της Μιμίκας Κριτσανίδου
Ένα εξοντωτικό νομοσχέδιο που αφορά την ίδρυση φυλακών υψίστης απελπισίας, πέρασε αυτή την εβδομάδα στη Βουλή, με την υπογραφή 52 ανθρωποειδών.
Αναίσχυντα υπέγραψαν μια πολλαπλή εξοντωτική καταδίκη σώματος και ψυχής, κρατώντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του τιμητή, με απόσταση ασφαλείας βέβαια. «Όποιος έχει τη δύναμη ορίζει και τις εξελίξεις», είπαν και κοιτάχτηκαν αυτάρεσκα στον καθρέφτη. Δεν απόρησαν που την ίδια στιγμή ο καθρέφτης τους έγινε χίλια κομμάτια, γιατί δεν άντεξε το βάρος της ντροπής, έστω και για λίγο. Έστω και σαν αντανάκλαση. Θα πάρουμε άλλον, καινούργιο σκέφτηκαν οι άντρες, σηκώνοντας ταυτόχρονα τα παντελόνια τους γιατί πώς να κρατηθούν γύρω από τα γεμάτα ξύγκια κορμιά τους. «Καλά που έσπασε», είπαν οι λοβοτομημένοι λιμοκοντόροι. «Πάλιωσε και δεν ήταν πια στην μόδα», είπαν οι τραβηγμένες κυρίες (με το κάπα μικρό, πολύ μικρό).
«Εξάλλου, μπορεί και κάπου τα κομμάτια του να φανούν χρήσιμα», αναφώνησαν όλοι μαζί. Όλο και κάποιος μοναχικός, που μας ξέφυγε, θα θελήσει να δοκιμάσει τις αντοχές του πάνω στο μόνο «κάτι» που προσωρινά του αφήσαμε και του ανήκει. Το πάσχον σώμα του. Γιατί για όλους τους άλλους έχουμε πάρει τα μέτρα μας. Δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει κανείς από αυτή την κοινωνία που τη μετατρέπουμε σε φυλακή και τη φυλακή σε λευκό κελί. Τόσα χρήματα ξοδεύουμε εμείς και οι παρατρεχάμενοι μας για δαύτους, δεν είναι δυνατόν να πέσουμε έξω. Είναι μαζικό και συμφωνημένο διαχρονικά το χτύπημα. Άσε να δούμε πως θ’ αντιδράσουν, όταν μπούνε για τα καλά κι αρχίζουν να σαπίζουν στη φυλακή-κολαστήριο νέου τύπου που τους ετοιμάζουμε στον Δομοκό.
Έλα όμως, «που στου χρόνου το γύρισμα/ στου ρόδου και της δάφνης την ένδοξη επαναφορά/ οπλισμένη μαχαίρι σκληρό η αγάπη μου/ θα δώσει εκεί που πρέπει/ των αιώνων χρωστούμενο κτύπημα», γράφει ο ποιητής. Γιατί εμείς, ξέρουμε να δραπετεύουμε και ν’ απονέμουμε δικαιοσύνη. Τον Έρωτα και την Τέχνη ξέρουμε να εμπιστευόμαστε. Όμως πονάει πολύ αυτή η πληγή και με ξαφνιάζει, γιατί είναι από λέξεις, που δεν είναι απλά αραδιασμένες στην σειρά.
