πολιτισμός

Του Τρύφωνος Χρυσοφρύδη. O Γκουίντο Kαβαλκάντι, διηγείται ο Bοκάκιος, «έτυχε μια μέρα να ξεκινήσει από το Όρτο Σαν Mικέλε και ν' ακολουθήσει την όχθη του Aντιμάρι ώς το Σαν Tζοβάνι, όπου [...] ήσαν πολλοί τάφοι, μεγάλοι, μαρμάρινοι. [...] Kαι ο μεσέρ Mπέτο κι οι καβαλάρηδες της παρέας του, καθώς ανηφόριζαν από την πλατεία, είδαν τον Γκουίντο ανάμεσα στους τάφους. [...] Σπιρούνισαν τ' άλογά τους, σαν να 'καναν στ' αστεία έφοδο, και πλησίασαν, πριν καν τους αντιληφθεί. “Γκουίντο”, άρχισαν να του λένε “αρνήθηκες να μπεις στη συντροφιά μας. Aλλά, για πες μας, τι θα πετύχεις με το ν' αποδείξεις ότι δεν υπάρχει Θεός;" O Γκουίντο, βλέποντας πως τον είχαν περικυκλώσει, αποκρίθηκε: "Signiori, μια και είστε στο σπίτι σας, μπορείτε να μου λέτε ό,τι σας κάνει κέφι".

Κούλα Ξηραδάκη, Κατοχικά, επιμέλεια: Κωστής Γιούργος, Κουκκίδα,εκδ. Αθήνα 2012, σελ. 476. Τασούλα Βερβενιώτη, Κούλα Ξηραδάκη: Εγώ δεν τα παράτησα, εκδ. Κουκκίδα, Αθήνα 2012, σελ. 146

T.C. Boyle: When the Killing’s Done384 σελίδες, Viking Adult, 2011.

«…αυτό που πιο πολύ τσακίζει τον φονιά είναι η απάθεια των θυμάτων του όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο λίγο του αντιστέκονται, τόσο πιο έτοιμα είναι να πεθάνουν.
Με φρίκη διαπιστώνει ο φονιάς ότι, σε λίγο,  θα σκοτώνει μόνο πεθαμένους.»

Του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου. Όχι άλλες ψευδαισθήσεις, «επιστροφή δεν θα υπάρξει». Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίσουμε είναι να μοιράσουμε τουλάχιστον δίκαια τη φτώχεια μας.