Συναντούσα τον Γιώργο στο «Ναυτίλο», στο βιβλιοπωλείο Χ. Τρικούπη και Σόλωνος που είναι ένα από τα σημεία που συναντιούνται άνθρωποι με κουλτούρα και κοινωνικότητα, να δουν τα καινούργια βιβλία και να ανταλλάξουν απόψεις πάνω στα θέματα κοινού ενδιαφέροντος. Μια χαρά άνθρωπος, ευγενής, διακριτικός και φιλικός, που ήθελε να ακούει, να μαθαίνει και να εκφέρει προσεκτικά τη γνώμη του. Τον βασάνιζαν κι αυτόν διάφορα προβλήματα, αλλά δεν έβγαζε μιζέρια. Ούτε έδειχνε ότι τα ειδικά και τα γενικά, αυτή η αίσθηση ότι ζούμε σε ένα καθεστώς αναξιοπιστίας, αμοραλισμού και παρακμής, θα μπορούσαν να τον καταβάλλουν περισσότερο απ’ όσο καταβάλλουν εμάς τους υπόλοιπους και να φτάσει στην αυτοχειρία. Τελευταία, μου έστειλε και μία φωτογραφία που τράβηξε με το κινητό του μέσα στο βιβλιοπωλείο. Είχε πολύ χιούμορ, του άρεσε κι ο Αρκάς, και ανέβαζε τραγούδια από John Lee Hooker μέχρι Μπέλλου. Αλλά μέσα του μάζευε πράμα. Όπως έμαθα από τη φίλη του, την Κατερίνα Δ., πλήρωνε 400 ευρώ το μήνα για το πατρικό του σπίτι που το κράτησε μαζί με τα χρέη που είχε αφήσει ο αδελφός του. Αλλά πριν από λίγες μέρες, η τράπεζα επανεξέτασε το φάκελο και του κοινοποίησε ότι η δόση έγινε 800 ευρώ! Ίσως αυτό να ξεχείλισε το ποτήρι που ήταν γεμάτο κι ας μην φαινόταν… Όπως και να έχει, είναι βαριά η στεναχώρια όταν φεύγουν τσακισμένοι τέτοιοι άνθρωποι.
*Η φράση του τίτλου είναι πό τον «τοίχο» του Γιώργου στο facebook, 17 Ιαν. 2018
Στέλιος Ελληνιάδης
