πολιτισμός

Όταν πριν από πέντε χρόνια η ιστορική σκηνή του «Ανοιχτού Θεάτρου», υπακούοντας στους νόμους της αγοράς, αναγκαζόταν να μετατραπεί βιαίως σε ράφια σύγχρονου σούπερ μάρκετ, ο ιδρυτής του Γ. Μιχαηλίδης είχε πει: «όταν κλείνει ένα θέατρο βουβαίνονται φωνές και σωπαίνουν ψυχές». Την τύχη του «Ανοιχτού Θεάτρου» μοιάζει να ακολουθεί σήμερα μια ακόμη ιστορική σκηνή της Αθήνας, μόνο που στην παρούσα συγκυρία είναι η ύφεση κι όχι η ακμή της αγοράς που βαράει τον ταμπουρά.

Από τη στιγμή που το Nέο Μουσείο της Ακρόπολης έγινε εθνικό τοπόσημο στη μητρόπολη της Αθήνας, ήταν περισσότερο από προφανές ότι τα υπόλοιπα μουσεία θα ακολουθούσαν τη μοίρα του… φτωχού συγγενούς. Δεν είναι μόνο τα χρήματα που δαπανήθηκαν ο λόγος, ούτε η προβεβλημένη αρχιτεκτονική του, ούτε φυσικά οι αρχαιολογικοί θησαυροί του Παρθενώνα που φιλοξενούνται στις αίθουσές του. Είναι κυρίως το νομικό (πολιτικό κατά προέκταση) πλαίσιο, που ορίζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς, το προς τα έξω «πρόσωπό» του. Ένα πρόσωπο με μικρή διαφορά απέναντι στα άλλα δημόσια μουσεία με μεγάλες, ωστόσο, συνέπειες όπως ήδη δείχνουν τα πράγματα.

…Ο Ηρόστρατος ετοιμάζεται για… Αίγινα!

Του Δημήτρη Σεβαστάκη *.

Ώστε, λοιπόν, η μόνη ελπίδα για τη πνευματική παραγωγή και την καλλιτεχνική δημιουργία στην Ελλάδα είναι η καλή σχέση με τους μηχανισμούς εξουσίας; Πρωτότυπο.

Βασισμένες πάνω στο έργο του Ελίας Κανέτι: Οι Αριθμημένοι, οι Μετρημένες Μέρες θέτουν σημαντικά υπαρξιακά ερωτήματα.