– «Τόσες απεργίες γίνονται στη χώρα και εσείς ως συνδικαλιστής τα ξέρετε καλά, δεν είδαμε να γίνουν απεργίες για τέτοιου είδους θέματα.»
– «Κάνετε λάθος, οι απεργίες που έχουν προκηρυχθεί και από την Ομοσπονδία των Σιδηροδρομικών και από τα Σωματεία- μέλη της για τα ζητήματα της ασφάλειας κυκλοφορίας της αντικατάστασης του πεπαλαιωμένου τροχαίου υλικού αλλά και τη συνολικής αναβάθμισης του δικτύου των σιδηροδρόμων είναι άπειρες. Αλλά ξέρετε τι γίνεται με τον νόμο 4808 του Χατζηδάκη είναι απαγορευμένες. Βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές από τα δικαστήρια.»
– «Να μην αναλωθούμε στα συνδικαλιστικά.»
– «Εσείς με ρωτήσατε.»
Διάλογος δημοσιογράφου με συνδικαλιστή του ΟΣΕ στον ΣΚΑΪ
Η αναζήτηση ευθυνών για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, όσο και αν επιχειρείται από την κυβέρνηση και τα επίσημα ΜΜΕ να επικεντρωθεί στο «ανθρώπινο λάθος» του σταθμάρχη, εκ των πραγμάτων αγγίζει και τους πραγματικούς υπεύθυνους. Δεν μιλάμε μόνο για τους κυβερνώντες (πρώην και νυν) αλλά για όλους τους πυλώνες ενός συστήματος που παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις των εργαζομένων του ΟΣΕ, οδήγησε στην απαξίωση τον ελληνικό σιδηρόδρομο, ανοίγοντας το δρόμο γι’ αυτό το προαναγγελθέν έγκλημα.
Εκ των υστέρων, όλοι μιλούν για τις «κραυγές αγωνίας» των εργαζόμενων που μιλούσαν για ελλιπή μέτρα ασφαλείας, για συστήματα σε αχρηστία, για υποστελέχωση κ.λπ., και προειδοποιούσαν για την πιθανότητα (αν όχι βεβαιότητα) ενός ατυχήματος που θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια προσωπικού και επιβατών. Όταν όμως οι εργαζόμενοι αποφάσιζαν απεργιακές κινητοποιήσεις για τα δίκαια αυτά αιτήματα, η δικαιοσύνη, με το νομικό οπλοστάσιο που της έδινε ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη, έβγαζε αυτές τις απεργίες καταχρηστικές και παράνομες, σβήνοντας έτσι τη φωνή των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή, δεν βρέθηκε ένας δικαστής, να διατάξει αυτεπάγγελτη έρευνα για τις δεκάδες καταγγελίες πολιτών, τα δημοσιεύματα, αλλά και τις υπηρεσιακές αναφορές εργαζομένων και τις εκθέσεις της ΡΑΣ, που μιλούσαν για τις αφύλακτες διαβάσεις, τη μη λειτουργία συστημάτων σήμανσης, την υποστελέχωση και το κακοσυντηρημένο δίκτυο και μια σειρά άλλα κενά ασφαλείας.
Η λειτουργία της δικαιοσύνης στη χώρα μας, ακολουθεί την ποιότητα της ίδιας της δημοκρατίας. Όλο και πιο συχνή η κακοδικία, οι προειλημμένες αποφάσεις, η στοχοποίηση της κοινωνίας, η διαπλοκή δικαστικών με οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Έχει γίνει πλέον κανόνας, απεργίες και κινητοποιήσεις εργαζομένων να κηρύσσονται παράνομες, δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ, αλλά και οι υγειονομικοί πριν και μετά την περίοδο της πανδημίας, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ και τα ΜΜΜ, που βρίσκουν εμπόδιο στις δίκαιες διεκδικήσεις τους τις αποφάσεις δικαστηρίων. Την ίδια στιγμή, ο Άρειος Πάγος, με μια πρωτοφανή φαστ-τρακ διαδικασία (η απόφαση εκδόθηκε σε λιγότερο από ένα μήνα με πλειοψηφία 59-6) βγάζει νόμιμη τη διαδικασία πλειστηριασμών από funds, με τη δική τους επωνυμία και όχι ως πληρεξούσιοι τρίτων. Οι αξιότιμοι κ. δικαστές κρίνουν πως είναι παράνομο να απεργεί ένας εργαζόμενος, αλλά νόμιμο να του παίρνει το σπίτι ένα fund με έδρα το εξωτερικό που διαχειρίζεται κόκκινα δάνεια. Μπορεί να δείχνουν αξιοθαύμαστο ζήλο όταν είναι να διατάξουν έρευνα για τον Π. Πολάκη (μεγάλος κίνδυνος για τη δημοκρατία μας), ή να στήνουν μαζί με την αστυνομία και την αντιτρομοκρατική σκευωρίες εναντίων αθώων (ποιος θυμάται τον «Ινδιάνο» στα γεγονότα της Ν. Σμύρνης, την περίοδο των λοκντάουν, που αθωώθηκε μετά από 1 σχεδόν χρόνο ομηρίας;), την ίδια στιγμή που με τις αποφάσεις τους ρίχνουν στα μαλακά ή και αθωώνουν μαφιόζους (όπως στην περίπτωση της Greek Police Mafia).
Δεν είναι παράλογο, με βάση τα παραπάνω που οι πολίτες κρίνουν τους δικαστές ως ένα κλάδο με μεγάλα ποσοστά διαφθοράς, γεγονός που εξηγεί και την όλο και μικρότερη εμπιστοσύνη των πολιτών στον ίδιο τον θεσμό της δικαιοσύνης στη χώρα μας (με ότι κι αν αυτό σημαίνει για την ίδια τη δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή). Χαρακτηριστικά από 63% το 2005 σε 75% το 2023 αυξήθηκε το ποσοστό όσων θεωρούν πως ο δικαστικός κλάδος έχει αρκετή ή πάρα πολύ μεγάλη διαφθορά, σύμφωνα με έρευνα της Public Issue. Η δικαιοσύνη βουλιάζει στη χώρα μας, μαζί με την οικονομία. Μια χρεοκοπημένη χώρα, χώρος συμφερόντων και ανταγωνισμών, με ένα καθεστώς και ένα πολιτικό σύστημα που επιβάλει διαρκώς τους καταστροφικούς μονοδρόμους του στην κοινωνία, αξιοποιώντας τη δικαιοσύνη ως εργαλείο νομιμοποίησης της διαφθοράς και των εγκληματικών πολιτικών του αποφάσεων, με τη δεύτερη να συναλλάσσεται ωμά με ό,τι πιο βρόμικο γεννά η οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό προσωπικό που λυμαίνεται την χώρα.
Μετα-δικαιοσύνη και μετα-δημοκρατία
Η ΠτΔ, κ Κατερίνα Σακελλαροπούλου, υπήρξε για χρόνια διαπρεπής εκπρόσωπος της δικαστικής εξουσίας, ως μέλος του ΣτΕ, και πρόεδρος του την περίοδο 2015-2018. Στη θητεία της είχε μεταξύ άλλων προσωπική εμπλοκή σε μια σειρά εγκληματικές δικαστικές αποφάσεις, από τη νομιμοποίηση του ΧΥΤΑ Κερατέας και της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές, έως την αθώωση του πρώην ΥΠΟΙΚ Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και τη μνημονιακή περικοπή του 13-14 μισθού στο Δημόσιο. Η εκλογή της, με διακομματική μάλιστα στήριξη, στη θέση της Προέδρου της Δημοκρατίας, το ανώτερο αξίωμα της χώρας, ήταν μια έμπρακτη στήριξη και αναγνώριση, όχι μόνο προς το πρόσωπο της, αλλά και προς το σύνολο του καθεστωτικού πυλώνα της δικαστικής εξουσίας.
Η μετα-δημοκρατία, έχει ανάγκη τη μετα-δικαιοσύνη. Το πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη τη δικαστική εξουσία για να καταστέλλει προληπτικά κάθε πιθανότητα αποσταθεροποίησης, να νομιμοποιεί μια σειρά αντισυνταγματικές και παράνομες πολιτικές της αποφάσεις, να αθωώνει τους δικούς του ανθρώπους που πιάνονται να παρανομούν. Ένα κλειστό σύστημα εκλεκτών, που δεν ελέγχονται από πουθενά, νομιμοποιείται να αποφασίζει για τις τύχες μιας κοινωνίας, με τελεσίδικο τρόπο.
Η δικαστική εξουσία, αντί να ελέγχει τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας δικής τους και των οικονομικών συμφερόντων της ολιγαρχίας που εξυπηρετούν. Δεν πρόκειται απλά και μόνο για διαπλοκή, ή κάποιους διεφθαρμένους δικαστικούς λειτουργούς, όπως αυτούς που εμπλέκονται στα δικαστικά και παραδικαστικά σκάνδαλα που συχνά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αλλά για ένα πολυπλόκαμο σύστημα που συγκροτεί αυτό που λέγετε βαθύ κράτος και καθεστώς. Ένας αέρας πραγματικής δημοκρατίας, πρέπει να φυσήξει και να σαρώσει όλους τους αρμούς της εξουσίας.
Προεκλογικές εμπλοκές
Η δικαστική εξουσία επιδιώκει να εμπλακεί ενεργά και στην προεκλογική μάχη. Μόνο ως τέτοια, μπορεί να εκληφθεί η σπουδή που έδειξε ο Προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αντώνης Ελευθεριάνος, διατάσσοντας τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, με αντικείμενο αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Παύλου Πολάκη, που ονομάτιζαν τη διαπλοκή οικονομικών συμφερόντων, ΜΜΕ, δικαστικών για την ομόφωνη καταδίκη του Ν. Παππά, κατά την εκδίκαση της υπόθεσης αδειοδότησης των τηλεοπτικών καναλιών.
Η πολιτική κριτική, η πολιτική καταγγελία δικαστών και δημοσιογράφων, μεταφράζεται ως «προγραφή» και «απειλή», και διώκεται. Η δικαιοσύνη συντάσσεται με όσους έχουν αναγάγει τον «εθνολαϊκισμό» σε νούμερο ένα εχθρό για τη δημοκρατία. Ο Π. Πολάκης γίνεται ο εύκολος στόχος, όχι μόνο για τους αντιπάλους του στην Ν.Δ., ή για τα ΜΜΕ, αλλά και για το ίδιο του το κόμμα, που τον αδειάζει στην προσπάθεια να προσαρμοστεί στο νέο πολιτικό σκηνικό που πιέζει παρά τις κοκορομαχίες για μετεκλογικές συνεννοήσεις και συνεργασίες. Και η δικαιοσύνη γίνεται ένας ακόμη μοχλός για αυτή την αναδιάταξη και ευθυγράμμιση του κομματικού σκηνικού, δημιουργώντας ένα επικίνδυνο για τη λειτουργία της δημοκρατίας τετελεσμένο ποινικοποίησης και πολιτικής στοχοποίησης, με άρωμα αυταρχισμού και αντιδημοκρατικής εκτροπής.
