Λιβυκές… αναταράξεις στο Λονδίνο – Διογκώνονται οι διαδηλώσεις στη Συρία – «Περσική συνωμοσία».
Λιβυκές… αναταράξεις στο Λονδίνο
Όσο κι αν ορκίζεται ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Ου. Χαγκ, ότι «δεν υπάρχουν μπότες στη Λιβύη», παρά μόνο «διπλωματική αποστολή» δεν φαίνεται να πείθει. Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας Independent (21/4), οι Βρετανοί απέστειλαν στη Βεγγάζη ανώτατο στρατιωτικό αξιωματούχο με «λαμπρή υπηρεσία» στη Χελμάτ του Αφγανιστάν, ως επικεφαλής των «20 συμβούλων» που εδρεύουν εκεί. Το όνομά του αποκρύπτεται για λόγους ασφαλείας. Πολλοί το θεωρούν παραβίαση του πνεύματος και γράμματος του ψηφίσματος 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας (Σ.Α.) και εκτροπή της «ανθρωπιστικής βοήθειας σε πραξικόπημα» (κύριο άρθρο Independent 21/4), απαρχή αποστολής χερσαίων δυνάμεων. Βρετανοί βουλευτές ζητούν τη σύγκληση του Κοινοβουλίου για να συζητήσει αυτή την απόφαση που ελήφθη από τον Ντ. Κάμερον και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, σ’ αυτές τις τόσο δημοκρατικές δυτικές χώρες που παίρνονται αποφάσεις περί πολέμου εν κρυπτώ και με τον «ανώτατο δημοκρατικό θεσμό τους», το Κοινοβούλιο, στη γωνία.
Ο πρώην ηγέτης των Φιλελεύθερων Δημοκρατών Μ. Κάμπελ υπενθύμισε ότι έτσι άρχισε η χερσαία εμπλοκή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, με συμβούλους που θα βοηθούσαν στην «αυτο-οργάνωση» των Νοτιοβιετναμέζων στρατιωτών. Εν τω μεταξύ, ο Αμπτέλ-Φατάχ Γιουνίς, στρατηγός των εξεγερμένων, επικρίνει το ΝΑΤΟ για «αργή αντίδραση» στις πληροφορίες που του παρέχουν για τις κινήσεις του στρατού του Καντάφι και για τη θανάτωση ανταρτών από «φίλια πυρά».
Διογκώνονται οι διαδηλώσεις στη Συρία
Στη Συρία, οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες του λαού όχι μόνο δεν δείχνουν να κοπάζουν, αντιθέτως διογκώνονται, όπως και η καταστολή, ενώ αυξάνονται οι νεκροί και οι τραυματίες, και τα αιτήματα έχουν φτάσει πλέον στο να διατυπώνουν την απαίτηση ανατροπής του Μπ. Άσαντ. Δυτικά ΜΜΕ φαίνεται να επιβεβαιώνουν όσα δήλωσε ο Άσαντ, ότι στις διαδηλώσεις, ιδίως στην πόλη Χομς, έχουν αναμειχθεί δραστήρια οι Σαλαφιστές, μια ακραία φονταμενταλιστική μουσουλμανική οργάνωση. Γενικότερα, διαφαίνεται ο κίνδυνος εκτροπής ενός κινήματος που ζητά δημοκρατικές ελευθερίες σε σεχταριστική/θρησκευτική διαμάχη, πράγμα για το οποίο ευθύνεται τα μέγιστα το αυταρχικό καθεστώς που περιφρουρεί προνόμια και κεκτημένα των πολιτικών και στρατιωτικών ελίτ, συνεπώς δεν προχωρεί σε ριζικές δημοκρατικές αλλαγές. Προς το παρόν, Αμερικανοί και «σύμμαχοι», Ισραήλ και Σαουδάραβες, φαίνεται να προτιμούν τον Άσαντ, «τον εχθρό που γνωρίζουν», μην «έχοντας εμπιστοσύνη προς την αντιπολίτευση», όπως αναφέρεται από δυτικά ΜΜΕ. Η Washington Post δημοσίευσε (18/4) ότι, βάσει διπλωματικών εγγράφων του Wikileaks, οι ΗΠΑ διοχέτευσαν από το 2006, 6 εκατ. δολάρια σε δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης, ιδίως στον τηλεοπτικό σταθμό Barada TV που εδρεύει στο Λονδίνο και συνδέεται με το Κίνημα για τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη, μια «μετριοπαθή ισλαμική οργάνωση που κύριο στόχο έχει την ανατροπή του Άσαντ με δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις». Οι Αμερικανοί δηλώνουν ότι δεν «επιδιώκουν την ανατροπή του καθεστώτος» (Μ. Τόνερ, εκπρόσωπος Στέιτ Ντιπάρτμεντ), στάση η οποία φυσικά θα εξαρτηθεί από τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή ιδίως σε σχέση με το Ιράν.
«Περσική συνωμοσία»
Βασικό προπαγανδιστικό στοιχείο του ισραηλινού Τύπου είναι η «περσική συνωμοσία», υποστηρίζοντας ότι η «στρατηγική συμμαχία Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας είναι παρόμοια με αυτή Σοβ. Ένωσης και ΗΠΑ εναντίον των Ναζί». Χωρίς αυτή ο Κόλπος θα πέσει στα χέρια του «πυρηνικού Ιράν», αφού ο «Ομπάμα εγκαταλείπει τους συμμάχους του». Η ισραηλινή διαστρέβλωση της πραγματικότητας δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, όταν όλος ο κόσμος βοά για την πλήρη συνεννόηση μεταξύ Ουάσιγκτον και Ριάντ για την καταστολή τόσο της εξέγερσης στο Μπαχρέιν, όσο και στην Ανατολική Επαρχία της Σαουδικής Αραβίας. Οι τελευταίες εξελίξεις υπογραμμίζουν τον ευρύτερο ρόλο που έχουν αναλάβει οι Σαουδάραβες εναντίον των αραβικών εξεγέρσεων και του δικού τους πληθυσμού που προσπαθούν να τον κρατήσουν μαντρωμένο με ένα συνδυασμό εξαγοράς (500.000 κατοικίες με φθηνό νοίκι και 60.000 θέσεις εργασίας στα σώματα καταστολής). Η εισβολή στο Μπαχρέιν και η καταστροφή «ανεπίσημων» τζαμιών των σιιτών αποτελεί επίδειξη δύναμης, αλλά και εκδήλωση μεγάλου φόβου για μια ενδεχόμενη «συνταγματική μοναρχία στον Κόλπο», που θα συμπαρασύρει, αργά ή γρήγορα, όλα τα σεϊχάτα. Η τακτική της θρησκευτικής διαίρεσης σουνιτών-σιιτών και η κατασκευή του ιρανικού εχθρού δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αποδώσει, ενώ ίσως οδηγήσει σε αύξηση της ιρανικής επιρροής.
