Για να λέω και του στραβού το δίκιο και να μη καταλήξω καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα «επικριτής», τα πράγματα το τελευταίο διάστημα δείχνουν καλά για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αρκετά καλά, θα έλεγα, αλλά παρακαλώ μην προσπεράσετε το «δείχνουν».
Από τη μια, είδαμε μια προσπάθεια συγκροτημένης και σοβαρής παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ, να και η πρόσκληση του ποντίφικα, από κοντά οι παρουσίες σε διεθνή φόρα και οι συναντήσεις με «παράγοντες», να και οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται σταθερά της Ν.Δ.
Από την άλλη, Αντωνάκης-Μέρκελ σημειώσατε τίποτα, το Ποτάμι τους στερεύει, «έκαψαν» τον κυρ-Φώτη, οι οικονομίες του Αδώνιδος πάνε στο εξωτερικό και οι δικές μας στον ΕΝΦΙΑ, μάθαμε πως ο Πάγκαλος ψήφισε Ν.Δ., ε.., τι άλλο πια να θέλει ένας αριστερός για να χαμογελάσει το χειλάκι του
Όλα τούτα, βέβαια, ούτε λίγα είναι, ούτε αμελητέα.
Άλλο αν για κάποιους είναι αρκετά και «ιστορικά».
Όπως και να ’χει το πράγμα, η γνωστή «αριστερή παρέα» μου είχε κάθε λόγο να συγκληθεί και να επιδοθεί σε εκτιμήσεις μετά οίνου.
Το «σκηνικό» γνωστό κι αγαπημένο.
Οι προτάσεις εμφανίζονταν σε ρυθμούς ανάλογους της εξαφάνισης των μεζέδων, το επιμύθιο των λύσεων των λαϊκών προβλημάτων πάντα ένα «άντε γεια μας», το δε πρόγραμμα του κόμματος συμπληρωνόταν με προτάσεις και κεφάλαια που θα έκαναν τον σ. Δραγασάκη να παραιτηθεί πάραυτα.
Στο διάλειμμα κάποιων αναζητήσεων για το «ποιος είναι σήμερα αριστερός; », ο σ. Γρηγόρης μου λέει:
– Δεν σε βλέπω και πολύ ενθουσιασμένο συντροφάκο.
Έκανα το κοροΐδο, αλλά είχε δίκιο.
Τρεις φορές μέχρι τώρα πήγα να νιώσω μια χαρά και στις τρεις δεν κατάφερα να απαγορεύσω σ’ αυτό το καταραμένο «αλλά…» να μου στερήσει τον ενθουσιασμό.
Έστω, να μου επιτρέψει κάποιες ψευδαισθήσεις.
Η πρώτη φορά ήταν όταν άκουσα στην Ομόνοια τον Τσίπρα να λέει πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα καταθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης».
Η δεύτερη όταν άκουσα τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιούνη του ’12 και η τρίτη, όταν άκουσα στη ΔΕΘ ότι «…σήμερα σας παρουσιάσαμε όχι αυτό που θα θέλαμε, αλλά αυτό που μπορούμε να κάνουμε».
Όμορφα και χρειαζούμενα στην κοινωνία πράγματα και γι’ αυτό δύσκολα. Δεν με προβληματίζει αν καταλαβαίνουμε τι υποσχόμαστε, αλλά αγωνιώ αν προετοιμαζόμαστε για όσα υποσχόμαστε.
Δεν ξέρω αν τούτη η κοινωνική άπνοια μας βολεύει ή μας κινητοποιεί για να φτιάξουμε ένα αγωνιστικό λαϊκό κίνημα.
Δεν ξέρω αν μας κρατά άγρυπνους το γεγονός ότι η νεολαία μάς έχει γυρίσει την πλάτη ή μας αρκεί που είναι νέος ο πρόεδρός μας.
Αναρωτιέμαι πόσο μας απασχολεί το τι κάνει (όταν κάνει), τι συζητά (αν συζητά), τι λέει (όταν επιτρέπουμε να λέει) τούτο το έρμο κόμμα, που ξοδέψαμε χιλιάδες εργατοώρες και τόνους φαιάς ουσίας για να το στήσουμε.
Τελικά, δεν αγωνιώ αν θα τα καταφέρουμε, αλλά αν καταλήξαμε τι ακριβώς θέλουνε να καταφέρουμε.
Αν αυτό που μπορούμε, μας οδηγεί σ’ αυτό που λέμε ότι θέλουμε.
– Δεν μας είπες, όμως, τι σε τυραννά ρε σύντροφε, με ξαναρωτά ο Γρηγόρης.
-Ο λογαριασμός φίλε μου. Έχουμε να πληρώσουμε; Αυτό φοβάμαι.
– Σιγά ρε. Το πολύ-πολύ να χρωστάμε στο αφεντικό.
– Αυτό το φοβάμαι πιο πολύ.
Αυτό ακριβώς με τυραννά, συντροφάκο…
