Η ελληνική -κλασική πια- ταινία με τους «Μαυρογυαλούρους», όπου καταγράφεται μια λαϊκή -πλην απαλή- αντίδραση απέναντι στον πολιτικό κόσμο και τις σχέσεις πελατείας που υπήρχαν στις δεκαετίες του ‘50 και ’60, περιγράφει μια γλαφυρή κατάσταση, αν συγκριθεί με όσα γίνονται στις μέρες σας.
Σήμερα πέφτει μούντζα για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, έξω ακριβώς από τη Βουλή από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, με εντεινόμενη οργή. Πρόκειται για κάτι άλλο πιο βαθύ, πιο δυνατό, πιο μεγάλο.
Η οπερετική κίνηση του ΓΑΠ να διασωθεί, έστω λίγο καιρό, ώστε να καταφέρει να εκτελέσει το συμβόλαιο της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμού -κι ας καεί μετά, «για την πατρίδα» πάντα- έφερε τη στιγμιαία αυταπάτη πως θα κατασιγάσει η οργή και η κινητοποίηση του κόσμου, πως θα αδειάσουν οι πλατείες. Κάποιοι ανόητοι που μέχρι το πρωί της 16ης Ιουνίου παρουσιάζονταν ως υπό αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ, το βράδυ βρέθηκαν να έχουν κυβερνητικά πόστα, για να γυαλίζουν τις μπότες των τροϊκανών «σώζοντας κι αυτοί την πατρίδα». Ίσως για αυτούς να χρειαζόταν περισσότερη μούντζα.
Ο ΓΑΠ, το βασικό πολιτικό πρόσωπο που στήριζαν μέχρι πρότινος όλοι οι ισχυροί, μέσα κι έξω από τη χώρα, είναι υπό διωγμόν, τελειωμένη υπόθεση. Οφείλει, όμως, να προωθήσει και να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο. Το αποτυχημένο… μπότοξ (το λίφτινγκ απέτυχε, αφού όλοι οι τεχνοκράτες αρνήθηκαν, κατηγορηματικά, να μπλεχτούν τώρα που είναι υπό κατάρρευση το οικοδόμημα ΠΑΣΟΚ) του ανασχηματισμού δεν περισώζει την κατάσταση. Η ανατροπή και η αναδόμηση του πολιτικού συστήματος θα χτυπήσει πρώτα το ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα τον ΓΑΠ. Το ερώτημα είναι έως πού θα συμπαρασύρει η πτώση του και το ΠΑΣΟΚ.
Σύσσωμο, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ αλλά και η Κοινοβουλευτική Ομάδα που τώρα ξαναχαμογελά, θα νιώσουν τη λαϊκή οργή να τους περικυκλώνει. Τη λαϊκή μούντζα θα νιώσει και ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος που στηρίζει Μνημόνιο και νεοφιλελεύθερες συνταγές ξεπουλήματος της χώρας. Ιδιαίτερα τη μέρα που θα συγκεντρωθούν να ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο.
Ο λαϊκός ξεσηκωμός, το κίνημα των πλατειών αποκτά συνείδηση της δύναμής του. Οι κινητοποιήσεις της 15 Ιούνη έδειξαν πως η μαχητικότητα και η αποφασιστικότητα των λαϊκών μαζών είναι ένας καταλυτικός παράγοντας στην πολιτική ζωή του τόπου. Αυτό είναι το καινούργιο, αυτό είναι που πονοκεφαλιάζει ντόπιους και ξένους οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες, αυτός είναι που φοβίζει και εξαναγκάζει σε τακτικές και αναπροσαρμογές.
Το σύνθημα «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν» και η απίστευτη λαϊκή γιορτή στο Σύνταγμα, την ώρα που οι ορδές των ΜΑΤ «βομβάρδιζαν» με τα χημικά τους τον κόσμο και την πλατεία, δείχνουν την πολλαπλή δύναμη του κινήματος. Το γέλιο είναι όπλο πολιτικής πλάι στην οργή. Δεν την ελαφρύνει, δεν την εκτονώνει, όπως νομίζουν ορισμένοι. Αντίθετα, επιπροσθέτει στην οργή και την κριτική. Το γέλιο που προκύπτει τις τελευταίες μέρες πλάι στην αίσθηση της τραγικότητας για την κατάντια της χώρας, αποτελεί ένα επιπλέον στοιχείο της δύναμης του λαού. Άλλωστε, υπάρχει η λαϊκή επίγνωση γι’ αυτό «ένα γέλιο θα σας θάψει». Η χαρά μαζί με την οργή και με την απίστευτη μούντζα προς τον πολιτικό κόσμο, δείχνουν ότι αυτό το κίνημα δεν ήρθε για να ξεφουσκώσει στις πρώτες μανούβρες των πολιτικάντηδων. Ήρθε για να μείνει και να αλλάξει πολλά πράγματα στην Ελλάδα…
Η οπερετική κίνηση του ΓΑΠ να διασωθεί, έστω λίγο καιρό, ώστε να καταφέρει να εκτελέσει το συμβόλαιο της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμού -κι ας καεί μετά, «για την πατρίδα» πάντα- έφερε τη στιγμιαία αυταπάτη πως θα κατασιγάσει η οργή και η κινητοποίηση του κόσμου, πως θα αδειάσουν οι πλατείες. Κάποιοι ανόητοι που μέχρι το πρωί της 16ης Ιουνίου παρουσιάζονταν ως υπό αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ, το βράδυ βρέθηκαν να έχουν κυβερνητικά πόστα, για να γυαλίζουν τις μπότες των τροϊκανών «σώζοντας κι αυτοί την πατρίδα». Ίσως για αυτούς να χρειαζόταν περισσότερη μούντζα.
Ο ΓΑΠ, το βασικό πολιτικό πρόσωπο που στήριζαν μέχρι πρότινος όλοι οι ισχυροί, μέσα κι έξω από τη χώρα, είναι υπό διωγμόν, τελειωμένη υπόθεση. Οφείλει, όμως, να προωθήσει και να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο. Το αποτυχημένο… μπότοξ (το λίφτινγκ απέτυχε, αφού όλοι οι τεχνοκράτες αρνήθηκαν, κατηγορηματικά, να μπλεχτούν τώρα που είναι υπό κατάρρευση το οικοδόμημα ΠΑΣΟΚ) του ανασχηματισμού δεν περισώζει την κατάσταση. Η ανατροπή και η αναδόμηση του πολιτικού συστήματος θα χτυπήσει πρώτα το ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα τον ΓΑΠ. Το ερώτημα είναι έως πού θα συμπαρασύρει η πτώση του και το ΠΑΣΟΚ.
Σύσσωμο, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ αλλά και η Κοινοβουλευτική Ομάδα που τώρα ξαναχαμογελά, θα νιώσουν τη λαϊκή οργή να τους περικυκλώνει. Τη λαϊκή μούντζα θα νιώσει και ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος που στηρίζει Μνημόνιο και νεοφιλελεύθερες συνταγές ξεπουλήματος της χώρας. Ιδιαίτερα τη μέρα που θα συγκεντρωθούν να ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο.
Ο λαϊκός ξεσηκωμός, το κίνημα των πλατειών αποκτά συνείδηση της δύναμής του. Οι κινητοποιήσεις της 15 Ιούνη έδειξαν πως η μαχητικότητα και η αποφασιστικότητα των λαϊκών μαζών είναι ένας καταλυτικός παράγοντας στην πολιτική ζωή του τόπου. Αυτό είναι το καινούργιο, αυτό είναι που πονοκεφαλιάζει ντόπιους και ξένους οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες, αυτός είναι που φοβίζει και εξαναγκάζει σε τακτικές και αναπροσαρμογές.
Το σύνθημα «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν» και η απίστευτη λαϊκή γιορτή στο Σύνταγμα, την ώρα που οι ορδές των ΜΑΤ «βομβάρδιζαν» με τα χημικά τους τον κόσμο και την πλατεία, δείχνουν την πολλαπλή δύναμη του κινήματος. Το γέλιο είναι όπλο πολιτικής πλάι στην οργή. Δεν την ελαφρύνει, δεν την εκτονώνει, όπως νομίζουν ορισμένοι. Αντίθετα, επιπροσθέτει στην οργή και την κριτική. Το γέλιο που προκύπτει τις τελευταίες μέρες πλάι στην αίσθηση της τραγικότητας για την κατάντια της χώρας, αποτελεί ένα επιπλέον στοιχείο της δύναμης του λαού. Άλλωστε, υπάρχει η λαϊκή επίγνωση γι’ αυτό «ένα γέλιο θα σας θάψει». Η χαρά μαζί με την οργή και με την απίστευτη μούντζα προς τον πολιτικό κόσμο, δείχνουν ότι αυτό το κίνημα δεν ήρθε για να ξεφουσκώσει στις πρώτες μανούβρες των πολιτικάντηδων. Ήρθε για να μείνει και να αλλάξει πολλά πράγματα στην Ελλάδα…
Σχόλια
