«Δεν ήρθα να μοιράσω υποσχέσεις, ήρθα να μοιραστώ μαζί σας το όραμά μου για την επόμενη μέρα.
Δε μας αξίζει τίποτα λιγότερο από τον ουρανό», μας διαβεβαίωσε στη ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός μας.
Μόλις τον άκουσα από το ραδιόφωνο, γέμισε η κάμαρα θούρια και εμβατήρια και επανάσταση.
Τι όμορφα λόγια, τι αριστερές κουβέντες!!
Τι ελπιδοφόρο μήνυμα εξέγερσης του λαού!
Ψυχής αγαλλίασμα για κάποιους της ηλικίας μου, για κάποιους που δάκρυζαν όταν άκουγαν τους μεγάλους επαναστάτες του περασμένου αιώνα.
Ολοζώντανος μπροστά μου ο Λούθερ Κινγκ, να βροντοφωνάζει σε χιλιάδες κόσμο, μπροστά στο μνημείο του Λίνκολν:
«I have a dream…»
Και από κοντά ο commandante Che, να διαβεβαιώνει τους επαναστάτες όπου γης:
«Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».
Και έβλεπα, ο αδιόρθωτος, εκατοντάδες χιλιάδες λαού να ζητωκραυγάζουν και έβλεπα τα κόκκινα λάβαρα της επανάστασης να ανεμίζουν, έβλεπα τους «φονιάδες των λαών» να λουφάζουν, έβλεπα τους προλετάριους να μάχονται και να κερδίζουν βήμα-βήμα τη ζωή τους.
Και τον «Ουρανό» τους…
– Σωκράτη, έλα να δεις, το δείχνει η ΕΡΤ1.
Τελικά πίσω από κάθε άντρα που φαντασιώνεται, υπάρχει μια γυναίκα που τον προσγειώνει
Νάσου μια Θεσσαλονίκη σαν την Ουάσιγκτον στη 4thofJuly.
Χιλιάδες αμερικάνικες σημαίες να ανεμίζουν αγέρωχα στην πόλη, παρών και Αμερικάνος υπουργός, μιλιούνια Αμερικάνοι κοράκια-επενδυτές, χιλιάδες αστυνομικοί και Αμερικάνοι πράκτορες να τους προστατεύουν και αντί για εμβατήρια επανάστασης, μια δευτεροκλασάτη σοπράνο να τραγουδά τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ.
– Ρε Κατερίνα, γιατί το κάνεις αυτό;
– Σταμάτα ν’ ακούσουμε…
Να ακούσομε, αν και ήξερα πως θα το μετανιώσω και θα την πληρώσει πάλι το πιεσόμετρο.
Στήνεται το παιδί στο γυαλί και λέω πού ξέρεις, τώρα που τέλειωσαν τα μνημόνια και η επιτροπεία, θα βγει ο πρώτη φορά αριστερός και θα τους λιανίσει με το όραμά του για την επόμενη μέρα.
Τώρα θα δείτε, «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».
«Μας ενώνουν πολλά. Πάνω απ’ όλα, μας ενώνουν κοινές αξίες, αγώνες για κοινές αξίες και κοινούς στόχους. Έχουμε ιστορικούς και δυνατούς δεσμούς, σκληρή δουλειά, δύσκολες στιγμές, αλλά μια διαρκή και ακατάβλητη προσπάθεια για την πρόοδο και ευημερία»,
Αχ ρε Κατερίνα…
Και το παιδί, ακάθεκτο.
«Η στρατηγική συνεργασία της Ελλάδος με τις ΗΠΑ δημιουργούν την καλύτερη βάση, θέτουν τα θεμέλια μιας νέας προοπτικής τόσο για την Ελλάδα όσο και για την ευρύτερη περιοχή. Προοπτική ασφάλειας, ανάπτυξης, ειρήνης και σταθερότητας».
Αχ ρε Σωκράτη αιθεροβάμονα, σταλινικέ..
Πάει η αιματοβαμμένη 7χρονη Χούντα, πάει το δράμα του διαμελισμού της Κύπρου, πάει το Πολυτεχνείο μ’ αυτό το άσβηστο στην πόρτα του «Έξω οι Αμερικάνοι», πάει ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, νερό και αλάτι στον αφανισμό της Συρίας…
Πάει και τι δεν πάει..
Τίποτα δε με ξαφνιάζει πια.
Ούτε το θεατρικό δρώμενο με τους «αριστερούς» υπουργούς, στην πορεία του Πολυτεχνείου προς την Αμερικάνικη πρεσβεία.
Δεν περίμενα κάτι άλλο.
Άλλο, με κάνει κομμάτια.
Με συνθλίβει ότι το «όνειρο για την επόμενη μέρα», φτηναίνει.
Με συνθλίβει που το Όνειρο προσπαθούν να το φτάσουν στο μικρό τους μπόι.
Που πάει να γίνει «αριστερό» και προοδευτικό, η γλίτσα της εξουσίας.
Που πάνε να φυτέψουν στο μυαλό μας, το πιο συντηρητικό, το πιο αποβλακωτικό για την κοινωνία δίλημμα:
– Θέλετε τούτη την αντιλαϊκή πολιτική να τη διαχειριστεί η Δεξιά ή η Αριστερά;
– Θέλετε δεξιό ή αριστερό εκπρόσωπο του συστήματος;
Πιο πολύ όμως ανησυχητικό και επικίνδυνο, είναι η αφωνία του κοινωνικού αντίλογου.
Τούτη η κινηματική αφασία, η ανοχή στο δούλεμα, η αποδοχή του «μικρότερου κακού», που σιγά-σιγά μας προετοιμάζει να αποδεχτούμε το «μεγάλο κακό».
Τούτη η μέγγενη του «ρεαλισμού», που κομματιάζει τον «Ουρανό» μας.
Δε μας αξίζει τίποτα απ’ όλα τούτα.
Και σε καμιά περίπτωση, τούτο το «λιγότερο κακό» που μας έλαχε.
Τούτη η «αριστερή» κατάντια.
