Στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου για τις ευρωεκλογές, ο Αλ. Τσίπρας χαρακτήρισε τη λίστα του ΣΥΡΙΖΑ «dream team». Η σύγκριση ακούγεται λίγο υπερβολική, αλλά μιας και παραπέμπει σε μια αμερικάνικη ομάδα, περιέχει ισχυρή δόση αλήθειας. Είπε όμως και κάτι ακόμα. Ότι καθρεφτίζει την «Ελλάδα της νέας εποχής». Αν διαβαστεί σωστά, είναι κι αυτή μια δεύτερη αλήθεια. Μιας και πιάσαμε τους αθλητικούς όρους, μοιάζει με ρεκόρ ειλικρίνειας για ομιλία του πρωθυπουργού.
Το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ έχει από όλα. Κομματικά στελέχη του σωλήνα και ευρωβουλευτές εν ενεργεία. Μπόλικο ανεπίσημο ΠΑΣΟΚ και επίσημη ΔΗΜΑΡ. Βουλευτές από το Ποτάμι και τους ΑΝΕΛ που ψήφισαν Πρέσπες και επιβραβεύτηκαν αμέσως με μια θέση στην ευρωλίστα. Ένα όνομα που συμβολίζει κατεξοχήν τη διαπλοκή των τελευταίων χρόνων (στην παρουσίαση, μάλιστα, αναφέρθηκε ο παππούς αλλά ξεχάστηκε ο πατέρας του…). Έναν γνωστό ηθοποιό που στις προηγούμενες δημοτικές είχε εκλεγεί στην πόλη του με την επάρατο Δεξιά, αλλά τώρα θέλει να της φράξει τον δρόμο σε όλη την Ευρώπη… Ακόμα, μια απαραίτητη εσάνς από «δικαιώματα», «μειονότητες» και «διαφορετικότητα». Και κάτι από διανόηση και τέχνη για να μαζευτούν αρκετοί «εναλλακτικοί» που αλληθωρίζουν εντόνως προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγματι, η εικόνα αντικατοπτρίζει αρκετά πιστά τη «νέα εποχή» που βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ. Την εποχή και την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Στην εποχή αυτή, ο ίδιος οφείλει να μετασχηματιστεί κι άλλο. Μπορεί να μιλά πλέον σαν τμήμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ωστόσο εκφράζει κάτι πιο προωθημένο. Η νέα σύνθεση μοιάζει περισσότερο με κάτι σαν το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ…
Όλα αρμονικά δεμένα, χωρίς κανένα πρόβλημα μεταξύ τους. Άλλωστε, στη δημοκρατία όλοι μπορεί να συνυπάρχουν, ο καθένας δίνει τη μάχη του σταυρού και οι καλύτεροι θα επιβραβευτούν με μια καλοπληρωμένη θέση στην ευρωβουλή. Για απολογισμούς, θέσεις για την Ευρώπη, προγράμματα και μεγάλες ιδέες, ούτε λόγος φυσικά. Αυτά μοιάζουν τελείως περιττά. Αρκεί μια φαντασιακή «μάχη» ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά γενικώς, η οποία δίνει το απαραίτητο ιδεολογικό περιτύλιγμα. Άχρηστο για τους περισσότερους, αλλά χρήσιμο σε κάποιους που ψάχνουν μια δικαιολογία για τη συνύπαρξή τους σε αυτό το πλαίσιο.
Πράγματι, η εικόνα αντικατοπτρίζει αρκετά πιστά τη «νέα εποχή» που βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ. Την εποχή και την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Στην εποχή αυτή, ο ίδιος οφείλει να μετασχηματιστεί κι άλλο. Μπορεί να μιλά πλέον σαν τμήμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ωστόσο εκφράζει κάτι πιο προωθημένο. Η νέα σύνθεση μοιάζει περισσότερο με κάτι σαν το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ. Η «προοδευτική συμμαχία», ή αλλιώς dream team, θα πρέπει να είναι ανοιχτή, να χωράει πολλά λόμπι, να είναι βέβαια απαλλαγμένη από κάθε πολιτικό ριζοσπαστισμό (radical), αλλά να δίνει οπωσδήποτε και αρκετό χώρο σε μικρούς αγοραίους «ριζοσπαστισμούς». Σε πολιτικό επίπεδο, το «νέο κόμμα» θα πρέπει να είναι πλήρως εναρμονισμένο με τις συνταγές της «αγοράς» και τη δυτική πολιτική, με το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και ειδικά με τις ΗΠΑ. Ιδεολογικά, θα πρέπει να έχει κύριο μέτωπο ενάντια στον «εθνολαϊκισμό», στην πραγματικότητα να αντιστρατεύεται κάθε ιδέα λαϊκής παρέμβασης, πραγματικής δημοκρατίας και εθνικού στοιχείου, πράγματα απαγορευμένα για την παγκοσμιοποίηση. Αν ψάξουμε να βρούμε κάτι αρκετά κοντινό στο πρόσφατο παρελθόν, θα θυμηθούμε σίγουρα το «νέο ΠΑΣΟΚ» που έστησε πριν το 2009 ο Γ. Παπανδρέου. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η φιλική διάθεση του παλιότερου πρωθυπουργού προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η πρόσφατη υπουργοποίηση δύο στελεχών του.
Κάπως έτσι λοιπόν, μεταξύ Πέτρου Κόκκαλη, Ρος Ντέιλι, Έλενας Κουντουρά, Πάνου Λάμπρου, Σπύρου Δανέλλη, Αλέξη Γεωργούλη και Παναγιώτη Κουρουμπλή, γράφονται οι σελίδες της νέας εποχής…
