Του Γιάννη Τσαμπάζη*
Πολυαγαπημένη μου πολιτική ηγεσία,
Όντας φοιτητής Δ΄εξαμήνου στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, ήρθα σε επαφή με συμφοιτητές και συμφοιτήτριές μου της σχολή μου, αλλά και άλλων σχολών, στα μαθήματα, στα αμφιθέατρα, στις βιβλιοθήκες, στη φοιτητική λέσχη.
Είναι παιδιά με δίψα για μάθηση, που ξεκινούν με όνειρα την ακαδημαϊκή ζωή τους. Κάθε φοιτητής στο αναλόγιο του αμφιθεάτρου και μια ανθρώπινη ιστορία με ήθος, χωρίς ύφος, που από τη μια πρέπει να ανταπεξέλθει στο πρόγραμμα των σπουδών, από την άλλη να εσνωματώσει στον τρόπο σκέψης του τις ιδιαιτερότητες στη διδασκαλία των καθηγητών, και από την άλλη, τέλος, να «απολογηθούν» στους γονείς τους αν δεν περάσουν κάποια μαθήματα κι ενώ τα έξοδα της πατρικής τους οικογένειας τρέχουν…
Τα παιδιά αυτά είναι οι τελευταίοι που πρέπει να απολογηθούν…
«Ευπρεπώς στοιβαγμένα» στη φοιτητική λέσχη, το μεσημέρι μετά το μάθημα, περιμένουν με εξαιρετική ευγένεια τη σειρά τους για να πάρουν το δίσκο με το φαγητό τους. Στα μακρόστενα τραπέζια συζητούν χαμηλόφωνα, παιδιά διαφορετικών σχολών, αλλά με κοινούς στόχους. Διάβασα μέσα στα μάτια τους την ανυπομονησία για το ξεκίνημα της ζωής τους, διάβασα όμως και πίσω από τα μάτια τους… Ανίχνευσα την πικρία τους για το λόγο που γίνεται αυτή η διαδικασία, το ερώτημα αμείλικτο: «γιατί αγωνίζομαι;».
Για ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα, που όταν με κόπους και θυσίες το κατακτήσουν, εμείς θα τους το ακυρώσουμε μονομιάς στέλνοντάς τους να δουλέψουν στο δρόμο ως (ή μάλλον «σαν») πωλητές καρτοκινητών και ως σερβιτόροι και σερβιτόρες.
Πολυαγαπημένη μου πολιτική ηγεσία,
Εσύ που ποτέ σου δεν ασχολήθηκες, ουσιαστικά, με τις τύχες των παιδιών που πέρασαν -δεκαετίες τώρα- από τα χέρια σου, εσύ που δημιούργησες τις ασφυχτικές συνθήκες που επικρατούν στη σχέση σπουδές-εργασία αντίστοιχη του γνωστικού αντικειμένου, εσύ που συνθλίβεις τα όνειρα αυτών των παιδιών, εσύ που εξόρισες στο εξωτερικό 180.000 νέους επιστήμονες, οι μισοί εκ των οποίων κάτοχοι διδακτορικού, στείλε ένα μεσημέρι στις φοιτητικές λέσχες έναν εκπρόσωπό σου, να φάει μαζί με τα παιδια, και να ζητήσει συγγνώμη από αυτά…
Και να υποσχεθεί ότι θα σταματήσει συνειδητά να τα καταστρέφει…
* Ο Γιάννης Τσαμπάζης είναι στρατιωτικός ε.ά., φοιτητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
