινάλντι
Ένας κομμουνιστής πέθανε
Η πρώτη είδηση, από έναν παλιό σύντροφο, έλεγε ότι ο Τάσος δεν ήταν καλά κι ότι νοσηλευόταν. Καμιά-δυο μέρες μετά ένα δεύτερο τηλεφώνημα με πληροφορούσε ότι ο Τάσος δεν ζούσε πια.
Ο Τάσος Παρκοσίδης ήταν γεννημένος στη μαρτυρική Μακεδονία, που έδωσε τόσα θύματα στην αντίσταση ενάντια στους ναζιφασίστες και μετά στη δεύτερη αντίσταση, ενάντια στους μοναρχοφασίστες και τα ξένα αφεντικά τους. Ήταν γεννημένος και αναθρεμμένος με τα ιδανικά της Αριστεράς.
Τον γνώρισα για πρώτη φορά στο Παλέρμο. Κάπου ταξίδευα και πήρα μέρος σε μια συνέλευση. Στο Παλέρμο υπήρχε τότε μια πολυάριθμη οργάνωση της ΕΔΑ, αλλά και κάμποσα τσιράκια της χούντας, οι λεγκίστες, οπότε δεν έλειπαν οι προβοκάτσιες. Οι παρόντες σύντροφοι με καθησύχασαν, λέγοντάς μου ότι αυτό το γεροδεμένο παλληκάρι που είχε έρθει από την ΕΔΑ της Μπολόνια σήκωσε στον αέρα τον λεγκίστα τραμπούκο και τον έβαλε στη θέση του. Έτσι δόθηκε τέλος στις προκλήσεις των χουντικών.
Ο Τάσος σίγουρα μέχρι τα τελευταία του ανήκε στους ανθρώπους οι οποίοι παρακολουθούν τον κόσμο που αλλάζει, χωρίς όμως να αλλαξοπιστήσουν, χωρίς να απαρνηθούν τα ιδανικά για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για ελεύθερη πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά
Ξαναειδωθήκαμε λίγο καιρό μετά στην Πάρμα. Ο Τάσος ήταν από τους πρώτους που τάχθηκαν με το ΑΜΕΕ και την ΟΜΛΕ. Στην αρχή δεν έλειπαν και εκεί οι προκλήσεις από τους χουντικούς. Ο σύντροφος Παρκοσίδης ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή εναντίον τους, κι ας έπεφταν βροχή οι μηνύσεις και οι δίκες. Όταν αρχίσαμε να προσεγγίζουμε τους νέους που έρχονταν από την Ελλάδα ο Τάσος, αν και δεν του άρεσαν τα πολλά λόγια, με υπομονή προσέγγιζε τα νέα παιδιά και με τη σοβαρή του παρουσία τους έδινε εγγυήσεις και σιγουριά.
Μετά την πτώση της χούντας ήταν από τους πρώτους που γύρισαν στην Ελλάδα για να συνεχίσουν την πάλη μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ(μ-λ). Όπως πάντα στην πρώτη γραμμή στις διαδηλώσεις, κι ο υπόλοιπος καιρός του αφιερωμένος στην καθημερινή ζωή του κόμματος, όπου έδειξε τις οργανωτικές του ικανότητες. Λίγο καιρό μετά την κρίση του ΚΚΕ(μ-λ) γύρισε στον τόπο του, το Ριζάρι, όπου και οι σύντροφοί του τον συνόδευσαν, όπως είθισται να λέγεται, στο «τελευταίο του ταξίδι».
Είχα πολλά χρόνια να δω τον Τάσο, όπως και τόσους άλλους συναγωνιστές, κι αυτό με δική μου βέβαια ευθύνη, μιας και πολύ καιρό ζω στην Ιταλία. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που στην Πάρμα ζούσαμε μαζί η μισή ΕΔΑ, και μετά το ΑΜΕΕ, στο ίδιο διαμέρισμα, με τις δυσκολίες εκείνων των καιρών. Οι περισσότεροι από τους τοτινούς συγκατοίκους μου δεν ζουν πια. Για την ακρίβεια, ο Τάσος είναι ο τελευταίος που έφυγε.
Στη ζωή του δεν έλειψαν οι δυσκολίες και οι πίκρες, και προσωπικά πιστεύω ότι αυτές «διευκόλυναν» και την αρρώστια. Για ένα πράγμα όμως δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία: ο Τάσος σίγουρα μέχρι τα τελευταία του ανήκε στους ανθρώπους οι οποίοι παρακολουθούν τον κόσμο που αλλάζει, χωρίς όμως να αλλαξοπιστήσουν, χωρίς να απαρνηθούν τα ιδανικά για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για ελεύθερη πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά. Αυτά τα ιδανικά τους έκαναν στις κρίσιμες στιγμές να βρίσκονται πάντα ταγμένοι με το δίκιο, με το σωστό.
Ένας αντιφασίστας, ένας αντιιμπεριαλιστής, ένας κομμουνιστής πέθανε.
Γεια σου Τάσο.
Αντρέας (Πάρμα)
