Ο κορωνοϊός δεν έχει υποχωρήσει διεθνώς, αλλά οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου ενδιαφέρονται μόνο για να προχωρήσει ο οικονομικός κύκλος, με όποιο κόστος σε ζωές. Γι’ αυτό το «άνοιγμα» γίνεται με βάρβαρο τρόπο και χωρίς πολλά-πολλά πρωτόκολλα.
Στη χώρα μας η κυβέρνηση παίρνει το ρίσκο και την ευθύνη να ανοίξει όπως-όπως τον τουρισμό. Την ίδια ώρα, πέρα από τις απαράδεκτες παράτες υποδοχής των τουριστών, διαφημίζονται οι μακέτες των έργων στο Ελληνικό: η καζινοποίηση έχει ξεκινήσει. Πήγατε σε κάποια πλαζ; Τιμή εισιτηρίου 7,5 ευρώ, ομπρέλα-ξαπλώστρα για δύο 8 ευρώ, συν η κατανάλωση. Αυτά συμβαίνουν όχι μόνο στη Ριβιέρα, αλλά και στο Λαύριο. Για να μην πούμε για τα νησιά.
Παρ’ όλα αυτά σιγά-σιγά γίνεται αισθητό πως έρχεται μεγάλη οικονομική βουτιά, που θα εκτινάξει την ανεργία και θα εξαπλώσει κι άλλο τη φτώχεια. Οι υπεύθυνοι –όλοι ανεξαιρέτως– το γνωρίζουν. Και το κρύβουν. Ο πολιτικός κόσμος έχει κληθεί να παίξει πυροσβεστικό ρόλο, να δικαιολογήσει όλα τα μέτρα που θα παρθούν.
Όλοι μαζί ευθυγραμμίζονται και για τις μεγάλες υποχωρήσεις στα ελληνοτουρκικά. Τηλέφωνο Μητσοτάκη-Ερντογάν, δηλώσεις για Αγαθονήσι (που πλέον παρουσιάζεται ως κατεχόμενο από την Ελλάδα νησί!), πρωτοφανείς ισχυρισμοί του κ. Ροζάκη για Καστελλόριζο. Η συμφωνία με την Ιταλία στο Ιόνιο λειτουργεί ως οδικός χάρτης για μια ανάλογη με την Τουρκία.
Στη Μεσόγειο η Γαλλία αποσύρει τις δυνάμεις της από τις ΝΑΤΟϊκές στρατιωτικές επιχειρήσεις μετά το άδειασμα που της έγινε από τους «συμμάχους», όταν πλοίο της ήρθε αντιμέτωπο με 4 τουρκικά πολεμικά σκάφη και όλοι σφύριζαν αδιάφορα.
Στις ΗΠΑ ο διχασμός προχωρεί ορμητικά και παγιώνεται ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Βγαίνουν όπλα, σκοτώνονται άνθρωποι και παιδιά, βρίσκονται έγχρωμοι κρεμασμένοι σε δέντρα, συνεχίζονται οι διαδηλώσεις. Η στυγνή δολοφονία ενός 29χρονου Ελληνοαμερικανού δεν έγινε θέμα από αυτούς που δηλώνουν ευαίσθητοι στα δικαιώματα στην Ελλάδα, ούτε από σοφτ ή σκληρούς αριστερούς. Το θύμα ήταν Έλληνας (αυτό δεν λέει τίποτα), ήταν και διπολικός, άρα δεν εμπίπτει στις κατηγορίες ενδιαφέροντος της εν λόγω αριστεράς… Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, με τις παρεμβάσεις του και τη συμμετοχή του στις διαδηλώσεις, έδωσε ένα διαφορετικό παράδειγμα.
Παρά τις ζέστες, επιμένουμε πως υπάρχει ένα μεγάλο κενό στη χώρα μας. Δεν εκφράζεται πολιτικά η φωνή μιας δοκιμαζόμενης, πολλαπλά πληττόμενης Ελλάδας. Ένα τεράστιο τμήμα της κοινωνίας δεν έχει φωνή. Μπορεί και να μην νοιάζεται πια να αποκτήσει: πρόκειται για ψυχική έκπτωση, σημάδι μεγάλης κούρασης. Έτσι σημειώνεται η μεγάλη αντιστροφή: η άνεργη γυναίκα της οποίας η κόρη λιποθύμησε από την πείνα ευχαριστεί τον Μητσοτάκη γιατί της βρήκε δουλειά, και η κυρία Αγγελοπούλου ανοίγει τον χορό για την επίσημη εκρίζωση της Ελληνικής Επανάστασης.
Κάτι λείπει. Χωρίς αυτό, η ζωή –υποδιπλασιασμένη– και η Ελλάδα, πιο κενή, ίσως και πιο μικρή, θα συνεχίσουν να κατρακυλούν. Επειδή χρειάζεται μια νότα αισιοδοξίας, να θυμίσουμε τα λόγια του Λαοκράτη Βάσση στην εκδήλωση για τον Γλέζο:
Η μνήμη του Μανώλη, πρώτου παρτιζάνου της Ευρώπης και με δια βίου παρτιζάνικη ψυχή, που δεν γίνεται να βαλσαμωθεί και να βολευτεί ήσυχα κι ακίνδυνα, ως άλλοθι, στα μουσεία της Ιστορίας, θα είναι πάντα ζωντανή και οδηγητική: με αναπεπταμένα τα λάβαρα των πατριωτικών και των οικουμενικών του ιδεωδών. Άλλη τιμή, σε τέτοια μνήμη, απ’ το να μένουν υψωμένα τα λάβαρά του, δεν υπάρχει.
Υψωμένα τα λάβαρα, παρά τη ζέστη και τις δυσκολίες, υψωμένη και η σκέψη, και το πάθος για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.
